“Ga ik naar links, of naar rechts?” Ik kijk om me heen en er zijn wel vier verschillende ‘wegen’ die ik kan kiezen. “What goes up, must go down”, luidt het gezegde. Het omgekeerde geldt dus ook. Als ik nu naar beneden ga, moet ik straks weer omhoog. Het lijkt erop dat ik niet veel keus heb, in het Usambaragebergte zal ik toch vast ergens een keer moeten klimmen. Gelukkig is een mooi uitzicht dan vaak de beloning.
Hiken zonder gids
We verblijven in Lushoto, in het Milemeleni guesthouse even buiten het centrum van deze kleine stad. Ik houd ontzettend van hiken en wilde dat dus ook graag doen tijdens onze reis door Tanzania. De grote bergen zoals de Kilimanjaro en Mount Meru zijn nogal prijzig om te beklimmen en dus kozen we voor het Usambaragebergte.
Deze omgeving is nog onbekend bij het grote publiek, maar erg toegankelijk en zonder gids te bewandelen. Op het eerste zijweggetje waar ik loop, kom ik een klein meisje tegen. Ze kan niet ouder dan zes jaar zijn en loopt met een zak meel op haar hoofd van zeker 25 kilo! Jong geleerd is oud gedaan, zal haar moeder misschien denken. Onvoorstelbaar, ik doe het haar niet na en heb er veel bewondering voor. Als ik op de terugweg langs hetzelfde meisje kom, zie ik dat haar vader naast haar is komen lopen en het grote gewicht van haar heeft overgenomen.
Shortcut to Irente Viewpoint
Ik heb nu allebei de zijweggetjes gehad. Deze waren door het beperkte hoogteverschil prima te doen, maar wel doodlopend en dus sta ik weer op dezelfde plek als waar ik begon. En ik ben nog niet eens een kilometer onderweg. Naast ons huis loopt een smal paadje, waarvan iedereen elke keer zegt: “shortcut to Irente Viewpoint”. Gisteren zijn we eindeloos op zoek geweest naar dat verrekte viewpoint. Na onze lunch bij de Irente farm dachten we dichtbij te zijn, maar we zagen ook een bordje met Kembe Viewpoint en besloten dat een kleine detour wel kon.
Terwijl we rechtdoor bleven lopen, kwamen er steeds meer kinderen achter ons lopen. Allemaal in schooluniform en giechelend om die muzungu’s (blanke mensen). Halverwege de grote weg lokten ze ons een zijpaadje in. “Shortcut”, een van de weinige Engelse woorden die deze kinderen kennen naast “viewpoint”. Na uren wandelen was daar dan eindelijk het beloofde uitzicht. Al is het niet degene waar we naar op zoek waren, het uitzicht was minstens zo mooi.
Polepole, rustig aan
Ik ben wel benieuwd naar de shortcut naar Irente Viewpoint dat we nooit hebben bereikt. Bovenaan staat de bewaker van ons guesthouse. “Polepole”, zegt hij. Rustig aan. In Tanzania is het inderdaad niet zo gebruikelijk om in het openbaar hard te lopen. Het paadje gaat heel stijl naar beneden en het is bijna alsof ik vlieg. Tijdens mijn vlucht naar beneden ontwijk ik de stenen op de grond en de takken van de bomen. Ik geniet van de snelheid en denk er nog even niet over na dat ik straks weer terug naar boven moet.
Als ik beneden aankom, staren de mensen in dit kleine dorpje me wat vreemd aan. Zo’n muzungu die ineens uit de bosjes komt, dat is inderdaad ook opmerkelijk. Ik herken dit stukje weg en weet dat het nog veel te ver is naar Irente Viewpoint. Daarom besluit ik de relatief vlakke weg richting Lushoto te volgen. Af en toe kom ik kinderen tegen die op weg zijn naar school. Ik herinner me dat we vroeger geld ophaalden voor ‘de arme kinderen in Afrika die zo ver naar school moeten lopen’. Het is een enorm cliché, maar hier helaas nog wel waar.
Een muzungu met een rood hoofd
Als ik bij de kruising met de winkels kom en zie dat de weg vanaf daar weer naar beneden ga, besluit ik dat het tijd is om terug te gaan. Ineens zie ik hier een bordje: “Irente Viewpoint” en een pijl naar rechts en ik begrijp nu pas dat we gisteren hier de afslag gemist hebben. Kaartlezen is nooit mijn talent geweest.
Terwijl ik stil sta om nieuwe energie te krijgen. Komen wat nieuwsgierige meisjes naar me toe. Erg dichtbij durven ze niet te komen. Ze rennen toch weer giechelend weg. Een muzungu die rood is geworden van de warmte, zouden ze dat vanmiddag thuis gaan vertellen?
Storm in Nederland en regen in Lushuto
Als ik weer terug ben bij onze guesthouse, doe ik nog wat oefeningen op onze veranda en nestel ik me daarna in de hangmat. Wat een prachtig uitzicht hebben we hier en daar mag ik nu al een paar ochtenden van genieten tijdens het écht allerbeste ontbijt in Tanzania. Ik heb begrepen dat het in Nederland stormt en wil jaloersmakende foto’s jullie richting op sturen. Helaas heb ik te vroeg gejuicht, want ’s middags barst ook hier de regen los. Zulke harde regen hebben we in Nederland zelden. Gelukkig zitten we droog en waait de bui ook weer redelijk snel voorbij. De hangmat is de rest van de dag wel te nat om in te liggen. Ach, dat is een luxeprobleem, toch?
Zou jij wel eens willen hardlopen in Tanzania?
