Vertwijfeld kijk ik naar het scherm van mijn Garmin. Het is half 7 in de ochtend en het kwik is al gestegen tot 29 graden. “OK Es”, zeg ik tegen mezelf. “Rustig aan doen en veel drinken onderweg, dan kan er niks misgaan.” De vorige dag heb ik al een paar highlights bezocht en ik heb de route van ongeveer 6 kilometer die ik wil gaan hardlopen in Podgorica netjes uitgestippeld in Google Maps. Een kind kan de was doen. Zou je denken…

Hardlopen in Podgorica

Podgorica is de hoofdstad van Montenegro, het land dat zich in 2006 afsplitste van Servië-Montenegro. Van noord naar zuid bedraagt de afstand 200 kilometer en van oost naar west slechts 175 kilometer. Maar op dit kleine oppervlak is ontzettend veel te zien. Bergen, stranden, de diepste canyon na de Grand Canyon en wonderschone gletsjermeren. De hoofdstad, die pas hoofdstad is sinds 1942, is geen bruisende wereldstad en heeft weinig historie. Maar elke stad heeft zijn charme en mooie plekjes en daar ga ik vandaag naar op zoek.

Veel groene parken

Vanuit de heerlijke koelte van het Hilton stap ik de alles verzengende hitte in. Uit voorzorg houd ik mijn compressiekousen vandaag in de koffer. Het is veel te heet en ik ga toch rustig aan doen. Het stoplicht bij de drukke straat Bulevar Svetog Petra Cetinjskog springt meteen op groen als ik aan kom rennen. Dat is vast een goed teken! Ik begin mijn rondje hardlopen in Podgorica in het Kraljev-park tegenover het hotel.

Podgorica heeft veel kleine groene parken waar je lekker kunt chillen en de schaduw kunt opzoeken. Twee werkmannen in knaloranje pakken zijn al druk aan het sproeien om het park fris groen te houden. Bij de fontein, die nog niet aanstaat, zitten twee andere mannetjes op een houten bankje volgens mij het nieuws door te nemen. Waarom dit al op dit vroege tijdstip moet is voor mij een raadsel, haha.

Grauwe blokkendozen

Ik ren over een brug over de droogstaande Ribnica-rivier, een zijrivier van de grote Morača-rivier. Aan de overkant staan eenvoudige huizen en daarachter torenen de grauwe blokkendozenflats. Door de oude stad Staro Varos dwaal ik door smalle straatjes met armoedige huisjes met felgekleurde muren en waan me even in de middeleeuwen. Ik stop om een foto te maken van de 16 meter hoge klokkentoren met de naam Sahat Kula die gebouwd is in 1667. En daar gaat het mis met mijn route. Ik druk Google Maps weg en krijg het offline niet meer goed op mijn scherm. Op het gevoel dan maar, denk ik bij mezelf. Zo groot is die stad nu eenmaal niet.

Op zoek naar de kathedraal

Zoals altijd ren ik positief gezind verder. Ik passeer basketbalvelden tussen de grijze flats, veel groen en op de achtergrond zie ik steeds de imposante bergen. Dat is het mooie van Podgorica: het ligt echt in een vallei. De weg wordt drukker en ik zie steeds meer auto’s en minder mensen op straat. Of dit nu goed gaat… De eerste man die ik tegenkom trakteer ik op mijn allerliefste glimlach. Hij spreekt weinig Engels en ik besluit hem een foto te laten zien van de kathedraal waar ik naar toe wil. De oude man trekt zijn wenkbrauwen op en kijkt bedenkelijk. “Not good”, zegt hij. Hij maakt wilde gebaren met zijn handen de andere richting op. “5 kilometres”, zegt hij. Vertwijfeld kijk ik hem aan. Huh, ben ik zo de verkeerde kant op gelopen dan?

Terug bij de oude klokkentoren

Ik ren de kant op die hij aanwijst. Vraag even later nog een keer aan iemand de weg en sta dan plots weer bij de oude klokkentoren. Dat zijn een heleboel hete kilometers voor niks dus, denk ik bij mezelf. Ik dwaal even lekker door de oude stad heen, toch wel leuk die smalle straatjes en ik kom op plekjes waar ik nog niet ben geweest.

Ineens zie ik in de verte een bekend punt: het Sportskicentrum, dat is vlakbij de Millenium-brug over de Morača-rivier. Ik besluit de kathedraal waar ik eigenlijk naar toe wilde rennen over te slaan, want ik heb geen idee meer waar ik heen moet en ik heb het eigenlijk wel een beetje gehad met verdwalen. De Saborni-kathedraal is wel een aanrader als je in Podgorica bent. De bouw van de grootste orthodoxe kerk in Montenegro is gestart in 1993 en voltooid in 2013. Vooral de binnenkant met de prachtig versierde koepel is echt een bezoek waard.

De Millenium-brug

Dat ik mijn richtingsgevoel echt compleet kwijt ben, blijkt als ik nu zelfs de grote witte Millenium-brug niet meer kan vinden. Gelukkig helpt een foto van de brug en na een korte uitleg van een jong stel ren ik een stukje off-road langs de rivier. Ah, weer een herkenning, het standbeeld van de Russische zanger Vladimir Vysotsky. Pal daarachter pronkt de 140 meter lange Millenium-brug. De moderne brug is geopend op 13 juli 2005, de nationale feestdag van Montenegro. De voetgangersbrug naast de witte kabelbrug heet de Moskou-brug. Onderdelen van de brug zijn een presentje uit Moskou.

Ik ren blij de Millenium-brug over om vervolgens een steile trap naar beneden te nemen naar de rivier. Dit is de plek waar locals een verfrissende duik nemen als het in de stad niet meer te houden is. Er staat niet heel veel water in de Morača-rivier, dus je moet eerst over een heleboel keien heen voordat je in het water staat. De trap omhoog ga ik even in wandelpas, want ik kan niet meer. Eenmaal boven ren ik wel even heen en weer over de Moskou-brug, want ik heb iets met bruggen. Tsja, zo heeft iedereen wat.

Vrolijke vlaggetjes in de Hercegovačka

In de autovrije straat Hercegovačka wapperen vrolijk wat vale vlaggetjes, maar er is nog vrij weinig leven op straat. Sowieso is het in deze hoofdstad echt rustig en kom je sporadisch toeristen tegen. Toch vind je in de buurt van Hercegovačka en de Ulica Slobode leuke boetiekjes en rustige terrasjes waar verkoelend water wordt gespoten. Hier drink je een lokaal Niksic-biertje voor slechts  €1,40 en in de restaurantjes kun je echt lekker eten voor €10,00 per persoon. Waar kan dit nog in Europa?

Langs het Trg Republike, het centrale plein van Podgorica waar het ’s avonds gezellig is, maar nu helemaal stil, ren ik terug richting het Hilton. De teller staat op 8,49 kilometer, dat maken we natuurlijk nog even vol tot 9 kilometer!

Toch een geslaagd rondje hardlopen in Podgorica

Pfieuw, drijfnat sta ik in de lift van het hotel. Het was een zware bevalling en in plaats van de geplande 6 heb ik nu 9 kilometer gelopen. De kathedraal heb ik helaas gemist, maar ik ben wel op andere onverwacht mooie plekjes geweest. Mijn rondje hardlopen in Podgorica ging niet zoals ik gepland had, maar was uiteindelijk toch geslaagd.

Esmar van Langen

Esmar is 40-plusser, moeder en verslaafd aan hardlopen en reizen. Ooit gaat ze de hele marathon lopen...

More Posts

Follow Me: