“Byron Bay, het dorpje waar elke backpacker voornemens is om drie dagen te verblijven en zich er na enkele weken of zelfs maanden tijd op betrapt er nog steeds te zijn.” Dit was de eerste zin die ik las op een reisblog toen ik tijdens mijn wereldreis met de camper richting het Australische Byron Bay reed. Hoewel ik er geen maanden ben gebleven, boekte ik wel vier extra dagen, zo fijn is dit plaatsje. Genoeg tijd voor een rondje hardlopen in Byron Bay dus.
Hardlopen in Byron Bay, een echt hippiedorp
Tijdens de tweede helft van mijn wereldreis – we zijn inmiddels al bijna vier maanden onderweg – merk ik dat mijn conditie slechter wordt. Vier maanden reizen vergt veel energie. Er zijn zoveel prikkels, elke dag nieuwe situaties, plekken en mensen en er is geen tijd om dit te verwerken. Toch wil ik mijn rondjes hardlopen aan de andere kant van de wereld niet opgeven. (Leestip: een paar weken terug liep ik in Cairns met trouwe GRTW-volger Olga!) Daarom kies ik vandaag voor een klein rondje van nog geen vijf kilometer richting de vuurtoren en terug naar camping. Inclusief flinke klim.
Vijf dagen geleden kwamen wij aan in hippiedorp Byron Bay. We boekten drie nachten op een camping, eergisteren boekten we een nachtje extra, gisteren nog een en vandaag weer een. Zal dat zinnetje dat ik op een reisblog las dan ook op ons van toepassing zijn?
Açaibowls en surfdudes
Byron Bay ligt aan de oostkust van Australië op ongeveer 140 kilometer ten zuiden van Brisbane en 760 kilometer ten noorden van Sydney. Byron Bay kent slechts 9.000 inwoners, veelal hippies die in de jaren 70 naar dit dorpje trokken en van Byron Bay naast surfdorp ook hippiedorp maakten. Tegenwoordig wordt Byron Bay overspoeld door backpackers en surfers. Rennend door het centrum snap ik wel waarom zoveel jonge reizigers hier zo lang blijven plakken. In het dorpje hangt een hele fijne en relaxte sfeer. Surfdudes lopen door de straten met hun surfboard onder hun arm, jonge meiden lopen op blote voeten gehuld in fladderende hippiejurken. Op elke hoek van de straat vind je koffietentjes, ontbijthotspots, yogascholen en ijszaakjes. Het voelt hier relaxed en goed.
Muziek op het strand
Het centrum is maar klein. Aan het einde van de hoofdstraat Johnsons Street loop je zo de boulevard en het strand op. Nu rennen we erlangs, maar gisteren heb ik hier heerlijk een paar uurtjes op het strand gezeten met een ijsje, terwijl David aan het duiken was bij Julian Rocks. Met mijn voeten in het zand, haren wapperend in de wind, luisterend naar een knappe muzikant met gitaar die er nog eens bij zong. Het was ultiem genieten.
Ruige kustlijnen en flinke klimmen
We vervolgen onze weg richting de Cape Byron Lighthouse op het meest oostelijke puntje van het vaste land van Australië. We doen de Lighthouse Walk en we zijn niet de enigen die bedacht hebben deze route hard te lopen in plaats van te wandelen. Het is echt een prachtige route. Onthoud deze tip als je ooit in Australië bent en wilt hardlopen in Byron Bay. Het water slaat hard tegen de steile rotswanden, terwijl wij langzaam naar boven dribbelen. Het is een gemene klim omhoog richting de witte vuurtoren. Tot 1989 was de vuurtoren in gebruik, maar nu is het proces geautomatiseerd. De vuurtoren is op dit moment in gebruik als Maritiem Museum, waar je meer kunt leren over het zeeleven in Byron Bay.
Op zoek naar de walvissen
Vanaf de vuurtoren lopen we via het centrum van Byron Bay weer terug naar onze camping. Een paar dagen terug kwam ik bovenstaande muurschildering tegen. Daar wil ik hardlopend mee op de foto, dacht ik toen. We gaan op zoek naar de walvissen voordat we terugkeren naar de camping. Op zoek, want uiteraard heb ik niet onthouden waar ik de walvissen eerder heb gezien. Na tien rondjes door het centrum heb ik echt geen idee meer en wil ik het opgeven. Tot David zegt: ‘Hier linksaf!’ En ja hoor, verscholen achter vijf vuilnisbakken prijken de walvissen en deze mooi quote op de muur. Respect our Ocean. Daar kan ik het alleen maar 100% mee eens zijn.
Eleni Hoefsloot
Na een baan als redacteur bij een reisvakblad en een wereldreis van zeven maanden kan je wel zeggen dat Eleni (28) graag de wereld ontdekt. Het liefst op hardloopschoenen natuurlijk. Haar grote droom: de New York Marathon samen met haar zusje uitlopen.
Follow Me:
