Het is nog muisstil in het hotel. Slechts een enkeling staat om 7 uur op om als eerste van het ontbijtbuffet te graaien. Mooi, want zo kan ik ongezien naar buiten sneaken voor mijn rondje. Ondanks dat ik al op zoveel plekken heb hardgelopen, voel ik me in een onbekend land toch vaak een gekkie die de straat opgaat. Vroeg opstaan is niet mijn ding, maar als het zonnetje zo net boven de horizon uitpiept en met haar stralen de zee laat glinsteren, heb ik toch ineens zin om mijn 10 kilometer in Tunesie te hardlopen.