Door het Hollands Duin: Van de Pier in Scheveningen naar de camping in Noordwijk

Het was wat logistiek geregel, maar daar staan we dan,  in onze hardloopoutfit bij de Pier van Scheveningen. Vandaag is de dag dat ik dé ultieme uitdaging aanga. Namelijk vanaf de Pier van Scheveningen door de duinen naar Camping “Le Parage” in Noordwijk rennen. Een afstand van 28,5 kilometer.

In maart heb ik deze uitdaging uitgesproken. Mijn ouders staan mijn hele leven al op deze camping in Noordwijk. Vroeger gingen we wel eens op de fiets naar Scheveningen.

De uitdaging

Als ik dan voor een marathon ga trainen wil ik ook vanaf de Pier van Scheveningen door de duinen naar de camping kunnen rennen.
Mijn loopmaat Ruud, met wie ik samen voor de marathon train, vindt het wel een leuke uitdaging.  De vrouw van Ruud, Leni, is mee op de fiets als rijdende verzorgingspost en voor de geestelijke ondersteuning, die ik waarschijnlijk hard nodig ga hebben. Lastminute is loopmaat John ook gezellig aangehaakt. Alhoewel ik nieuwsgierig ben hoe ‘gezellig’ ik straks na 20 kilometer nog ben.

de route
De Pier van Scheveningen

Het weer is zonnig, maar met een windje. Prima voor een loop, al mocht het voor mij nog wat koeler zijn. Natuurlijk gaan we eerst even poseren voor een foto met de Pier van Scheveningen. Jeetje, dat is wel even wat anders dan de vergane glorie van een paar jaar geleden. Als kind kan ik me nog wel herinneren dat we op de Pier van een glijbaan konden glijden en dat we wat gingen drinken bij Van der Valk. De Pier van Scheveningen heeft een boeiende geschiedenis van onder andere brand, sluiting, faillissement, verpaupering en overname voor één Gulden. Als ik nu zo kijk, is er weer een hoop te beleven op de Pier! Je vindt er tegenwoordig Bungyjump, reuzenrad, restaurants, bars, winkels en nog veel meer. Nadat de foto met de Pier gemaakt is, gaan we toch echt vertrekken. We hebben nog een lange weg te gaan.

Politiebegeleiding, de Watertoren van Den Haag en de Meijendelduinen

We lopen de boulevard af en lopen meteen al verkeerd, een doodlopende weg. Leni vraagt de weg aan een politieagent op de fiets. De beste man fietst even een stuk mee om de weg te wijzen. Dat begint al goed, persoonlijke politiebegeleiding in Scheveningen. Jammer dat we hier nu net geen foto van hebben gemaakt. We vinden het juiste fietspad dat we zullen volgen tot en met Noordwijk. Wat een prachtig duingebied is het toch. We komen langs de Watertoren Den Haag. Al snel lopen we door het water win- gebied Meijendel. Prachtige duinen met vele kleuren met wat watertjes. Afgesproken is om na 10 km even wat te drinken.

De Wassenaarse slag, bunkers en de Dunea kraan

(tien kilometer)

Achter de duinen is de wind wat minder en ik voel de zon best wel branden. De eerste tien kilometer gaan me makkelijk af. We komen bij een waterpunt,  bij Wassenaarse slag. Hier in de buurt zijn nog veel restanten van bunkers, maar ik kan alleen nog maar denken aan water drinken. Mijn beste vriend is nu de Dunea kraan. De dorst is gelest en we gaan verder. We lopen om het Boutique Hotel Duinoord heen, een paar jaar geleden zag dit hotel er uit als vergane glorie, maar het is helemaal opgeknapt, althans wat ik van de buitenkant kan zien.  Ik kan hier alleen maar blij van worden, aangezien dit hotel echt prachtig gelegen is.

Hoge duinen

We rennen nu aardig wat duinen op en af. Ik kan me nog herinneren dat mijn moeder en ik jaren geleden aan het fietsen waren op dit zelfde fietspad. In de verte zagen we mensen hoog op een duin fietsen. We keken elkaar toen aan van ‘moeten we echt helemaal omhoog?’.  Als ik toen wist dat ik dit ook ooit eens rennend zou doen, zou ik mezelf echt voor gek hebben verklaard. Maar daarentegen is het uitzicht wel prachtig.

de Soefitempel van Katwijk

(veertien kilometer)
We lopen nog steeds door de duinen en in de verte zie ik de Soefitempel van Katwijk. De tempel heet de Universal Murad Hassil en is in 1969 gebouwd. Over de Soefitempel wordt gezegd: “De Soefitempel: een merkteken op het land, een baken vanuit zee. Een ontmoetingsplaats, voor alle mensen die ongeacht hun geloof, ras of klasse verlangen naar liefde, harmonie en schoonheid.”

Steek in mijn zij, onhandige Duitse jongens en bijna in Katwijk

(vijftien kilometer)
Ineens krijg ik een enorme steek in mijn linkerzij. Deze steek is zo erg dat ik bij elke landing bijna ineen krimp van de pijn. Ik matig het tempo, ik zie mijn loopmaten in de verte verdwijnen en ik denk alleen maar, in Katwijk rijdt er in ieder geval een bus. Maar nee, niet nu, ik mag niet in Katwijk al opgeven. Het wordt wat drukker op het fietspad. Rechts is een camping gelegen. Ter hoogte van de toegang  van deze camping staat er op het fietspad een Duitse jongen heel onhandig te doen op een soort skateboard. Ik denk nog: hij gaat straks vallen, midden op het fietspad tegen mij of een fietser aan. Met gevaar voor eigen leven ga ik er met een grote boog omheen.

Katwijk aan Zee

Yes, het bordje Katwijk aan Zee. Al snel zie ik Ruud en John op me wachten in de verte. Gelukkig zakt de steek wat. We rennen over de boulevard tussen de mensen door, langs vis- en ijskramen. Ruud is gek op ijsjes, maar moet even geduld hebben.
Al snel werd Katwijk bekend om de visserij, eind jaren 60 had Katwijk zelfs de grootste vissersvloot van Nederland met 180 schepen. Maar voor Katwijk werd ook de binnenvaart snel belangrijk. En laten we vooral “Kattuks” dialect en de Katwijker Dirk Kuijt (die inmiddels in Noordwijk woont) niet vergeten.

Heerlijk briesje, zware benen en Powerkiters

(17-20 kilometer)
We verdwijnen de duinen in en zijn inmiddels de zeventien kilometer gepasseerd. Ik bereid me voor op de laatste klimmetjes voordat we Noordwijk binnen rennen. Die duinen begin ik nu wel echt te voelen in de benen. Het stemmetje in mijn hoofd begint al te zeggen: gewoon blijven lopen. Ik ren het laatste duin voor Noordwijk omhoog en zie allemaal Kitesurfers en Powerkiters en voel een heerlijk briesje. Het ziet er erg fleurig uit al die vliegers in de lucht.

Koningin Astrid Boulevard en Grand Hotel Huis ter Duin

(21 kilometer)
Het fietspad komt uit op de Koningin Astrid Boulevard. Ik weet dat er meteen een watertap is waar Ruud en John vast op me zullen wachten. Ik nader het bord Noordwijk aan Zee, ik zie alleen geen Ruud en John bij de waterkraan. Ze staan iets verderop, ze blijken de kraan over het hoofd te hebben gezien. Maar daar hebben we onze verzorgingspost Leni, die nog wat zoets te drinken heeft. We rennen verder over de Koningin Astrid Boulevard en rennen om Grand Hotel Huis ter Duin heen, waar ik ooit werd aangenomen voor mijn eerste echte baan. Grand Hotel Huis ter Duin is echt een begrip met een rijke geschiedenis. Ik zal in een nog komende blog over Noordwijk wat meer over de geschiedenis vertellen.

Bloemenbadplaats van Europa, Space en 150 jaar badplaats

Noordwijk vierde vorig jaar het jubileum 150 jaar badplaats en staat ook wel bekend als dè Bloemenbadplaats van Europa, aangezien de badplaats midden in de Bollenstreek ligt. Maar Noordwijk is natuurlijk ook wereldwijd bekend om de Space Esa Estec.

