Met een kleine twijfel in mijn benen stap ik voorbij de gate van het ‘veilige’ grondgebied van Nyika Bird Sanctuary. De eigenaar en onze host Robin zei dat ik prima rond een uur of 8 of 9 in de ochtend kon gaan hardlopen. Het is nu ongeveer 7 uur. Zouden de leeuwen, olifanten en giraffes zich al hebben teruggetrokken in ‘hun’ parken? Het is licht, dus de jachturen zijn voorbij. Terwijl ik voorbij de typisch Afrikaanse baobab boom loop, hoor ik de bosjes ritselen. Ik houd mijn pas in. Twee dikdiks, een soort kleine antilopes, schieten weg. De beestjes zijn banger voor mij dan ik voor hen.
Panters, olifanten en hyena’s
Ons huis ligt ongeveer tien meter bij de grens van het Tsavo East National Park vandaan. De scheiding is een drooggevallen rivier. Een paar kilometer de andere kant op ligt Tsavo West. Met andere woorden: we bevinden ons middenin de natuurlijke leefomgeving van allerlei wilde dieren. Robin, een in Kenia geboren en getogen Brit, vertelde gisteren nog dat één van zijn hondjes vorige maand is opgegeten door een panter en dat hij ’s ochtends regelmatig voetstappen van olifanten in zijn tuin ziet. Ook hoorden we vannacht hyena’s ‘lachen’.
Dieren laten zich niet tegenhouden door de grenzen van een nationaal park. Ik zie dat Robins auto niet bij zijn huis staat en kan hem dus deze vroege ochtend niet vragen of het veilig is te gaan hardlopen om deze tijd. Omdat de zon al best een tijdje op is en mensen uit het dorp ook al op de ‘grote’ weg lopen, besluit ik dat ik dat ook prima kan doen.
Sneller dan de Afrikaanse looppas
Ons verblijft heet niet voor niets het Bird Sanctuary. Minutenlang hoor ik niets anders dan mijn eigen voetstappen en het gefluit van vogels. Tot deze reis heb ik nooit geweten wat een variatie aan geluiden deze dieren kunnen maken. Eén hebben we er al getypeerd als de alarmvogel en de enige vogel die ik herken is de specht. Sommige vogels hebben zulke prachtige kleuren en eigenlijk is het een veel grotere uitdaging hen goed op de foto te krijgen dan bijvoorbeeld een olifant of buffel. Gisteren, tijdens onze safari in Tsavo West, zei Robin: “If you look at birds closely, those lions are not interesting anymore”. Ik denk dat hij gelijk heeft, al blijven die grote beesten natuurlijk erg indrukwekkend.
De dikdiks hebben me even laten schrikken, maar ik kom steeds meer mensen tegen en ik voel me daardoor ook steeds veiliger. Het grote gevaar deze ochtend blijken namelijk gewoon de honden van een ‘buurman’, die zeker een kilometer verder woont. Terwijl ik nietsvermoedend en zwetend over het zand ploeter, komen zij blaffend en grommend op me af. Hoewel ik niet bang ben van honden, lijkt het me wel verstandig niet verder te rennen. Deze honden zijn blijkbaar niet gewend aan mensen die zich sneller voortbewegen dan de gemiddelde Afrikaanse looppas.
Gaat het wel goed met je?!
De honden zijn niet de enige die niet aan hardlopers gewend zijn. De lokale bevolking snapt er ook hier niets van dat ik vrijwillig mezelf in het zweet werk. En hoewel het relatief koel aanvoelde toen ik vertrok voor dit rondje, zweet ik me toch helemaal kapot. Een truck rijdt komt aanrijden en mindert vaart zodra hij bij me in de buurt komt. “Hey, everything ok?”, vraagt de bestuurder. Ze kijken me aan alsof ik helemaal gek geworden ben. Met gebrek aan een gevatte opmerking lach ik aardig en zeg ik: “Yes, I’m ok”. Heel erg oké zelfs, want ondanks de warmte gaat het lopen vandaag zo lekker dat ik mijn rondje wat langer maak dan gepland.
Als ik terug kom bij ons huis komen de honden van Robin op me afgerend. Van deze twee weet ik dat ze me niets zullen aandoen en we rennen de laatste meters met z’n drieën. Het lijkt erop dat ik tijdens deze reis van een kattenmevrouwtje in een dog person ben veranderd. Kivu en Masha zijn zo lief en enthousiast in vergelijking met alle afstandelijke katten die ik de laatste weken ben tegengekomen.
Keniaanse hitte
Robin is inmiddels ook weer gearriveerd. “Where have you been? You look like you’ve been all the way to Nairobi.” Ook hij vindt mijn hoofd er blijkbaar oververhit uitzien. Deze Brit is Keniaanser dan menig inwoner van dit land. Terwijl wij vannacht niet konden slapen vanwege de hitte zei hij: “It was freezing!”. Ik check nog even of het wel verstandig was dat ik alleen ging hardlopen en gelukkig krijg ik de bevestiging dat het op de grote weg allemaal veilig is.
’s Middags besluit ik een poging te wagen de bijzondere vogels te fotograferen. Helaas lukt dat in geen geval en ik troost mezelf met de gedachte dat de herinnering en het geluid minstens net zo mooi is.
1 reactie