De luiken van de juwelierswinkeltjes op Ponte Vecchio zijn gesloten. Het voelt alsof ik ergens in Azië loop. Dat komt vast door alle houten pandjes die me doen denken aan Chinese bruidskasten. De beroemde brug is verlaten op één man na die foto’s aan het maken is met een statief. “Goodmorning, could you make a picture of me please”, vraag ik. Als de man antwoordt, maakt mijn hart een sprongetje. Dat accent, dat moet een Aussie zijn! “Yeah, I’m from Sydney”, beaamt hij. Ik ben dol op Aussies en mijn dag kan niet beter beginnen.
Hardlopen in Florence op zoek naar het mooiste uitzicht.
De portier van hotel Baglioni in Florence kijkt me goedkeurend aan als ik in een roze hardloopoutfit in de lobby verschijn. “I’m going for a run”, zeg ik. “Molto bene, I can see that”, antwoordt hij lachend. Ik loop het hotel uit en sta direct oog in oog met het eerste kunstwerk. De achterkant van de Basilica di Santa Marina Novella, waar ik tegenaan kijk, is schaars verlicht en het donkere stenen gebouw ziet er daardoor spookachtig uit in de ochtendschemer. Ik ga hardlopen in Florence en mijn doel is om via het park aan de rand van de stad naar Piazzale Michelangelo te rennen, vanwaar je het mooiste uitzicht over de stad moet hebben.
Doopkapel in groen en wit marmer
Ik ren door verlaten winkelstraten waar op dit moment alleen wat vuilniswagens rijden en kom aan bij de prachtige doopkapel San Giovanni. De kapel is bekleed met afwisselend groen en wit marmer. De streepjes van de pilaren lopen evenwijdig aan elkaar en vormen een mooi contrast met de ronde boogpatronen op de muren. In het begin van de 15e eeuw keek kunstenaar Brunelleschi vanaf een bepaald punt naar de kapel. In gedachten trok hij de lijnen van de pilaren door en zag dat ze in één punt samenkwamen. Dit was de ontdekking van het tekenen in perspectief en een belangrijke gebeurtenis in de schilderkunst.
Ponte Vecchio aan de Arno
De donkere straatstenen waar ik over heen loop zitten vol met kleine gaatjes. Dit is om te voorkomen dat de straten erg glad worden als het regent. Ik kom aan bij de Arno, de rivier die midden door de stad stroomt. In het verleden zorgde deze rivier nogal eens voor overstromingen. In 1966 was dat voor het laatst en op sommige plaatsen in de stad kwam het water wel zes meter hoog.
De beroemdste brug over de rivier is Ponte Vecchio. Vanaf de zijkant maak ik een mooie foto en zie de pastelkleurige werkplaatshuisjes aan de brug hangen alsof ze er opgeplakt zijn. Vroeger vond je op de brug slagers, leerlooiers en visboeren, maar zij gooiden al hun afval in de rivier waardoor de stank ondragelijk werd. Eén van de hoge heren van de stad, de heer Di Medici, verbande deze ambachtslieden van de brug en zorgde dat er juwelierswinkeltjes voor in de plaats kwamen.
Museum en Palazzo Pitti
Na een gezellige conversatie en een korte fotoshoot met mijn cowboy uit Sydney ren ik Ponte Vecchio over. Links zie ik alweer de volgende bezienswaardigheid, Palazzo Pitti. Tegenwoordig is het een museum, maar in het voormalige paleis hebben veel beroemde Italianen gewoond, waaronder de koninklijke familie. Het museum ziet er uit als een taart met drie lagen van donkere stenen en de rode vlaggen en het zilveren kunstwerk voor de ingang fleuren het geheel mooi op.
Een stadspoort en een groen park
Ik ren via Via Romana, een typisch Italiaanse smalle straat met klinkertjes, hoge huizen met vaal gekleurde gevels, ramen met luiken en scooters geparkeerd voor de deur verder omhoog. Dan sta ik ineens voor een grote poort met de mooie naam Porta Romana. Vroeger toen de stad nog omringd was door muren, was dit één van de belangrijke toegangspoorten tot de stad. De grote houten deuren zijn open, maar mocht het nodig zijn kunnen ze gesloten worden. Ik ga niet onder de stadspoort door, maar blijf in de stad en ren Giardini Boboli in, een aangenaam groen park vol met standbeelden en fonteinen.
Cursus Italiaans
Er zijn zoveel paadjes in het park dat ik even mijn richtingsgevoel kwijt ben. “Scusi, Signora”, en in haperend Italiaans vraag ik een mevrouw de weg naar Piazzale Michelangelo. Een waterval van prachtige Italiaanse woorden overstroomt mij. De cursus Italiaans die ik ooit in mijn jonge jaren heb gedaan is niet toereikend om alles te begrijpen, maar de hoofdlijnen snap ik. “Mille grazie, ciao”, zeg ik, nadat ik nog even met het enthousiaste hondje van de mevrouw heb gespeeld.
Wat een mooi leven
Ik kom uit op de Viale Galileo en de weg slingert omhoog de heuvel aan de rand van de stad op. Mijn adem stokt als ik naar links kijk en het betoverend mooie landschap in mij opneem. Een vallei in allerlei tinten groen strekt zicht voor mij uit met op de achtergrond de contouren van de stad. Hier doe ik het allemaal voor.
Nog meer Aussies
Mijn doel is bereikt, voor mij ligt Piazzale Michelangelo. Een reusachtig beeld van een man in vol ornaat pronkt in het midden van het plein. Het is een replica van David, een van de bekendste werken van de kunstenaar Michelangelo. “High five, well done”, hoor ik twee hardlopers tegen elkaar zeggen die net vanaf de rivier de snelle route omhoog hebben genomen naar het plein. Ik herken het accent uit duizenden, Aussies! “Oh wow, this is so cool, this is meant to be, you are connected to Australia”, zegt de sportieve vrouw als ik haar verteld heb dat mijn zusje in Australië woont en de enige persoon die ik vanmorgen gesproken heb ook een Australiër was.
Florence uit de reisgidsen
Vanaf Piazzale Michelangelo kijk ik uit over de hele stad. Duidelijk zie ik de rivier met de vele bruggen, de huisjes in pasteltinten met de rode daken en de koepel van de wereldberoemde Duomo. Dit is het plaatje van Florence zoals ik dat ken uit de reisgidsen.
Ik neem de snelle route terug naar het centrum. Dat betekent: afdalen naar de rivier! Een keurig asfaltpad en traptreden wisselen elkaar af als ik naar beneden slinger. Deze keer steek ik de rivier over via de Ponte Santa Trinita en stop ik in het midden van de brug om een foto te maken van de brug ernaast, Ponte Vecchio.
Het pronkstuk de Duomo
Onder de indruk van alle schoonheden die ik deze ochtend heb gezien ren ik rustig richting mijn hotel. Vlak bij het hotel loop ik nog een rondje om het pronkstuk van de stad, de Duomo, oftewel de Santa Maria del Fiore. Ik staar naar het imposante gebouw dat net als de doopkapel bekleed is met groen en wit marmer. Vooral de enorme rode koepel waarin zoveel manuren aan denkwerk en arbeid zitten valt op. Graag zou ik de 414 treden van de klokkentoren naast de Duomo willen beklimmen voor een extra uitdaging. Helaas is de toren gesloten omdat er een zondagsdienst plaats vindt in de Duomo.
Tien kilometer heb ik mogen rennen in en om deze prachtige stad met haar ontelbare kunstschatten. Mijn doel was Piazzale Michelangelo. De ontmoetingen met de Aussies zijn voor mij de bekroning op een onvergetelijk rondje hardlopen in Florence!
4 reacties
Heerlijk verhaal weer. Life is great xx
Thanks Mariek! Ja, life is great! Lekker van genieten!
Leuk weer en lekker hardlopen in deze tijd van het jaar is beter dan midden in de zomer!!! Leuke verhalen.
Dank je Frank! Ja, in de zomer is t echt te heet daar!