“Run, eat, sleep. That’s all we do here.” Richard kijkt me streng aan met vuur in zijn ogen. Ik ben in Iten, Kenia, in het trainingskamp van Lornah Kiplagat en nog aan het bijkomen van de buikspiersessie die trainer Richard Mukche net gegeven heeft. Hij leidt me rond door het kamp en benadrukt het belang van rust. Hardlopen, eten en slapen, niets anders. Het is de filosofie van de Keniaanse hardlopers die op topniveau lopen. “Ga anders morgen mee met de groep, we gaan hardlopen in het bos”, zegt Richard.
De volgende ochtend gaat de wekker af om kwart voor 6. De zon is net opgekomen en het is nog wat donker. Ik slaap niet in Lornahs kamp zoals de rest van de groep waarmee ik vandaag op pad ga, maar haak even aan om iets te proeven van het hardlopen met Keniaanse toppers. Stipt op tijd sluip ik zachtjes uit ons huisje richting de poort om op de afgesproken plek langs de weg te gaan staan. Maar de poort is op slot en de bewaker is nergens te vinden. Na rondlopen, roepen en rammelen aan de poort komt hij eindelijk aanlopen. Hij lag te slapen. Zo belangrijk is beveiliging dus in het vredige dorpje Iten.
Volle Keniaanse busjes
Ik ben nu eigenlijk een beetje te laat en ik hoop niet dat ze zonder mij zijn doorgereden. In Lornah-outfit, met in mijn ene hand een banaan en in de andere een flesje water, kijk ik vol verwachting naar rechts. Daar komt het busje! Richard stopt en begroet me. “Ja, zoals je ziet, we zitten hartstikke vol. Misschien kun je alvast die kant oprennen, dan kom ik zo terug om je op te halen.” Ik sputter wat tegen, want welke kant moet ik op? Maar ja, inderdaad, het busje zit wel heel erg vol. Moedeloos blijft ik staan, totdat Richard zijn brede lach laat zien. “Grapje, Keniaanse busjes zitten nooit te vol.”
Er is toevallig op dit moment een groep Nederlanders in het kamp van Lornah Kiplagat. Omdat zij zelf Nederlandse is geworden en een groot deel van het jaar in Nederland woont, heeft haar kamp in ons land een grote bekendheid. Maar er komen ook zeker hardlopers van andere nationaliteiten naar Iten om te trainen. Meerdere keren heb ik benadrukt dat ik op dit moment niet zo goed getraind ben en dat ik echt niet zo snel ren. “Geen probleem, dit zijn geen professionals. Iedereen kan meedoen op eigen niveau. We gaan ongeveer een half uurtje hardlopen”, verzekerde Richard me. Inmiddels heb ik gehoord dat we zo’n 80 minuten in beweging zullen zijn. Ach, ik ben hier om hard te lopen en ik ga er gewoon voor!
Richard kent de groep al goed en deelt iedereen in bij één van de Keniaanse lopers in. Zij kennen deze omgeving goed en wijzen ons de weg door het bos. Ik zorg ervoor dat ik in de langzaamste groep terechtkom. Billy is onze gids en pacer.
Ideaal klimaat voor hardlopen
We beginnen. Het zandpaadje af, richting de bomen. Mijn medehardloper Rik en ik zijn gelijk ongerust. “We gaan veel te veel naar beneden, dat betekent dat we straks ook weer omhoog moeten.” Rik heeft er al veel kilometers opzitten deze week en vertelt mij ook dat de hoogte van dit gebied uitdagender is dan hij dacht. Iten ligt namelijk op zo’n 2400 meter hoogte. Het heeft een ideaal klimaat voor hardlopers: niet te koud, minder warm dan in andere delen van Kenia en door de hoogte schijnt het aantal rode bloedcellen in je lichaam toe te nemen. Hierdoor heb je meer zuurstof, wat positief werkt tijdens het hardlopen. Bekende namen zoals Wilson Kipsang en Dennis Kimetto, voormalig en huidig wereldrecordhouder van de marathon, zijn geboren in deze regio.
Topatleten
Vrijwel iedereen die ik spreek in Iten is dan ook hardloper. Hoe kan het ook anders. Kinderen groeien op met allemaal topatleten om zich heen. Het is wat voetbal is voor Nederland: je leert het op straat. Voor veel mannen en vrouwen hier is hardlopen geen hobby, het is hun leven. “Is dit tempo niet heel langzaam voor jou?”, vraag ik aan Billy. “Ja, maar ik ben net aan het herstellen van een blessure en loop normaal alleen 1500m races. Lange afstanden doe ik dus niet op tempo, maar vooral om in beweging te blijven.” Ik vraag hem naar zijn pr. Als ik het goed onthouden heb was dat ergens net onder de 4 minuten. Pijlsnel, als je het mij vraagt. Maar in een land als Kenia, waar een groot deel van de wereldkampioenen hardlopen vandaan komt, is dat eigenlijk net niets. “Ik win wel eens wat kleine wedstrijden, als de echte toppers niet meedoen.” Billy moet nog veel trainen voordat hij in Kenia meetelt in zijn categorie en afstand.
Cederhouten bomen
Toen Richard “forest” zei, had ik niet gedacht dat we echt naar een bos zouden gaan. We zijn immers in het droge, zanderige Kenia. Inmiddels lopen we al wat kilometers tussen de cederhouten bomen door. Ik snuif de geur op, die extra goed vrijkomt doordat vrouwen her en der wat bomen aan het kappen zijn. “Ze verzamelen hout bijvoorbeeld om op te koken. Maar we gebruiken het ook als verwarming als het straks weer koud wordt”, legt Billy uit.
Ondertussen zie ik het aantal kilometers toenemen op mijn horloge. We gaan veel langzamer dan ik gewend ben, maar de hoogte en de heuveltjes en toch ook wel de temperatuur maken deze run moeilijker dan ik in tijden gehad heb. Ik vraag Billy voor de zoveelste keer hoe ver we nog moeten. “We zijn er echt bijna”, antwoordt hij.
Als mijn horloge de 1 uur en 20 minuten aangeeft, de tijd waar ik me mentaal op heb ingesteld, geef ik op. Ik kan echt niet meer en wil alleen nog maar lopen. Bijna 11 kilometer, deze afstand heb ik al zo’n half jaar niet meer gelopen. Nog minstens drie dagen voel ik mijn spieren. Run, eat, sleep. Misschien heb ik me niet genoeg overgegeven aan deze Keniaanse filosofie. Gelukkig hebben we als laatste bestemming in Kenia gekozen voor de parelwitte stranden van Diani Beach. Uitrusten, dat zal ik nu zeker doen.
Wil je meer weten over Lornah Kiplagat en het High Altitude Trainings Center? Kijk op www.loopreizenkenia.nl. Wil je weten waarom Kenianen zo hard kunnen lopen? Esmar las het boek “Running with the Kenyans” en schreef daarover een review.
1 reactie