In hardloopoutfit, gecombineerd met een hippe muts en comfortabele snowboots, komt ze aanlopen. “Hoi, ik ben Manon”, lacht ze. Wat me direct opvalt is dat ze kleiner is dan ik me had voorgesteld. Ze is ‘in het echt’ wel net zo knap als op de foto’s. Het mooiste vind ik echter haar krachtige en zelfverzekerde uitstraling. Dus dit is de vrouw die een paar weken geleden nog 180 kilometer rende in het Midden-Oosten, wow.
Op een nogal stormachtige vrijdagmiddag zit ik in een café in Amsterdam. Ik wacht op Suzanne Brummel die na 5 minuten bijna letterlijk het café binnenwaait. Een medewerker van het café komt snel aangelopen met de mededeling dat deze tafel wel gereserveerd is om 18.00 uur. “Oh, dan zijn we allang weg”, is ons antwoord. Afijn, twee uur kletsen later moeten we toch echt ons tafeltje afstaan. Suzanne moet snel door naar een kerstdiner en ik op weg naar huis met nog meer bewondering voor deze enthousiaste sportfanaat.
Een half uur later dan gepland, sta ik met mijn bosje zonnebloemen voor Janneke’s huis in Hilversum. De deur zwaait open en daar staat een stralende vrouw met een brede glimlach en sprankelende ogen. We beginnen met kletsen en stoppen niet meer tot ik anderhalf uur later weer in de auto naar huis zit, onder de indruk van het inspirerende verhaal van deze sportvrouw.
Hoe zou het zijn om een hele marathon te lopen in het land waar zoveel kampioenen geboren zijn? Mariska Heeman, onze 24-jarige runninggirl van deze maand, was dit jaar één van de dertig deelnemers aan de eerste editie van de UNICEF Rift Valley Marathon in Kenia. Mariska, we willen alles weten. Vertel!
Uit de stroom mensen in de winkelstraat in Alkmaar komt een opvallend zonnige verschijning mijn kant op. Haar gele zomerjurk met bloemen wappert vrolijk in het kleine beetje wind. Dit is Violet ten voeten uit: fleurig, lachend en net even anders. Zouden de hardloopervaringen van deze kleurrijke runninggirl ook zo bijzonder zijn?