Om 5 uur gaat de wekker, want om 6 uur moet ik al aan het ontbijt zitten. Ik moet er wat voor over hebben om de BMW Berlin Marathon te lopen. Bij het ontbijt aangekomen zie ik veel mensen met eigen meegenomen spullen. Grappig, gister bij het ontbijt zag ik dat niet. Maar bij het ontbijt liggen er gewoon dingen die ik normaal ook eet en vorig jaar heb ik hem ook gewoon uitgelopen. Het enige verschil is dat ik normaal niet om 6 uur ontbijt. Ik probeer me aardig vol te eten, want voorlopig eet ik niks meer. Brood, yoghurt, ei. Alles gaat er in.

Acclimatiseren en met vrienden afspreken

Twee dagen eerder kwamen we in Berlijn aan, zo kon iedereen wat acclimatiseren en nog even de stad verkennen met een rondleiding. Deze rondleiding heb ik overgeslagen, zo kon ik vrienden en bekenden opzoeken. Ik heb drie jaar mogen wonen en werken in Berlijn. Een prachtige tijd waaraan ik veel te danken heb. Mijn tweede marathon zou dan ook zeker in Berlijn plaatsvinden. Na een mooie eerste marathon in Amsterdam, welke ik super uitgelopen heb dankzij mijn haas Ruud (die ik helaas op het 31-kilometerpunt ben kwijt geraakt, lees meer in de blog) stond al meteen vast: dit zal niet mijn laatste marathon zijn.

De BMW Berlin Marathon valt bijna in het water

Helaas, eind maart kwam ik door een rare move (hak vast tussen een gleuf/drempel) ongelukkig op mijn enkel terecht. De dokter voorspelde dat ik na vier weken wel weer kon lopen. Uiteindelijk was dit pas na tweeënhalve maand. Met heel veel onzekerheid en een brace om, liep ik mijn eerste vijfkilometerloop tijdens de Alkmaar City Night Run. De gedachte dat ik de marathon van Berlijn niet zou kunnen lopen had ik maar even uitgezet. Na mijn tweede tien kilometer tijdens de fantastische Ladiesrun van Rotterdam in het Anita Ladies Team was ik dan ook erg blij.

Trainen, wanneer dan?

Drie weken vakantie in Thailand volgden, waarin ik tot maximaal tien kilometer heb getraind. Bij thuiskomst waren er nog tweeënhalve trainingsmaand over. Ondanks de drukte van een verhuizing, een nieuwe functie en inkoopreizen probeerde ik mijn training zo goed mogelijk te doen. Zonder een vast trainingsschema liep ik wat lange duurloopjes tot 26 kilometer en wat vijfkilometerloopjes in een soms wel zeer heuvelachtig gebied. Voor een dertigkilometerloop was gewoonweg geen tijd meer. Dat ik weer aardig fit aan het worden was, bewees ik mezelf een week voor de marathon met een PR van 55.55 op de tien kilometer. Deze tijd gaat er als ik nog fitter ben zeker snel aan!

Rennen voor je leven, wildplassen & volop zon

Dan is het bijna zover, inmiddels hebben we de busrit van het hotel naar het startgebied van de BMW Berlin Marathon erop zitten. Nog even maken we een foto bij de Siegessäule. Wel met gevaar voor eigen leven, want soms rijdt er toch nog een auto met een noodgang voorbij. Rustig lopen we richting startgebied waar onze tassen gecontroleerd worden. De zon is inmiddels al volop aan het schijnen. Er zijn wolken voorspeld, maar helaas kan ik ze niet ontdekken. Het is nu al warm. Een voordeel is wel dat je het van te voren in het startvak niet koud krijgt.
De spullen zijn ingeleverd, nu gaan we op zoek naar een wc. “Jeetje, wat een rijen voor die Dixies”, zeg ik tegen mijn startvakgenoot Michel. Ik besluit dan maar in de bosjes te gaan plassen. Drie andere dames volgen me en vinden het wildplassen schijnbaar ook een goed idee. Toch wel een gek idee, met drie wildvreemde vrouwen plassen in de bosjes. We moeten er allemaal erg om lachen en uiteindelijk vinden we het beter dan het wachten in de lange rijen van de Dixies.

