Na mijn marathon in Amsterdam zit ik in mijn ikdoemaarwat- schema. Gelukkig heb ik geen last van de welbekende na-de-marathon-dip. Ik loop de loopjes die ik leuk vind zonder strakke trainingsschema’s of bepaalde doelen. Mijn doelen komen in 2018 wel weer. Vandaag staat er een loop op de planning waar ik eigenlijk al het hele jaar naar uitkijk. Namelijk de Zevenheuvelenloop in Nijmegen.
Het is 9.10 uur, ik sta op het veld in het Olympisch Stadion in Amsterdam. Vandaag is de dag waar loopmaat Ruud en ik een half jaar voor hebben getraind, namelijk de TCS Amsterdam Marathon. Voor mij is het de eerste en voor Ruud zijn 62e marathon. Ik voel de spanning wel opkomen. De weersvoorspelling is 23 graden met volop zon. Ik ben geen warmweerloper. Gelukkig denk ik er nu niet meer al te lang over na. Ik ben meer bezig met mijn omgeving. Er staan hier rond de 12.000 hardlopers te wachten op de start van de hele marathon.
Een verhit koppie met knalrode wangen en een bezweet voorhoofd kijkt me aan. “Mam, ik ben kapot, maar ik heb wel een nieuw pr”. Zijn blauwgrijze ogen schitteren van blijdschap en ik kan niet anders dan een heel trotse mama zijn.
Al een paar maanden staat hij in de agenda, de halve marathon van Amersfoort. Deze halve marathon maakt onderdeel uit van mijn trainingsschema voor de hele marathon in oktober.
Het is 6.00 uur ’s ochtends en mijn wekker gaat. De meeste verklaren me voor gek om zo vroeg op te staan op een zondag. Ikzelf af en toe ook, maar je moet er wat voor over hebben om je doel te bereiken.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik de afgelopen tijd in een hardloopdipje zat. Iets meer dan twee maanden geleden liep ik de Rotterdam Marathon. Dat ging ontzettend goed, maar daarna kon ik de motivatie om te rennen maar lastig vinden. Gelukkig had ik elke week een hardloopdate gepland staan en moest ik wel. Maar echt goed trainen voor de LadiesRun Rotterdam zat er niet in.
