Ik heb kriebels in mijn buik van de spanning. Mijn zusje, vriend en ik lopen startvak 5 in en blijken helemaal achteraan te staan. Iets voor tienen klinkt Lee Towers’ ‘You’ll never walk alone’ uit de speakers op de Coolsingel en er ontstaat kippenvel op mijn armen. Exact om tien uur klinkt het kanonschot. De toplopers mogen van start. Ruim een half uur later ben ik aan de beurt en gaat mijn langste loop ooit beginnen. Mijn deelname aan de Rotterdam Marathon is gestart.
Ik ben jarig en ga naar Zandvoort! Zandvoort Circuit Run is voor mij een jaarlijks terugkerend evenement. Dit jaar is er naast de 5 km en de 12 km een jubileumafstand, een halve marathon. Vol goede moed heb ik me daarvoor ingeschreven, toen nog niet wetende dat blessures toch nog wel wat roet in het eten zouden gaan gooien.
Sydney, droomstad aan de andere kant van de wereld. Iedereen sport en loopt rond met een glimlach. Maar wat wil je ook als bijna altijd de zon schijnt…
Cuba is in opkomst. Dat is niet gek ook. Het land verandert. Meer dan 50 jaar stond de ontwikkeling er stil en nu gaat het in rap tempo vooruit. Het land verandert en de Cubanen veranderen mee. Om bij te komen van de indrukken besluit ik mijn hardloopkleding aan te trekken.
Voor me ligt een oneindigheid aan asfalt. Ik ren. Ik ren totdat de baan ophoudt. Dit vliegveld is ooit ontworpen als belangrijk onderdeel van Hitlers Derde Rijk. Tijdens de Tweede Wereldoorlog stegen zijn vliegtuigen hier op. Daarna speelde het vliegveld een cruciale rol als eindpunt van de luchtbrug tussen Oost en West. Een vliegveld met een nogal turbulente geschiedenis. Sinds 2008 is het vliegveld gesloten en nu is het een recreatieoord, waar Berlijners fietsen, hardlopen of barbecueën.