Bijna 45.000 deelnemers & spanning in het startvak

Michel en ik staan in het startvak. Ondanks dat er bijna 45.000 deelnemers staan, heb je nog genoeg de ruimte. Dan komt de bekende muziek van de start. Ben ik nerveus? Misschien een heel klein beetje, maar ik ben meer benieuwd hoe het me zal vergaan.
Voor mezelf heb ik besloten om voor sowieso voor de eerste tien kilometer een lekker tempo te zoeken tussen 6.30 en 6.45 en absoluut niet harder. Het aftellen is begonnen en binnen een mum van tijd lopen we al over de start. Omdat het parcours heel breed is heb ik geen hinder van de drukte en inhaalmanoeuvres. Michel ben ik al meteen kwijt maar die heeft ook een iets ander tempo. Al snel lopen we om de Siegessäule heen, de prachtige glimmende engel blinkt in de zon. Deze erezuil is gebouwd vanwege de overwinning van Pruisen op de Denen in de oorlog van 1864 . Daarna volgden er nog meerdere overwininningen en is ook het beeld geplaatst. Ik heb nog niet eens één kilometer gelopen, maar nu voel ik al de overwinning.

Kramp, plassen & het indrukwekkende Hauptbahnhof

Wat een mensen langs de kant. In mijn rechterkuit voel ik een beetje een kramp. Het voelt niet heel ernstig en ik hoop dat ik dit er wel uitloop in de eerste vijf kilometer. Ineens lijkt het net alsof ik weer moet plassen. Het lijkt me heel raar als dit echt zo is. Ik hoef nooit, behalve dan tijdens mijn eerste marathon. Maar dit keer ben ik juist van te voren nog even gegaan. Zal het tussen mijn oren zitten vanwege vorig jaar? We draaien naar rechts en we lopen al snel in een straat achter het Hauptbahnhof, het indrukwekkende treinstation van Berlijn met vijf verdiepingen. Tijdens mijn stageperiode was dit nog in aanbouw, toen was alleen nog het S-bahnstation in gebruik welke ze het Lehrter Bahnhof noemden. Vroeger was hier ook een treinstation met de naam Lehrter Bahnhof, vandaar dat je de naam Lehrter Bahnhof ook terug vindt in dit station.

Karl-Max-Allee & de zoekgeraakte torentjes

Inmiddels lopen we op de Karl-Max-Allee, een hele grote en bekende straat, welke van de wijk Mitte naar de wijk Friedrichshain loopt. Prachtige herinneringen komen er weer naar boven. Even verderop in de wijk Frichrichshain heb je op dezelfde straat de Frankfurter Tor. Vroeger stond daar de oude stadspoort waar niks meer van overgebleven is, maar nu zijn er twee torens. De hele straat vind ik hier op elkaar lijken en ik herinner me dat ik een keer die torens maar niet kon vinden. Achteraf bleek dat ik een kruispunt verder of terug stond. Dit kruispunt ziet er vrijwel hetzelfde uit maar dan zonder torens.

Kreuzberg

Helaas duiken we Friedrichshain niet in en gaan we voordat we bij de Frankfurter Tor zouden aankomen al rechtsaf. We gaan de rivier de Spree weer over en richting Kreuzberg. Een wijk waar zich in het verleden veel Turkse mensen hebben gevestigd. Dit is onder andere te zien aan de vele Turkse restaurantjes. Het is een hele levendige multiculturele wijk geworden, maar helaas niet meer zo goedkoop als vroeger. Bij Kottbusser Tor staat ook een Turkse band op te treden. In het verleden stond hier de Cottbus-poort, een poort in de voormalige Berlijnse Stadsmuur.

Tempo’s & supporters in de gaten houden

We zitten alweer bijna op de zestien kilometer. Na de tien kilometer ben ik iets sneller gaan lopen en zit ik vaker rond de 6.30 minuut op de kilometer. Ik merkte dat ik in dit tempo iets beter en makkelijker loop. Ik vraag me af tot wanneer ik het tempo 6.30-6.45 vol ga houden. Vooralsnog loop ik lekker en geniet ik van alle herinneringen die boven komen.
We tikken de grens van de wijk Kreuzberg en Neuköln aan en gaan dan al snel richting de wijk Schöneberg. Rond de 23 kilometer zal vriendin Sabrina er staan. Ik tuur langs alle mensen, maar zie geen Sabrina.

Geen fietsende Francien wel trommels & veel feestgedruis

Inmiddels zitten we al weer op de 24 kilometer. Onder het S-bahnstation Innsbrücker Platz staat een indrukwekkende trommelband. Geweldige sfeer en vlakbij zit een Italiaan waar je echt heerlijk kunt eten. Ik denk aan Francien, ze is me op de fiets aan het volgen maar ook haar heb ik nog niet gezien. Mijn gedachten gaan naar het halen van de 30 kilometer. Ik zie nu, het voor mij magische 26-kilometerbord staan. Verder dan de 26 kilometer ben ik dit jaar nog niet gekomen. We komen door de buurt waar Francien woont. Hier zal ze dan toch wel te vinden zijn?, denk ik. Francien heb ik niet gezien, alleen andere mensen die me ook enorm aanmoedigen. Langs de route vind je vooral veel motivatie, muziek en feestgedruis en dat 42,2 kilometer lang!

Plakschoenen, brandweerslang & weer een supporter gemist

Ondertussen heb ik een kilometer lang last gehad van plakschoenen, dankzij een post met gelletjes. Na die kilometer stond er gelukkig een brandweerwagen met water.. Ik liep dankbaar onder het water door, daarna zag ik eruit alsof ik een duik in de Spree genomen had. Er stond ook wel aardig wat druk op het water. Wel lekker verkoelend, want het was toch te warm loopweer voor mij, met die volle zon. Nog steeds heb ik het gevoel dat ik moet plassen maar bij de Dixies die ik tegen gekomen ben, stonden rijen dus dan maar doorlopen.
We gaan alweer richting het Station Hohenzollerndamm. In de gelijknamige straat zal een oud-collega staan. Ze had het nummer doorgegeven en ze zei dat het een groen gebouw was. Ik ben aan het turen en ik zie het nummer, maar ik kan haar helaas niet vinden.

Kurfürstendamm & de 34e kilometer in 6.23 minuten

Inmiddels zit ik alweer op 34 kilometer, vorig jaar kreeg ik het op 31 erg zwaar. Ik voel de benen natuurlijk wel, maar nog steeds kan ik mijn tempo aardig voortzetten. De 34e kilometer loop ik zelfs nog in 6.23 minuten. We komen aan bij Kürfurstendamm in de wijk Charlottenburg. Deze beroemde straat was in de tijd van Oost- en West-Berlijn het chique centrum van het westen. Je ziet het ook wel aan de brede boulevard, de prachtige oude panden en de etalages op de stoep.

Swissotel Berlin, Gedächteniskirche & een botsing

We komen langs het vijfsterrenhotel Swissotel Berlin. Als 18-jarige begon ik hier als stagiaire in de keuken bij chef-kok Tim Raue. Tim Raue is inmiddels uitgegroeid tot de Michelinsterrenchef van Berlijn. Vanaf het Swissotel Berlin is de Gedächteniskirche al te zien. Dit is een kerk welke tijdens de Tweede Wereldoorlog zo beschadigd raakte dat alleen de toren nog maar overeind stond. Deze toren is als monument behouden gebleven. De nieuwe moderne kerk welke pal naast het monument staat, bestaat uit een achthoekige kerkzaal en een achthoekige kerktoren. Ik vind het geen gezicht, maar gelukkig zullen er vast wel anderen zijn die het wel mooi vinden. Pal voor me, staat er ineens iemand stil. Ik knal keihard tegen diegene op. Ze wilde even een foto maken. Snel maakt ze excuses en gaat aan de kant. Omstanders schreeuwen haar toe: “Waar ben je mee bezig?”. Verbaasd loop ik verder, ik voel het aardig, een blauwe plek zal zeker op mijn schouder verschijnen.

38 kilometer, gewoon doorlopen

Ik zit inmiddels op het 37-kilometerpunt. Het tempo vasthouden kost me meer moeite, maar het lukt nog. Bij kilometer 38 krijg ik het zwaar, maar ik weet dat ik deze marathon echt ga halen. Bij de waterpost neem ik 3 slokken water en denk ik alleen maar: Gewoon doorlopen! Inmiddels zie ik om me heen ook veel mensen die het zwaar hebben en al wandelend, strompelend of half hinkelend verder gaan. Dan loop ik er nog soepel bij. Voor mijn gevoel dan.

Potsdamer Platz, spannende spookstations en indrukwekkende gebouwen

Al snel loop ik langs Potsdamer Platz. Dit indrukwekkende plein met zijn grote gebouwen kent een aardige geschiedenis. Tijdens de Tweede Wereldoorlog is dit plein compleet verwoest. Omdat het plein voor een groot gedeelte op Oost-Duits grondgebied lag, kwam de herbouw maar niet opgang. De Berlijnse Muur liep dwars over het plein. Het S-Bahnstation Potsdamer Platz was tijdens de DDR-tijd een zogenoemde “Geisterbahnhof”. U- en S-Bahnstations met lijnen die begonnen en eindigden in het westen, maar door Oostgrondgebied liep. Het werden zogenoemde “Spookstations”, ze waren gesloten maar er reden wel treinen doorheen, alleen ze stopten er niet. Na de val van de muur zijn de stations allemaal weer in ere hersteld en kwam Potsdamer Platz ook vrij voor de nu huidige en moderne bouw.

