Bij Marokko denk je waarschijnlijk aan couscous, drukke en kleurrijke medina’s en de woestijn. Maar wisten je ook dat er in het zuiden van dit land een surfwalhalla verstopt zit? Ik niet, maar sinds een vriendin van mij (Rebecca) is gaan werken in een surfhostel in Taghazout, word ik bijna dagelijks verleid met prachtige foto’s. Ik kan de kans natuurlijk niet laten schieten om dit prachtige dorpje te bezoeken en het surfleven zelf te ervaren.
Straathonden in plaats van surfdudes
Alsof surfen alleen tijdens deze vakantie nog niet sportief genoeg is, besluit ik natuurlijk om ook nog een rondje te gaan hardlopen. In de vroege stilte sluip ik uit het hostel en ren ik in de richting van de hoofdstraat van Taghazout. Op dit tijdstip is het hier verlaten. Alle surfshops en smoothiebars zijn gesloten. De knappe surfinstructeurs liggen nog op een oor. Er dwalen alleen wat straathonden rond.
Normaal ben ik behoorlijk op mijn hoede voor deze beesten, maar al snel merk ik dat ze eigenlijk gewoon graag gezelligheid willen. Ik stop even voor een foto en wordt bedolven onder de knuffels van één van de honden. Het is bijna jammer om hem achter te laten, maar ik ben nog geen halve kilometer onderweg en ik wil toch echt wel íets meer hardlopen vandaag.
Blauw-witte huisjes
Taghazout is een klein dorpje met fleurig beschilderde huizen. Oorspronkelijk was dit dorp blauw en wit geschilderd, wat erg typerend is voor vissersdorpjes. Het schijnt dat een lokale gouverneur met aandelen in de verfindustrie ooit heeft besloten dat het anders moest en alle huizen werden zandachtig rood geschilderd, zoals je bijvoorbeeld in Marrakesh ziet. Nu de overheid zich realiseert hoe idyllisch het blauw-wit er uit ziet, worden de huizen weer opnieuw geschilderd. Door deze kleuren voelt Taghazout als een klein paradijs aan zee. Niets meer aan doen als je het mij vraagt.
Surfles op Plage Taghazout
Voor ik het weet ligt het dorp alweer achter me. Ik neem een onofficieel grindpad naar Plage Taghazout. Gisteren heb ik hier surfles gehad en zelfs wat golven gepakt. Ik was verbaasd over hoe leuk ik het vond. Eén keer eerder heb ik gesurft in Nederland, maar dat beviel me totaal niet. Ik was alleen maar aan het peddelen en de drie kansen om een golf te pakken, mislukten allemaal. Rebecca beloofde me dat het hier anders zou zijn en ze heeft nog gelijk ook!
Nu is het strand, op wat zeemeeuwen na, volledig verlaten. De zon komt nog maar net op en met het geluid van bruisende golven ren ik mijn lange schaduw achterna. Wat een heerlijke plek is dit. Ik begrijp wel waarom mensen surfen zo mooi vinden. Je bent echt verbonden met de natuur. Er is niets anders om je heen dan water. Je bent afhankelijk van wat de wind en de golven doen. Hardlopen is voor mij misschien wel een beetje hetzelfde. Ik kan hardlopen waar ik wil, hoe ver ik wil en hoe hard ik wil. Niets moet, ik ben op dit moment baas van mijn leven. Er is alleen strand voor me en achter me. Maar ook met hardlopen ben je afhankelijk van weersomstandigheden, ondergrond, heuvels en vooral van je eigen lichaam. Ook dat is de natuur.
Vangst van de dag
Op de terugweg besluit ik aan het strand te blijven in plaats van door het dorp zelf te lopen. Een aantal vissers maakt hun bootjes klaar voor de dag. Aan het einde zullen ze hier op dit strand hun vangst weer verkopen. Een man rust uit tegen zijn kameel en bereidt zich voor op de toeristen die hij gaat verleiden voor een rondje.
Weer aangekomen bij het hostel kan ik gelijk aanschuiven aan het ontbijt. Mijn uitzicht blijft nog even hetzelfde: de zee. Vandaag gaan we op ontdekkingstocht langs de rotsachtige kust en ik ga vast ook weer op zoek naar een heerlijke avocadosmoothie. Wat een vrijheid.
1 reactie