Het is donker als we de avond voor de grote race het terrein van het Hilton oplopen voor de pastaparty. Er klinkt opzwepende muziek en degene die nog niet zenuwachtig was, is het nu. Precies als ik onder de boog doorloop waar morgen het startschot zal klinken, hoor ik mijn favoriete nummer. ‘Wild Wild Son’ van Armin van Buren. Als jongensmama en Armin-fan is dit echt ‘mijn’ nummer. Ik slik even van ontroering, dit kan geen toeval zijn, maar is een steuntje van boven.
Terwijl we van het station naar de Grote Markt lopen – de plek waar we ons startnummer moeten ophalen – word ik alweer een beetje verliefd op deze mooie stad. De grachten, de statige gebouwen, de details op de gevels… En dat allemaal versierd met de prachtige kleuren van de herfstbladeren die op het punt van vallen staan. Dit belooft veel goeds voor de eerste editie van Haarlem Urban Trail.
Om 5 uur gaat de wekker, want om 6 uur moet ik al aan het ontbijt zitten. Ik moet er wat voor over hebben om de BMW Berlin Marathon te lopen. Bij het ontbijt aangekomen zie ik veel mensen met eigen meegenomen spullen. Grappig, gister bij het ontbijt zag ik dat niet. Maar bij het ontbijt liggen er gewoon dingen die ik normaal ook eet en vorig jaar heb ik hem ook gewoon uitgelopen. Het enige verschil is dat ik normaal niet om 6 uur ontbijt. Ik probeer me aardig vol te eten, want voorlopig eet ik niks meer. Brood, yoghurt, ei. Alles gaat er in.
Ik heb het zwaar, heel zwaar. Het zweet gutst langs mijn lichaam en ik wil niets liever dan stoppen. Ik mag van mezelf niet wandelen. We zijn er bijna. Na de laatste bocht zie ik een politieagent staan die me indringend aankijkt. Heb ik iets misschien fout gedaan? Voordat ik uit het zicht verdwijn, zie ik hem snel zijn iPad pakken en me overduidelijk op de foto zetten. Het is typerend voor mijn eerste hardloopwedstrijd in Azië: de Chiang Rai Marathon in Thailand.
Pling! Een Whatsappberichtje van Rosanne. Of ik mee wil doen aan de Zeeuwse Obstacle Run in Goes. Ik heb zoiets nooit eerder gedaan, maar het lijkt me een leuke reden om weer eens richting Zeeland te gaan. “Het worden wel je langzaamste 8 kilometers ooit hoor”, waarschuwt Rosanne me. Gelukkig gaat het bij een obstacle run niet om de tijd, maar in ons geval om een leuke ervaring en gezelligheid.
