Verlangend kijk ik bij het koffiebarretje naar binnen. Italiaanse mannen in pak en dames in stijlvolle jurkjes drinken snel een espresso. Staand aan de bar lezen ze vluchtig de krant. Ik ren door. Tien meter verder opent de basiliek haar deuren. Niet voor kerkgangers, maar voor bezoekers. De San Petronio is bijna zo groot als de Sint-Pieterskerk in Rome en ik zou graag even naar binnen lopen om de fresco’s te bewonderen. Maar ik vermoed dat de bewakers niet gecharmeerd zijn van mijn korte hardloopbroekje. Dus ren ik verder. Onder de rode portico’s – de typisch Bolognese zuilengalerijen – en door de smalle straten van het middeleeuwse marktdistrict.

Op de terrassen worden de tafels alvast gedekt voor de lunch. Terwijl mijn voeten over stoeprandjes springen en studenten ontwijken, denk ik na over de pasta die ik straks zal kiezen. Bologna’s bijnaam is niet voor niets ‘de buik van Italië’. Lekker eten is hier net zo heilig als San Petronio. Italianen zijn echter ijdel en hardlopen is een goede manier om een pastabuikje te voorkomen. Bovendien is hardlopen in de stad die grenst aan de Apennijnen en de Po-vlakte nooit saai: zowel in de heuvels als in de parken en het historisch centrum vind je goede routes. Je hoeft alleen maar te kiezen. Of je loopt ze allemaal.

Dwalend door Giardini Margherita

Het park Giardini Margherita (vernoemd naar de vrouw van koning Umberto I) is het grootste en populairste stadspark van Bologna.  De brede, met bomen omzoomde lanen lachen hardlopers toe. Dit is echter ook het terrein van kinderen die leren fietsen en moeders met kinderwagens. Kleine paden doorkruisen grasvelden en brengen lopers naar de rustigere delen van het park. Hier zijn sporters de baas. Uitgestippelde routes zijn er niet: je kunt je route zelf samenstellen. Dat is niet moeilijk. Het park is te groot om snel uitgekeken te raken en te klein om te verdwalen. Een volledige ronde over de aangestampte aarde van het pad dat langs de rand van park loopt, beslaat anderhalve kilometer.

De opzet van Giardini Margherita is geïnspireerd op de romantische Engelse tuinen. Dat betekent kleine meertjes en uitgestrekte gazons: handig voor rek- en strekoefeningen of om na het rennen languit in het gras te liggen. De vele studenten geven hiervoor het goede voorbeeld. Met studieboeken of flessen wijn genieten ze van het in 1879 aangelegde park. In augustus is in de Serre dei Giardini Margherita – een groot kassencomplex en groentetuin – elke avond live muziek. Ook daarom verveelt dit Koninginnepark nooit:  overdag ren je tussen de bomen en ’s avonds dans je tussen de planten.

De langste zuilengalerij ter wereld

Een van de meest geliefde hardlooproutes van Bologna is de weg naar San Luca. Over een lengte van vier kilometer kronkelt de langste zuilengalerij – in het Italiaans portico – ter wereld als een rode slang door de groene heuvels. Eindeloze trappen stellen hardlopers zwaar op de proef, maar boven wacht het uitzicht over de daken en torens van de stad. Elk moment van de dag vliegen Italianen hier op felgekleurde hardloopschoenen omhoog en omlaag. De Bolognezen hebben deze route te danken aan het mariabeeld dat sinds de 12e eeuw op deze heuvel bewaard wordt. Het beeld verdiende een kerk en de kerk moest bereikt worden: met een uit 666 bogen bestaande portico.

Sarah woont aan het begin van de zuilengalerij en beklimt de trappen een paar keer per week. Enthousiast vertelt ze over de beste sportschool van Bologna. “Iedereen kan de trappen op- en afrennen op zijn eigen niveau en je kunt het jezelf zo moeilijk of makkelijk maken als je wilt. De weg naar San Luca is daardoor van alle Bolognezen. Dat schept een band. Al ken je de andere hardlopers niet: het stimuleert om te zien hoe iedereen de trappen probeert te bedwingen. En dan heb ik het uitzicht vanaf de grote ronde kerk van San Luca nog niet eens genoemd”, knipoogt Sarah. Als dat niet motiveert om boven te komen…

Een groen hardloopparadijs langs een middeleeuws kanaal

Op economisch en industrieel gebied doet Bologna het goed. Dat is niet nieuw: in de 13de eeuw legden de inwoners een ingenieus systeem aan van kleine kanalen die door de stad liepen, om energie mee op te wekken. De meeste kanaaltjes zijn inmiddels bedekt of gedempt, maar sommige – zoals Canale Navile – zijn er nog. Als je het kanaaltje vanuit het centrum naar het noorden volgt, kom je al snel uit in Parco Villa Angeletti. In het park – dat vernoemd is naar een villa die in de Tweede Wereldoorlog is verwoest – zie je elk moment van de dag mensen zonnen, wandelen of hardlopen. Een van hen is Kirsten.

Ze woont sinds drie jaar in Bologna en komt een aantal keer per week in Parco Villa Angeletti. “En niet alleen omdat het mijn achtertuin is”, lacht ze. “Het park is niet heel groot, maar er zijn veel paadjes om te ontdekken en nieuwe routes te maken. Daarnaast zorgt het water van Canale Navile – dat dwars door het park loopt – voor verkoeling: langs het kanaaltje is het net wat frisser.” Kirsten wijst naar de heuvels in het zuiden, waar de bekende rode kerk van San Luca opdoemt. De ronde kerk lijkt hardlopers toe te lachen en aan te moedigen: nog één rondje en dan snel aan tafel. De Bolognese pastagerechten smaken na het hardlopen immers nog lekkerder.

Merel Diemont

Merel is gastblogger op Girls Run The World. Dat ze over hardlopen in Bologna schrijft is niet toevallig. Merel woonde een jaar in deze Italiaanse stad, schreef daar haar eigen reisgids en heeft een website: www.thebestofbologna.com

More Posts - Website