De Wilhelmina Boulevard en de Vuurtoren

(22 kilometer)
Inmiddels lopen we op de tweede boulevard van Noordwijk, de Wilhelmina Boulevard. Het is lekker druk op het strand bij de strandpaviljoens en beachclubs. Ik zie de Vuurtoren. Je kan deze nu alleen nog bezoeken tijdens speciale gelegenheden, zoals een Open Monumentendag. Waarschijnlijk gaat daar snel verandering in komen omdat een stichting bezig is met het voor elkaar krijgen van het publiekelijk openstellen van de Vuurtoren. Beneden op het Vuurtorenplein is het kantoor waar ik werk. Ik bedenk me even waarom ik dit niet gewoon als eindpunt heb genomen. Mijn benen zijn volgens mij een beetje in shock van al die duinen.

Koningin Wilhelmina Boulevard met de Vuurtoren op de achtergrond
Atlantic Wall Museum

(23 kilometer)
Gelukkig weet ik dat het fietspad vanaf Noordwijk aan Zee naar de Camping niet hele hoge duinen heeft. Voordat we de duinen weer induiken heb ik alweer dankbaar gebruik gemaakt van de Dunea kranen onderweg. Aan mijn linkerhand volgt al snel het Atlantic Wall Museum in een bunker. Het is echt een aanrader om het museum eens te bezoeken om een indruk te krijgen hoe het er vroeger uit heeft gezien (Tip! wel reserveren van te voren). En dan te bedenken dat door het hele duin resten van de Atlantic Wall zijn terug te vinden.

Duindamse Slag

(26 kilometer)
Inmiddels kan ik niet zoveel meer nadenken, op naar Duindamse slag. Voor mijn gevoel duurt dat een eeuwigheid en ligt het veel verder weg dan wanneer ik er op een doordeweekse dag fiets. Na veel pijn en moeite heb ik Duindamse Slag bereikt. Ik probeer Leni nog te vertellen dat ik hier als kind altijd naar het strand ging, maar ik kan me toch maar beter focussen op het rennen. In de verte zie ik de twee heren rennen, bij John ziet het er nu ook niet zo soepel meer uit. Langzaamaan kom ik dichterbij. John heeft verzuurde benen en steken in zijn zij. Ik zeg we zijn er bijna ik denk nog 1,5 kilometer! Al snel pakt hij door en haalt hij me weer in.

Noordwijkse Golfclub

(27 kilometer)
We rennen door het bos langs de Noordwijkse Golfclub. Ik heb niet zoveel verstand van golf, maar weet wel dat dit een bijzondere baan is en heb me laten vertellen dat het een soort van eer is om er te mogen spelen.Bijna ben ik bij de weg op de bosrand waar ik na 100 meter mag oversteken richting de camping.

Camping Le Parage: de Finish!

(28,5 kilometer)
Rechts beneden ligt de camping. Ik kijk naar beneden en ik zie en hoor ineens allemaal mensen zwaaien en joelen. Bijna heb ik het gehaald! Ik steek over en even later sla ik rechtsaf de camping op. Ze hebben zelfs een soort van finish voor me gemaakt. Heel veel mensen hebben me via een livetrack gevolgd en wat een reacties heb ik erna binnen gekregen.
De teller staat op 28,5 kilometer duinen. Uitdaging volbracht! Pier van Scheveningen – Camping Le Parage!

 

Water, spa rood en wijn

Nu eerst een liter water, daarna een spa rood en proosten met wijn. We did it! Iedereen onwijs bedankt voor het supporten, meefietsen, meerennen en het binnenhalen bij ‘de finish’.
Het is een hele mooie route maar heel zwaar. Op naar de halve marathon in Düsseldorf!

PS: Het gekleurde resultaat van 28,5 km door de duinen. Mooi patroon toch?

Femke de Jager

Enthousiast en ontdekken staat hoog in het woordenboekje van Femke (34). Naast gek op hardlopen is ze ook gek op Duitsland. Een kleine 3 jaar woonde ze in Berlijn en daarnaast heeft ze jarenlang vele plekjes in Duitsland mogen ontdekken, tijdens haar werk als inkoper Duitsland, Luxemburg, België en de Franse Elzas in de reisbranche. Soms hoef je helemaal niet ver te reizen om leuke plekken te ontdekken. Trek je schoenen aan en ga een keer linksaf in plaats van rechtsaf!

More Posts

Follow Me:
FacebookLinkedIn

Dit vind je vast ook leuk om te lezen

2 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *