Voor de tweede keer sta ik aan de start van de Rotterdam Urban Trail op het Museumpark. Het is een van de weinige wedstrijden waarvoor ik niet zenuwachtig ben. De Rotterdam Urban Trail is dan ook geen echte wedstrijd. Het draait hier niet om tijd, maar om ervaring. Zo zenuwachtig als ik was aan de start van de Rotterdam Marathon, zo rustig ben ik nu. Ik heb er zin in.
Ik sta me om te kleden op een graf in de Janskerk. Misschien wel het graf van Thomas Basin, de verbannen bisschop van Lisieux. Ik vind het heel apart. Het lijkt wel of ik de enige ben die hierover nadenkt. Iedereen om me heen is bezig met startnummers vastspelden, veters strikken en met praten over in welke startwave ze staan.
Ik heb kriebels in mijn buik van de spanning. Mijn zusje, vriend en ik lopen startvak 5 in en blijken helemaal achteraan te staan. Iets voor tienen klinkt Lee Towers’ ‘You’ll never walk alone’ uit de speakers op de Coolsingel en er ontstaat kippenvel op mijn armen. Exact om tien uur klinkt het kanonschot. De toplopers mogen van start. Ruim een half uur later ben ik aan de beurt en gaat mijn langste loop ooit beginnen. Mijn deelname aan de Rotterdam Marathon is gestart.
Ik ben jarig en ga naar Zandvoort! Zandvoort Circuit Run is voor mij een jaarlijks terugkerend evenement. Dit jaar is er naast de 5 km en de 12 km een jubileumafstand, een halve marathon. Vol goede moed heb ik me daarvoor ingeschreven, toen nog niet wetende dat blessures toch nog wel wat roet in het eten zouden gaan gooien.
Vier weken geleden plaatst Annemerel een bericht op haar Instagram dat ze op zoek is naar deelnemers aan de Subway Running Club. Samen met negen hardlopers gaat ze de CPC halve marathon rennen. Dat lijkt me leuk! En het past ook nog eens goed in mijn schema voor de Rotterdam Marathon op 9 april. Ik gaf me op en bleek, samen met mijn zusje, een van de gelukkige winnaars. Op 12 maart was het zo ver: ik stond aan de start van mijn tweede halve marathon ooit.