Friedrichstrasse & Checkpoint Charlie

Ik passeer inmiddels de Friedrichstrasse waar zich aan mijn rechterhand het beroemde Checkpoint Charlie bevindt . Checkpoint Charlie was een bekende grensovergang tussen West- en Oost-Berlijn. Inmiddels is dit voornamelijk alleen maar een toeristische attractie geworden inclusief op de foto gaan met een iemand in kostuum bij de vroegere grensovergang. (Tip! Bezoek het Mauermuseum Haus am Checkpoint Charlie)

Gendarmenmarkt, Newtonbar & zien en gezien worden

Bijna zit ik op het 40-kilometerpunt en ik zie dat daar een waterpost is. Ik gooi water over me heen en begin tegen mezelf hardop te praten. Ondertussen ben ik overgeschakeld naar het Duits. Ik kom op het prachtige plein de Gendarmenmarkt aan. Hier bevindt zich ook mijn oude werkgever, de Newton Bar Berlin. Heel wat uren heb ik op dit plein doorgebracht. De Newton Bar is onder andere een champagnebar, waar voornamelijk goed bedeelde mensen komen. Je kan je vast voorstellen dat ik hier heel wat heb meegemaakt. Soms leek het wel op een poppenkast.  Het was hier altijd zien en gezien worden. Ik kon er vaak wel om lachen als bijvoorbeeld de een weer een duurdere champagne bestelde dan de ander. Gisteren ben ik nog even langs geweest en heb ik met een oud-collega even bijgekletst. Nu loop ik hier mijn allerlaatste energie te zoeken. Op dit ook wel het mooiste (en duurste!) plein van Berlijn staan de Französischer en de Deutscher Dom. Ertussenin staat het Konzerthaus. Ook dit gebouw heeft in 1949 onder de bombardementen geleden. Maar tegenwoordig staat het er prachtig bij.
Ik heb het heel zwaar, maar echt niet dat ik van mezelf mag gaan wandelen en al zeker niet op de Gendarmenmarkt. Ik heb een brok in mijn keel, maar ik mag niet huilen, want dan is mijn ademhaling ver te zoeken.

Mijn laatste kilometer, Unter den Linden & de Brandenburger Tor

Dan gaat mijn laatste kilometer in. Ik sla linksaf en loop op de bekende Unter den Linden met zijn imposante grote gebouwen waarin onder andere veel ambassades zijn gevestigd. Wat een mensen en wat een geluid! Ik probeer nog even aan te zetten en dat lukt me. Ik kijk op mijn klok en besef me dat ik niet alleen de finish ga halen maar ook nog een mooie tijd neer ga zetten. Ik loop onder de Brandenburger Tor door en ik zie de finish. Wat ben ik blij deze te zien. Nog maar een paar meters en het is me gelukt! Ik krijg mijn medaille om en ik sta nog wat uit te hijgen als er een foto van me gemaakt wordt. Mijn klokje zegt 4.39.39, de officiële tijd blijkt later 4.41.12 te zijn. Ik hoor van meerdere mensen dat er nog een mat zou hebben gelegen. Het kan me niet heel veel schelen. Ik heb deze marathon gewoon uitgelopen en op mijn kilometertijden ben ik het meest trots. Van alle 42,2 kilometer maar drie kilometer rond de 7 minuut per kilometer en de rest er allemaal dik onder.

BMW Berlin Marathon, tot volgend jaar!

Het besluit staat vast: volgend jaar ga ik weer voor de marathon in Berlijn. Francien heeft inmiddels de route op de fiets geoefend, Sabrina weet dat ze eerder weg moet gaan en mijn oud-collega hijs ik wel in een opvallend pak. Dan kan er niks fout gaan. Ondanks dat ik deze support tijdens mijn 42.2 kilometer niet gezien heb, wist ik wel dat ze er waren. En aan aanmoediging ontbreekt het niet, continu is er muziek en zijn er supporters langs de kant.

Mijn telefoon was weer ontploft.. Alle volgers bedankt! Omdat je weet dat mensen je ook continu volgen is het net alsof ze er een beetje bij zijn. Voor mij was het heel speciaal om de marathon in mijn geliefde Berlijn te lopen. Overal komen weer herinneringen naar boven. Wanneer je er nog nooit bent geweest, dan moet je er zeker een keer naar toe gaan of gezellig volgend jaar ook mee in Berlijn de marathon lopen? Nu eerst wat rust en dan op naar de KLM Curaçao Marathon!

Dank aan Anita Active voor het lastminute bezorgen van een nieuwe sportbh Momentum Pro!