Hardlopen in Tsjechië: Velky Vrestov, wie kent het niet

Tsjechië is uitgestrekt en rustgevend. Het kleine plaatsje Velky Vrestov ligt in de regio Hradec Kralove, in het noorden van Tsjechië en heeft minder dan 400 inwoners. Hardlopers zie ik er niet, dus het is de hoogste tijd om de dorpsbewoners te laten zien hoe heerlijk het is om te rennen in zo’n mooie omgeving. Het aantal mensen dat ik tijdens mijn rondje tegen kom is echter op twee handen te tellen…

Tsjechische zomer

Na een roadtrip door Polen verblijf ik met mijn gezin een weekje in een lieflijk huisje met privé zwembad aan het meer van Velky Vrestov aan de rand van het gelijknamige dorpje. Het is augustus, de zon schijnt en de lucht is stralend blauw. Zo moet een Tsjechische zomer zijn en meer hebben wij deze week niet nodig. De ideale omstandigheden voor een rondje hardlopen in Tsjechië!

Goudgele velden met hooibalen

Iedereen is nog in diepe rust als ik heel stilletjes het huis uit sluip. Ik adem de gezonde buitenlucht in en kijk naar het groenblauwe meer dat zo glad als een spiegel glinstert in het vroege ochtendlicht. Ik ren over een pad van zand en grind langs de rij particuliere vakantiehuisjes richting de weg. Het is doodstil buiten op het vrolijke gekwetter van de vogeltjes na. De grijze asfaltweg kringelt eindeloos tussen het boerenland waar de hooibalen als postpakketjes in de goudgele velden liggen.

Ik moet lachen als ik het plaatsnaambordje Velky Vrestov zie. Gister zei mijn jongste zoon: “Mam, hier zou ik echt nooit willen wonen! Velky wat?” Kinderen spreken de waarheid. Het is hier heerlijk voor een weekje zon, rust en spetteren in het zwembad, maar als je geen mooi weer hebt zou ik hier ook niet willen zijn.

De tijd heeft stil gestaan

Het dorpje bestaat uit een paar huizen, een kerkje, een winkel, een oud postkantoor en een camping. Ik deel de mening van mijn jongste zoon, maar het plaatsje heeft ook iets puurs, iets lieflijks en is mooi zoals het is. De hekken voor de huizen zijn versierd met bakken met roze en rode bloemetjes. Waakhonden blaffen hard achter het hek als ik langs ren. “Waarom hebben ze hier waakhonden, er valt hier toch niks te stelen?”, vroeg Jelle gisteren toen we hier wandelden. Het voetpad verandert in een een pad van losse keitjes. Ik heb het gevoel dat ik in een middeleeuwse omgeving loop waar de tijd heeft stil gestaan.

Blij met Google Translate

Niemand spreekt hier overigens een woord Engels. Ik ben erg blij met Google Translate, want als ik iets niet kan vinden in de kleine buurtsuper tik ik het gewoon in op mijn telefoon en met behulp van de vriendelijke eigenaresse komt het dan altijd goed. Voor de winkel is een klein speeltuintje met schommel, zandbak en een bankje waar de moeders en kindertjes elkaar ontmoeten voor een gezellig praatje.

De camping verdient een opknapbeurt

Na een rondje om de kerk ren ik terug via het meer. Het meer is 26 hectare groot en ik heb sterk de neiging om straks een duik te nemen. Helaas is het meer niet geschikt als zwemwater en wordt het vooral gebruikt voor vissen, waterfietsen en kanoën. Ik volg de contouren van het meer over de camping. Nu ben ik geen kampeerder, maar deze camping voldoet op geen enkel punt aan mijn maatstaven. Het washok is oud en smoezelig, er is een volleybalveld, een kleine snackbar, een paar houten huisjes, wat caravans en verder niets. Het weinige dat er is kan allemaal wel een opknapbeurt gebruiken. De mensen die hier op de camping verblijven zien er tevreden uit. Zo zie je maar weer hoe verschillend iedereen is.

Ik loop door het nog vochtige gras en zie een een moeder buiten voor een huisje haar kind wassen met een emmer water. Bij het meer zit een oud mannetje tevreden kijkend in zijn stoel te wachten tot zijn dobber onder gaat.

Prachtige paarse wilde bloemen

Om weer op de weg te komen moet ik een stukje klimmen. Alles om mij heen is groen met prachtige paarse wilde bloemen er tussendoor. Een oma plukt met haar kleinzoon bessen in de struiken en even verderop staat een man met ontbloot bovenlijf met bierbuik hout te hakken. Ze kijken me vreemd aan, hardlopers zijn ze hier niet gewend.

Ik maak nog een rondje om door het Fazantenbos. Bij elk geritsel dat ik hoor kijk ik goed, maar ik kom helaas geen fazant tegen. Het loopt heerlijk in het bos, de hoge bomen beschutten me tegen de zon. Een duidelijk pad is er niet en ik loop over takken en losse grond, dus het is een beetje trailrunning in Tsjechië. Gelukkig kom ik uiteindelijk weer uit op de doorlopende weg en zie ik in de verte ons vakantiehuisje liggen.

Vrolijke aanmoediging

“Hello, hello, sexy”. Een laatste vrolijke aanmoediging van gillende werkmannen die ook nog nooit een hardloopster in fleurige outfit gezien hebben en ik ben weer thuis. Tijd voor een douche, een koude douche wel te verstaan want helaas is de boiler stuk en die wordt pas morgen gemaakt.