Hardlopen en blessures: peesschedeontsteking aan mijn voet -

Verbaasd kijk ik op de kalender. 1 januari heb ik voor het laatst hardgelopen. Dat is al ruim twee weken geleden en ik ben nog steeds vrolijk. Toch fijn om te weten dat je ondanks een peesschedeontsteking aan je voet, toch blij kunt zijn en gewoon door kunt sporten.

Hoe de peesschedeontsteking ontstond

Tijdens de Damloop by Night in september verzwik ik bij de start mijn linkerenkel. De pijn valt mee en ik besluit de 5EM gewoon te lopen. Daarna houd ik netjes hardlooprust en loop ik vervolgens in oktober de halve marathon van Keulen. Dat gaat prima en ook de halve van Nice loop ik in november in de stromende regen zonder pijn. Wel heb ik alle keren na het lopen, last van een lichte zwelling en stijfheid van mijn voet. Aangezien ik al heel lang last heb van vocht rond mijn enkel hecht ik hier niet al teveel waarde aan. Twee dagen voor de halve marathon van Málaga in december kan ik na een rustig rondje rennen, bijna niet meer op mijn linkervoet staan. Als de voet warm is, gaat het weer en positief gestemd breng ik ook deze halve marathon tot een goed einde in een mooie eindtijd. Ik besluit eind maart nu eindelijk eens voor die hele marathon te gaan. “Vergeet die enkelpijntjes en ga gewoon lekker rennen”, zeg ik tegen mezelf.

Bezoek fysiotherapeut

Na Málaga breng ik voor de zekerheid nog een bezoek aan de fysio die een echo maakt van mijn enkel en constateert dat mijn pees licht geïrriteerd is. Hierdoor ontstaat vocht rondom mijn enkel, oftewel een peesschedeonteking. “We kunnen nu beginnen met shockwave-therapie of je neemt even een gas terug qua afstanden en kijkt of dat helpt”, zegt Ted tegen mij. Ik heb de Groet uit Schoorl Run in mijn hoofd op 9 februari en natuurlijk de marathon van Gent op 29 maart, dus antwoord ik heel snel dat ik het eerst even zelf probeer op te lossen. Eigenlijk zegt mijn gevoel al dat het zo niet goed gaat komen, maar ja, dat eigenwijze stemmetje in mijn hoofd dat veel hardlopers vast herkennen, laat mij toch doorgaan.

Het nieuwe jaar goed begonnen…

Op 1 januari loop ik ’s morgens een rondje van acht kilometer en sluit af met een nieuwjaarsduik. Niks mis mee zou je zeggen. De volgende dag is de zwelling onder mijn enkel flink toegenomen en ik weet dat ik mijn hardloopplannen voor de komende weken moet gaan wijzigen. ’s Avonds besluit ik ‘even’ lekker mijn voet te koelen. Wellicht wordt de zwelling dan wat minder. Vol goede moed leg ik mijn voet op een icepack (netjes met een doek ertussen) en oefen lekker wat druk uit. Superstom, maar ja, dat is achteraf makkelijk praten.

De volgende ochtend word ik om 05.00 uur wakker van een brandend en tintelend gevoel in mijn voet. In het donker wrijf ik over de pijnlijke plek. Van ellende weet ik even niet hoe ik nu moet liggen zonder pijn te voelen. Als twee uur later de wekker gaat en ik in het licht mijn voet bekijk, schrik ik. Het stuk waar ik gekoeld heb is paars-rood en op de plek waar ik het meeste druk uitgeoefend heb zit een enorme blaar. “Ja, ook door koelen kun je een brandblaar veroorzaken”, zegt de doktersassistente als ik haar opbel.

Actief in de sportschool

“Jeetje, Es, wat heb je nu weer gedaan?”, zeg ik hardop tegen mezelf. Nu heb ik dus niet alleen een enkel met een flinke zwelling, maar ook nog een voet met brandblaar die er akelig uitziet. Noodgedwongen las ik volledige hardlooprust in. Ik kan niet eens zonder pijn schoenen aan en lopen, dus dat is vrij makkelijk. Ik ben geen stilzitter en al snel besluit ik mijn abonnement op de sportschool maar eens extra te gaan benutten. Dat ik niet kan hardlopen, betekent niet dat ik niet kan sporten.

Ik ga vier keer per week naar de sportschool. Krachtoefeningen, werken aan mijn core en mijn duurvermogen bijhouden op de hometrainer. Lang op de hometrainer zitten is niet mijn meest favoriete bezigheid, maar waar een wil is is een weg. Met mijn halve-marathon-playlist kom ik in de juiste stemming en zit ik spontaan 1,5 uur op de hometrainer. Volgens de display heb ik 52 kilometer gefietst, maar als ik dat trots aan mijn man vertel, zegt hij dat dat wel heel veel is. Nou ja, of het nu klopt of niet, ik ben er blij mee.

Shockwave voor de peesschedeontsteking

Ik besluit dat ik toch maar aan de shockwave-therapie ga beginnen, want die zwelling wordt niet minder. Ik moet mijn pezen echt goed laten herstellen nu. “Een duidelijk geval van peesschedeontsteking van de peroneuspezen”, zegt Ted die mij ook tijdens mijn achillespeesblessure ruim twee jaar geleden met succes behandeld heeft. Als het shockwave-apparaat over mijn pees gaat en ik de bekende zeurende pijn voel, weet ik dat het goed is en goed gaat komen. “Als het volgende week beter voelt, kun je gerust een klein stukje hardlopen”, zegt Ted. “Top, dat hoor ik graag, maar ik ga pas lopen als ik echt verbetering voel”, antwoord ik (verstandig…).

Mijn wijze les: luister nu eens echt naar je lichaam. Het duurde bij mij ook even, maar op een gegeven moment maak je meer stuk met doorgaan dan wanneer je even pauze neemt en je lijf laat herstellen. Hoe het verder gaat met mijn peesschedeontsteking lees je snel op de blog. Enne…koelen is goed, maar met mate.