Het is nog muisstil in het hotel. Slechts een enkeling staat om 7 uur op om als eerste van het ontbijtbuffet te graaien. Mooi, want zo kan ik ongezien naar buiten sneaken voor mijn rondje. Ondanks dat ik al op zoveel plekken heb hardgelopen, voel ik me in een onbekend land toch vaak een gekkie die de straat opgaat. Vroeg opstaan is niet mijn ding, maar als het zonnetje zo net boven de horizon uitpiept en met haar stralen de zee laat glinsteren, heb ik toch ineens zin om mijn 10 kilometer in Tunesie te hardlopen.
Ja, je kunt overal ter wereld hardlopen. Maar soms snakken je lichaam en je brein ook naar wat anders. Waar ik ook naartoe ga, altijd zoek ik even naar een berg om te hiken. Lekker actief bezig zijn, de beenspieren hard aan het werk zetten en genieten van een prachtig uitzicht. Ik vind het daarom een goed alternatief voor hardlopen op vakantie en vertel je graag waarom.
Hoe zou het zijn om een hele marathon te lopen in het land waar zoveel kampioenen geboren zijn? Mariska Heeman, onze 24-jarige runninggirl van deze maand, was dit jaar één van de dertig deelnemers aan de eerste editie van de UNICEF Rift Valley Marathon in Kenia. Mariska, we willen alles weten. Vertel!
“Run, eat, sleep. That’s all we do here.” Richard kijkt me streng aan met vuur in zijn ogen. Ik ben in Iten, Kenia, in het trainingskamp van Lornah Kiplagat en nog aan het bijkomen van de buikspiersessie die trainer Richard Mukche net gegeven heeft. Hij leidt me rond door het kamp en benadrukt het belang van rust. Hardlopen, eten en slapen, niets anders. Het is de filosofie van de Keniaanse hardlopers die op topniveau lopen. “Ga anders morgen mee met de groep, we gaan hardlopen in het bos”, zegt Richard.
Met een kleine twijfel in mijn benen stap ik voorbij de gate van het ‘veilige’ grondgebied van Nyika Bird Sanctuary. De eigenaar en onze host Robin zei dat ik prima rond een uur of 8 of 9 in de ochtend kon gaan hardlopen. Het is nu ongeveer 7 uur. Zouden de leeuwen, olifanten en giraffes zich al hebben teruggetrokken in ‘hun’ parken? Het is licht, dus de jachturen zijn voorbij. Terwijl ik voorbij de typisch Afrikaanse baobab boom loop, hoor ik de bosjes ritselen. Ik houd mijn pas in. Twee dikdiks, een soort kleine antilopes, schieten weg. De beestjes zijn banger voor mij dan ik voor hen.
