Na ‘Girls and Boys Run Aken’ op 27 januari vindt op 12 mei vindt ons tweede evenement ‘Girls and Boys Run Mechelen’ plaats. En wie kan ons beter rondleiden door Mechelen dan fitgirl en Mechelse blogster Lien van www.fitmetlien.com? Om haar wat beter te leren kennen voordat we afreizen naar België heeft Eleni de runninggirl van de maand Lien geïnterviewd over al haar hardloopavonturen. Die op dit moment helaas op een laag pitje staan…
Wanneer ben je begonnen met hardlopen?
“Ik vind dat zelf altijd een grappig verhaal”, zegt Lien met een kleine glimlach op haar gezicht. “Het begon op de basisschool met een achthonderd-meter-wedstrijd. Ik was de meest langzame loper van iedereen. Toch wilde de organisatie me bij de finish een medaille geven. Ze dachten namelijk dat ik de winnaar was van de groep die na ons gestart was”, barst ze in lachen uit.
“Daarna begon ik weer met hardlopen toen ik 17 was. Ik woonde bij mijn ouders en een buurjongen ging altijd hardlopen met zijn vrienden. Ik was verliefd op hem en zocht een reden om met hem te kunnen praten. Dat werd hardlopen! Die zomer liep ik vier tot vijf keer per week met zijn vrienden mee. Mijn conditie is flink verbeterd in die tijd. En het mooie van alles: met die leuke buurjongen heb ik uiteindelijk twee jaar een relatie gehad. Door het hardlopen dus!”
Voor je eerste marathon ben je naar Nederland uitgeweken. Waarom Nederland en niet België?
“Vooral vanwege het fantastische publiek”, begint Lien. Als geboren Rotterdammer ben ik (Eleni) misschien een beetje bevooroordeeld, maar ik kan haar niets anders dan gelijk geven. “Ik hoorde dat er overal enthousiast publiek zou staan. En dat klopte! Op sommige plekken stond het acht rijen dik. Dat was echt speciaal.”
“Ook mijn tweede marathon heb ik in Nederland gelopen. In Amsterdam dit keer vanwege de finish in het Olympisch Stadion. Ik liep er een tijd die ik nooit voor mogelijk had gehouden: 3 uur en 48 minuten. Halverwege de race besefte ik me dat ik een hele goede tijd kon lopen en vanaf toen is alles aan een waas voorbijgegaan. Het was zo’n speciale marathon. Die vergeet ik nooit meer.”
Loop je vaker races in het buitenland?
“Ja! Na de marathon in Amsterdam schreef ik me in voor de halve marathon van Parijs. Ik had Amsterdam zo onwerkelijk snel gelopen dat ik niet wist wat ik van Parijs moest verwachten. Ook dit keer werd het weer een speciale wedstrijd. Ik liep nog sneller dan ik had verwacht: ik finishte in 1 uur en 49 minuten. Ik heb alleen maar genoten van de wedstrijd. Op elke foto van die dag sta ik met een lach van oor tot oor.”
Trek je ook altijd je hardloopschoenen aan als je op vakantie bent?
“Absoluut. Als mijn vriend ’s ochtends nog slaapt, ga ik naar buiten om de omgeving te verkennen. Ik ga op zoek naar de leukste restaurants en de mooiste plekjes om overdag heen te gaan. Vooral hardlopen tijdens zonsopgang vind ik fantastisch. Het is echt een moment voor mijzelf. Iedereen ligt nog in bed en ik ben de enige die dit meemaakt. Zodra mijn vriend wakker wordt, kom ik weer energiek thuis.”
Wat is je mooiste herinnering aan hardlopen in het buitenland?
“Dat is met stip op 1 Canada afgelopen zomer. Ik was er voor een trouwfeest van familie van mijn vriend. Van tevoren had ik wel wat routes uitgestippeld, maar uiteindelijk was het totaal anders dan ik had verwacht. Veel meer hoogtemeters en heel veel bossen. De wegen zijn net zoals in films. Ik had al gehoord dat ik rekening moest houden met beren. De hele vakantie heb ik geen beer gezien, behalve tijdens de eerste vijf minuten van mijn run. Een stuk verderop zag ik een beer langs de rivier vissen naar zalm. Als je een beer ziet, kan je twee dingen doen: lawaai maken door bijvoorbeeld in je handen te klappen of te gaan zingen. Dat laatste heb ik de beer maar niet aangedaan!”
Hoe gaat het nu met je blessure?
“Ik heb zwakke rug- en bilspieren waardoor er een slijmbeursontsteking in mijn heup is ontstaan. Dat is een hele vervelende blessure, omdat het herstel langzaam gaat. Ik ben zwemles gaan volgen om mijn conditie op pijl te houden. Vroeger heb ik geleerd om te zwemmen in schoolslag. Helaas is dat te belastend voor mijn heupen en moest ik borstcrawl leren. Ik had geen idee hoe dat moest. Daarom trok ik de stoute schoenen aan en vroeg aan een triatleet in hetzelfde zwembad als waar ik zwem of zij het mij wilde leren. Ze verwees mij door naar haar broer die zwemles geeft als bijbaan. Nu train ik zo’n zes keer per week. Ook ben ik begonnen met yoga. Een blessure is niet leuk, maar ik weet zeker dat ik er straks als een betere atleet uitkom.”
We gaan voor je duimen dat je 12 mei een klein stukje mee kunt rennen in plaats van op de fiets meegaat. Je komt er sowieso sterker uit, Lien!
Zou jij het leuk vinden om te worden genomineerd als Runninggirl van de maand? Laat dan onder dit bericht een reactie achter of mail naar info@girlsruntheworld.nl.
Eleni Hoefsloot
Na een baan als redacteur bij een reisvakblad en een wereldreis van zeven maanden kan je wel zeggen dat Eleni (28) graag de wereld ontdekt. Het liefst op hardloopschoenen natuurlijk. Haar grote droom: de New York Marathon samen met haar zusje uitlopen.
Follow Me:
