Wie zijn eigenlijk die meiden die blogs schrijven op Girls Run The World? Deze maand stellen Eleni, Esmar, Femke en Marjolein zich in 10 vragen aan jullie voor. Wat is hun favoriete plek om te hardlopen en wat staat er nog op hun bucketlist? Vandaag is het de beurt aan Eleni.
Marrakech is een wirwar van smalle straten vol winkeltjes waar je werkelijk alles kunt kopen. De mooiste zilveren lampen, handgeweven doeken, beschilderde tajines en vloerkleden in alle kleuren van de regenboog. Alles gaat er chaotisch langs elkaar heen. Een toeterende scooter scheurt rakelings langs een koopgrage toerist. Een marktkoopman roept harder dan zijn buurman en opgeschoten jongelui proberen nietsvermoedende toeristen geld af te troggelen. Niet bepaald een setting waar je veilig, of überhaupt, doorheen kan hardlopen. Toch koos ik de medina van Marrakech als hardlooplocatie.
Voor de tweede keer sta ik aan de start van de Rotterdam Urban Trail op het Museumpark. Het is een van de weinige wedstrijden waarvoor ik niet zenuwachtig ben. De Rotterdam Urban Trail is dan ook geen echte wedstrijd. Het draait hier niet om tijd, maar om ervaring. Zo zenuwachtig als ik was aan de start van de Rotterdam Marathon, zo rustig ben ik nu. Ik heb er zin in.
Ik heb kriebels in mijn buik van de spanning. Mijn zusje, vriend en ik lopen startvak 5 in en blijken helemaal achteraan te staan. Iets voor tienen klinkt Lee Towers’ ‘You’ll never walk alone’ uit de speakers op de Coolsingel en er ontstaat kippenvel op mijn armen. Exact om tien uur klinkt het kanonschot. De toplopers mogen van start. Ruim een half uur later ben ik aan de beurt en gaat mijn langste loop ooit beginnen. Mijn deelname aan de Rotterdam Marathon is gestart.
Cuba is in opkomst. Dat is niet gek ook. Het land verandert. Meer dan 50 jaar stond de ontwikkeling er stil en nu gaat het in rap tempo vooruit. Het land verandert en de Cubanen veranderen mee. Om bij te komen van de indrukken besluit ik mijn hardloopkleding aan te trekken.
