De kwetterende vogels en het ‘kukeleku’ van de haan kondigen een nieuwe dag aan. Het is niet eens zo heel vroeg, maar op Zanzibar, een eiland dat grotendeels leeft van het toerisme, begint de dag gewoon wat later. Ik stap de poort uit voor een hardlooprondje. Aan de doorgaande weg staat een aantal vrouwen te wachten op de Dala Dala richting Stone Town. Met behulp van deze open busjes, waar altijd meer mensen in passen dan je van tevoren denkt, doen zij hun inkopen in de hoofdstad. De overstekende geitjes versperren de weg. Ik ren over één van de onverharde hoofdwegen van Jambiani, richting het centrum van het dorp en het strand. Kinderen langs de weg lachen naar me. Ze zwaaien en roepen: “Mambo, jambo!” (Hey, hoe gaat het?!). Ik zwaai lachend terug en roep: “Jambo!”
Hoe dichter ik bij de Ponte Luis I kom, hoe meer toeristen ik zie. Wat is er eigenlijk zo bijzonder aan deze brug? Het stalen gevaarte doet me denken aan de Eifeltoren en die gedachte is zo gek nog niet. Hij is namelijk ontworpen door Theophile Seyrig, die jarenlang compagnon was van meneer Gustave Eiffel. Net als de Eifeltoren heeft ook deze Luis I-brug een soort aantrekkingskracht. Ik weet niet of ik hem mooi vind, maar ook ik blijf hier even staan om te genieten van het uitzicht op Porto en toch ook voor een foto.
Op deze zonnige ochtend zijn het slechts de schoonmakers en tuinmannen die mij vergezellen tijdens mijn hardlooprondje. Ik kijk goed om me heen of ik ergens een spion van de KGB (de vroegere Russische geheime dienst) zie turen vanachter een krant. Die ene vrouw daar bij de fontein, zij ziet er verdacht uit. Ze doet net alsof ze aan het bellen is, maar misschien heeft ze wel iets te verbergen achter die zonnebril… Ik vertrouw het niet, ik moet hier snel weg.
Ogenschijnlijk is de skyline rechts van me er een van een grote stad in het Westen. Ik weet wel beter. Het zijn de grijze, betonnen sovjetflats van Kazan. Alexandra, die ik ontmoette in de trein hier naartoe, is in één van die flats geboren en kan er niets anders over zeggen dan: “it’s depressing”. Ik adoreer ze en terwijl ik over de bijzondere boulevard zweef, geniet ik van het uitzicht.
Stel je voor: een woestijn. Overal waar je kijkt zand en rotsen in alle kleurschakeringen tussen rood en geel. Hier en daar een zandduin of een wat hogere rots, door de wind en het zand uitgesleten in de mooiste vormen. Af en toe een eenzame bedoeïen op of naast zijn kameel op weg naar de tenten van zijn groep in de schaduw. Een romantischer beeld van het leven in de woestijn bestaat er niet. Maar het bestaat echt – in Wadi Rum in Jordanië. En dat is voor velen de perfecte plek voor een marathon.
