Mijn eerste dag op Bonaire word ik wakker om 04:00 uur. Oh nee, jetlag! De tweede dag is het niet veel beter met 05:30 uur. Als ik mijn derde vakantiedag weer voor zessen wakker ben, besluit ik in mijn hardloopschoenen aan te trekken.

September is de warmste maand in jaar op Bonaire. Het is overdag zo’n 33 graden (met een gevoelstemperatuur van boven de 40 graden) en ’s nachts koelt het niet veel af. De zon is al vroeg op, maar gelukkig is het deze ochtend bewolkt. Ik besluit naar 1000 Steps Beach te rennen en weer terug. Dat is nog geen 4 kilometer. Prima met deze temperaturen.

Caribbean

Bonaire ligt net boven Zuid-Amerika en is onderdeel van de ABC-eilanden. Bonaire is een gemeente van Nederland. Er wordt dan ook Nederlands gesproken en kroketjes en hagelslag zijn op het eiland gewoon te verkrijgen. Het eiland is slechts half zo groot als Texel. Toch zijn beide kanten van het eiland verschillend. Waar de westkant groen en heuvelachtig is, vind je aan de oostkant de zoutpannen en mangroven. Het valt me op hoe weinig toeristen er zijn Bonaire. Het strand hebben we deze week vaak genoeg voor onszelf.

Groen

Het is een rechte weg langs de zee die ik af moet lopen. Ik loop aan de zuidwestkant van het eiland. Het is er groen, vol cactussen, kliffen en er lopen geitjes langs de weg. De enige mogelijkheid is rennen over de smalle asfaltweg die de zee volgt. Gelukkig kom ik op de vroege morgen slechts één auto tegen en kan ik veilig een hardlooprondje maken. Ik ben nog maar enkele honderden meters onderweg en het zweet gutst langs mijn lichaam. Het is echt warm. Enorm warm. Toch laat ik me niet tegenhouden. Tempo iets omlaag en doorgaan!

De uitzichten

De zon komt op en laat de lucht er schilderachtig blauw, geel en oranje uitzien. De zee lijkt blauwer en blauwer te worden als de zon erop schijnt. Het is zo ongelofelijk mooi. Ik vergeet de hitte en geniet intens van het mooie uitzicht. Voor ik het weet ben ik halverwege en kom ik aan bij 1000 Steps Beach. Leuk weetje: stiekem zijn het maar 71 treden in plaats van 1000 voordat je het koraalstrand bereikt. Voor duikers die bepakt en bezakt naar beneden moeten, voelt het wel als 1000, vandaar deze naam.

Een dag eerder

De vorige dag was ik hier ook. Ik had gehoord dat hier schildpadden zitten en wát een droom is het om met deze bijzondere dieren te zwemmen. Ik ben hier met mijn zusje en nichtje, we hebben het hele strand voor onszelf. Enorm fijn dat het zo rustig is, maar ergens beangstigt het me ook. Wat als er iets gebeurt, terwijl we in het water liggen? Hierdoor durven we niet zo goed verder weg te snorkelen en komen we helaas geen schildpad tegen.

Een dag later

Wat ik op het moment dat ik aan kom rennen bij dit prachtige strand niet weet, is dat ik de volgende dag meer geluk zal hebben. Mijn neefje (die een jaar op Bonaire woont) weet precies waar we schildpadden kunnen spotten, namelijk aan de linkerkant van het strand bij de rotsen. Poging twee! We zijn al een tijdje op het strand als mijn nichtje roept: “Hé, volgens mij zit er daar één!” Het voelt een beetje onwerkelijk, maar er zwemt echt een schildpad. Ik trek snel mijn waterschoentjes aan, zet mijn duikbril op mijn hoofd, pak de GoPro en ren het water in.

Binnen een uur gebeurt dat wel zes keer. Wat ontzettend bijzonder, de schildpadden zó dichtbij. Het zijn echt prachtdieren. Ze lijken te zweven door het water. Als we voor de vijfde keer in het water liggen, tikt mijn nichtje me aan: “Kijk, daar”, wijst ze. Ik kijk om en zie een énorme pijlstaartrog op de bodem liggen. Hij is zeker 1,5 meter groot, inclusief staart nog veel langer. Wauw! Ik hang een meter of drie boven de rog in het water en terwijl mijn nichtje en zusje het water uit snellen, maak ik wat foto’s met de GoPro. In eerste instantie besef ik me niet dat deze roggen misschien wel gevaarlijk kunnen zijn. Als mijn neefje roept dat hij in al die maanden dat hij hier woont nog nooit zo’n grote rog heeft gezien, besluit ik toch naar het strand te zwemmen. Je weet maar nooit.

Droombestemming

Tijdens mijn hardlooprondje blijf ik even staan bij 1000 Steps. Het is te warm om de trap naar beneden te nemen en daarom blijf ik bovenaan staan. Wat is Bonaire toch prachtig. Het is nog mooier dan ik van te voren had kunnen denken. De zee is helderblauw, de stranden zijn wit, het eiland is groen en totaal niet toeristisch. Het is misschien geen hardloopeiland (geen fijne wegen en een veel te hoge temperatuur), maar wel een ontzettend fijne plek om te verblijven. Tijdens de laatste kilometers terug naar mijn appartementje blijf ik meerdere keren staan. Ik blijf me vergapen aan de uitzichten. Het een is nog mooier dan het ander.

Heb jij Bonaire wel eens bezocht? Heb je toen hardgelopen? En heb je ook schildpadden gezien? Laat het ons weten in de comments hieronder.

Eleni Hoefsloot

Na een baan als redacteur bij een reisvakblad en een wereldreis van zeven maanden kan je wel zeggen dat Eleni (28) graag de wereld ontdekt. Het liefst op hardloopschoenen natuurlijk. Haar grote droom: de New York Marathon samen met haar zusje uitlopen.

More Posts

Follow Me: