Een zweetdruppel rolt langs mijn wang naar beneden en belandt op de smetteloze, brede stoep van de Prospekt Nyezalyezhnastsi. Ik voel me direct schuldig dat ik dit schone land nu vervuil. Ik denk terug aan de vrouw die we vannacht na het uitgaan het plein zagen schoonvegen. Dat heeft president Lukashenko goed geregeld. Sowieso zijn dingen goed geregeld in Minsk en dat maakt deze stad naast fascinerend, ook een beetje saai.
Wit-Rusland is geen standaard reisbestemming. Sommige mensen noemen het de laatste dictatuur van Europa. Er zijn wel verkiezingen, maar president Lukashenko die al sinds 1994 aan de macht is, zorgt er op verschillende manieren voor dat hij die elke keer wint. Niet direct een land voor een gezellige citytrip, maar omdat ik al jarenlang erg nieuwsgierig ben naar het dagelijks leven in Wit-Rusland, besloot ik mee te gaan met een groepsreis van Eastpackers.
Als een Wit-Russische atleet
Ik begin mijn hardlooprondje van vandaag in het voormalig Olympische dorp van Minsk. Niet dat dit sportfestijn hier ooit heeft plaatsgevonden, maar dit is wel de plek waar de Wit-Russen werden klaargestoomd voor de Olympische Spelen van 1980 in Moskou. Het sportcomplex staat er nog steeds, inclusief Olympische ringen die pronken op het toegangshek. Daarnaast is het nu een hotel, waar ik afgelopen nacht heb geslapen als een Wit-Russische atleet. Het is vooral opmerkelijk dat er maar liefst twee badkamers zijn in onze vierpersoonskamer. Wellicht voor al die zwetende sporters die vaak moeten douchen.
Op deze bijzondere locatie werk ik me vandaag in het zweet. Ik verken eerst het Olympische terrein, in de hoop dat er ook een atletiekbaan ligt. Die kan ik niet vinden en dus vervolg ik mijn weg naar het naastgelegen park. Ik neem willekeurig wat afslagen links en rechts en het lijkt alsof er geen einde komt aan dit park. Ineens doemen er allerlei kermisattracties voor me op en ik herinner me het bordje “парк развлечений” (pretpark) aan het begin van het park. Het ziet er uit alsof dit park overdag erg gezellig is, nu is het echter nog leeg en verlaten.
Schone straten
De enige persoon die ik op deze vroege zondag hier tegenkom is een vrouw die de poten van een bankje aan het schilderen is. Ze weten hier echt niet van ophouden. Dag en nacht wordt er gewerkt om Minsk er zo spik en span mogelijk uit te laten zien.
In het park liggen ook wat kleine heuveltjes, altijd goed voor de training van de kuiten. Wit-Rusland is verder een erg vlak land en lijkt wat landschap betreft best een beetje op Nederland. Zodra ik het park uit loop, houdt de gelijkenis met Nederland direct op. Ik ben op de Prospekt Nyezalyezhnastsi-boulevard. Een enorm brede straat met daarnaast brede stoepen. Deze kilometerslange weg loopt dwars door de stad en bevat vrijwel alle hotspots van Minsk.
Grijs beton
Minsk is tijdens de Tweede Wereldoorlog bijna volledig verwoest en daarna is stad opnieuw opgebouwd, vooral met groteske gebouwen. Alles hier ademt Sovjet. Grootsheid, grijze betonnen constructies, imponerende standbeelden, het houdt maar niet op. ’s Ochtends vroeg zijn de straten nog leeg en lijkt alles nog weidser en grauwer dan het normaal al is. Ondanks dat geniet ik van het uitzicht om me heen.
Terwijl ik terug richting het hotel ren, zie ik her en der jongetjes van een jaar of twaalf in uniform lopen. Ik vraag me af waar ze naartoe op weg zijn. Helaas spreken ze geen Engels en kan ik het ze niet vragen. Gelukkig is gebarentaal universeel en knikt een jongetje gedwee als ik hem, met mijn telefoon in de hand, vraag of ik een foto mag maken.
Ik glimlach, want deze jongens had ik niet gespot zonder mijn hardlooprondje, net als het pretpark en de verlaten straten. Als ik terugkom bij het hotel, kijken mijn reisgenoten me wat verbaasd aan. “Ben je gaan hardlopen?” Tja, het hardloopleven van een blogger staat nooit stil. Of ik dat erg vind? In tegendeel. Ik heb meer van Minsk gezien én begin vol energie aan een nieuwe dag met een vol programma.
