Stel je voor: een woestijn. Overal waar je kijkt zand en rotsen in alle kleurschakeringen tussen rood en geel. Hier en daar een zandduin of een wat hogere rots, door de wind en het zand uitgesleten in de mooiste vormen. Af en toe een eenzame bedoeïen op of naast zijn kameel op weg naar de tenten van zijn groep in de schaduw. Een romantischer beeld van het leven in de woestijn bestaat er niet. Maar het bestaat echt – in Wadi Rum in Jordanië. En dat is voor velen de perfecte plek voor een marathon.
Woestijn Marathon
Sorry, wat – een marathon in het losse zand? In de hitte in de woestijn? Daar moet je wel gestoord voor zijn. Dat was wat ik dacht toen ik de aankondiging van de jaarlijkse Desert Marathon voorbij zag komen op Facebook. Maar ik dacht ook meteen: prachtig, gaan we doen! Want ja, een beetje hardloper houdt wel van zo’n uitdaging. Bovendien was ik al een paar keer in Jordanië geweest en leek me dit een perfecte manier om terug te gaan naar een van mijn meeste geliefde plekken.
Ik woonde op dat moment in Libanon, maar al met al zou de inschrijving en vlucht me toch $500 kosten. Aan de andere kant – wie weet hoe lang ik nog fit genoeg zou zijn om dit soort grapjes uit te halen en of ik ooit weer zo dichtbij zou wonen. Dus ik schreef me in en ik kreeg een collega in Libanon zover ook mee te gaan. Let the training begin!
Volle maan
De marathon wordt gehouden in april, op een vrijdagavond met volle maan. Zodat het niet te warm is en je nog genoeg kan zien. Er zijn drie hardloopafstanden (10km, halve en hele marathon) en een 5km wandeling voor de supporters. Ik schrijf me in voor de halve marathon, die wilde ik toch altijd al eens lopen.
Op internet lees ik de week voor de race veel over wat ik moet dragen: sokken over je schoenen tegen het zand, water voor onderweg, een pet/zonnebril voor het eerste uur als de zon nog schijnt en een lampje voor later als de zon dat niet meer doet. Ik houd mijn hart vast, dit is toch wel iets moeilijker dan de gemiddelde halve marathon. Waarom heb ik niet eerst een normale halve marathon op de weg gekozen?
Mijn hardloopbuddy trekt zich terug en even kom ik in de verleiding dat zelf ook te doen. Het is toch wel duur en ook erg zwaar. Maar dan besef ik me dat de marathon vlak na mijn vaders verjaardag is. Samen met mijn moeder regel ik dat hij mij een weekendje op komt zoeken en me dan meteen aanmoedigt in de woestijn. Leuk hoor, maar shit, nu moet ik ook echt lopen denk ik vooral.
Strakke organisatie
De organisatie heeft busvervoer geregeld vanuit de hoofdstad Amman en we krijgen al bij het verzamelpunt ons startnummer en een gigantische goodiebag. Een mooie Jordaanse sjaal, een doos dadels als souvenir en een heleboel dingen voor de hardloopoutfit: een reflecterend hesje, een fluitje, een buff (multifunctionele doek) en een fles water.
Als we met de bussen bij Wadi Rum zijn aangekomen, verdelen we ons over de pick-ups die klaar staan om naar het kamp te gaan waar de start en finish zal zijn. Daar is eten geregeld voor na de race en we zullen er ‘s nachts verblijven in kleine hutten.
Twee soorten hardlopers
We komen twee uur voor de start aan en er is genoeg tijd om een beetje zenuwachtig door het kamp te lopen, even te rusten en zes keer van outfit te wisselen voordat ik eindelijk tevreden ben. We verzamelen bij de ingang van het kamp voor een korte briefing. Als ik om me heen kijk zie ik dat het publiek grofweg uit twee soorten hardlopers bestaat: mensen die geen flauw idee hebben wat ze aan het doen zijn maar het idee van een woestijnrun wel leuk leken (zoals ik) en mensen die dit veel vaker doen.
Later bij het eten zal ik te weten komen dat er inderdaad een hele competitie van woestijnruns is en dat een deel van de renners vandaag er al een heel aantal gedaan heeft. Ik hoor dan ook dat het parcours vandaag extra zwaar was vanwege het losse zand. Het is maar goed dat ik dat nu nog niet weet.
Dieselmotor
Dan begint opeens de race. Iedereen stormt weg, maar ik start rustig. Ik heb een dieselmotor, heeft mijn vader nog vlak voor de race gezegd. Het begin valt me dan ook erg zwaar. Het zand is toch wel erg los en dat heb ik niet vaak getraind (twee keer een rondje op het strand van Beirut telt niet). De lucht is erg droog (duh) en waarom gaat iedereen zo hard? Na een paar kilometer verandert dat echter.
Mijn zenuwen en stress zakken weg en ik begin meer te genieten van de omgeving. Ongelooflijk, ik loop gewoon een halve marathon in de woestijn in Jordanië! De zon gaat langzaam onder, ik kom op een iets verharder stukje, pak wat water dat de organisatie elke 5 km uitdeelt, en haal langzaam ook een aantal renners in die te hard gestart zijn. Ik ga lang niet zo snel als ik op de weg tijdens mijn training ging, maar dat maakt me niet uit. Het doel was om hier te lopen en dat is al gelukt. Vanaf nu ga ik alleen nog maar genieten.
Fakkeltocht
Dat lukt een heel aantal kilometers en dan wordt het steeds zwaarder. Het wordt ook donkerder en ik hoop maar dat ik de fakkels die de route aangeven goed volg, want soms is de afstand ertussen wel erg groot. Ik ga steeds langzamer, maar zolang ik blijf joggen kom ik er vanzelf. Ik haal steeds meer mensen in die zijn gaan wandelen. Op kilometer 16 begin ik een beetje te zwalken en struikel ik twee keer half over steentjes op de half verharde route. Mijn langste duurloop thuis was 16 km, ik ging ervanuit dat ik die laatste 5 er dan op een wedstrijd ook nog wel bij kon lopen. Maar dit parcours is toch iets anders dan de boulevard in Beirut, dus het lukt me niet.
Op kilometer 17 kom ik een meisje tegen dat is gaan wandelen, maar met een stevige pas en ze heeft een lampje bij zich. Ik sluit me bij haar aan en loop drie kilometer. Ze vertelt me een heleboel over eerdere marathons die ze heeft gedaan en haar werk in Amman. Bij kilometer 19 kom ik mijn vader tegen die langs de route is gaan staan om foto’s te maken. Inmiddels is het helemaal donker dus dat lukt maar matig. We lopen nog een kilometer met z’n drieën. De laatste kilometer ga ik weer rennen.
Eternal bragging rights
Strompelend kom ik uiteindelijk over de finish, maar wat was het fantastisch! Toen ik me inschreef stond onderaan de bevestigingsmail al dat deelname “eternal bragging rights” (het recht om eeuwig op te scheppen over deze run) opleverde, en ik vind ook zeker dat ik die verdiend heb. Wat een tocht, wat een omgeving en wat een ervaring.
Na afloop genieten we van een bedoeïenen dinerbuffet en gaan de meeste renners vroeg naar bed. Vlak voordat ik ga slapen hoor ik dat het meisje met wie ik een stuk heb gelopen nog doorgegaan is voor een tweede ronde voor de hele marathon en er uiteindelijk zeven uur over gedaan heeft! Als dat geen doorzetten is.. De volgende morgen strompelen de meesten een beetje rond. Ik heb zelf ook spierpijn en twee blauwe tenen. Maar niemand klaagt, want het was het allemaal waard. Wie wil kan nog even een tochtje maken op een kameel en dan gaan we allemaal terug naar Amman. Uit de oase van de woestijn, terug naar het normale leven.
Wil jij ook een keer een bijzondere marathon lopen in de woestijn? Een land op een andere manier ervaren? Er zijn desertruns over de hele wereld (waar woestijn is dan). De volgende in Wadi Rum is in september. Laat het weten in de comments hieronder als het je leuk lijkt, dan vertelt Tara je er graag meer over!
3 reacties