Vol goede moed trek ik mijn hardloopkleding aan. Ik sta klaar om de medina van Rabat uit te rennen, maar dan ineens voel ik me heel naakt. Mijn hardloopbroekje is erg kort. Kan dit wel? Ik ben in een islamitisch land en bovendien is de huidige temperatuur voor de lokale bevolking nog geen reden om de dikke trui om te wisselen voor iets luchtigers. Ik vraag mijn Airbnb host of ik zo naar buiten kan. Hij kijkt twijfelachtig en ik besluit me om te kleden. Terwijl ik zoek naar een alternatief roept hij vanuit de woonkamer: “I want you to run in shorts. I will go with you. Fuck the system.”
Nabil is geen volgzaam type. Een paar dagen eerder moedigt hij ons met dezelfde woorden aan een zonnig plekje op te zoeken en midden op straat ons biertje op te drinken. Iets wat verboden is in Marokko. “Marokko is een vrij land en Rabat is een jonge, Westerse stad. Jij bent toerist, je kan alles maken. Er zijn geen regels, dus mensen moeten hier ook maar aan wennen. Af en toe moet je gewoon de grenzen opzoeken, anders verandert er nooit iets.”
Atlantische Oceaan
Nabil woont aan het randje van de medina, vlakbij de kust. Ik verblijf een paar dagen bij hem. Voor ons hardlooprondje besluiten we de zee te volgen. Op een of andere manier vind ik water altijd fijn om langs te lopen. Er zijn geen zijweggetjes waar onverwacht mensen of auto’s uit komen en bovendien kan ik de weg niet kwijtraken. Heen en terug langs de Atlantische Oceaan, simpeler kan niet.
Doordat Rabat aan de oceaan ligt, heb je hier altijd een heerlijk fris windje. Rond deze tijd van het jaar (april) heb je zeker in de avonden gewoon een jas nodig. Het is volgens mij zeker een graad of tien kouder dan Marrakech waar ik net vandaan kom.
Kasba van de Oudaya’s
Op weg naar die oceaan komen we eerst langs de Kasba van de Oudaya’s. Deze ommuurde wijk met haar prachtige blauw geschilderde huizen is een populaire toeristische attractie. Een kasba is een soort fort, waar vroeger de leider van de stad woonde en wat diende als verdediging. De eerste fundamenten worden al in 1150 gelegd. Pas veel later werd deze kasba verder ontwikkeld en de naam Oudaya komt van een Arabische stam uit Zuid-Marokko die door de sultans daar gelegerd werden.
Door haar paradijselijke uitstraling en ligging aan het strand zijn de huizenprijzen hier de laatste jaren enorm gestegen. Ik begrijp het wel. Hier wonen is alsof je permanent op vakantie bent. Toch zijn er ook nog heel wat huizen die als familiebezit worden doorgegeven aan de kinderen. Hierdoor blijft het dorpse karakter nog in stand. Even overweeg ik door de Oudaya te gaan hardlopen, maar dan zou het eerder een survivaltocht worden. Het is een doolhof van kleine gangetjes met trapjes omhoog en omlaag. Erg leuk, maar voor dit hardlooprondje laat ik het even aan me voorbij gaan.
Marokkaanse surfboys
Terwijl we omhoog rennen zie ik langzaamaan de zee voor me verschijnen. Rabat heeft ook haar eigen strand. Hier komen families samen om te relaxen en te eten én er wordt veel gesurft. Gisteren kreeg ik les van een charmante Marokkaanse surfboy. Ondanks de harde wind lukte het me toch een paar golven te pakken en op mijn board te staan.
Eerder deze reis was ik in Taghazout, een paradijselijk surfoord in het zuiden van het land. Ik vind het leuk deze andere kant van Marokko te leren kennen. Veel mensen, inclusief ikzelf, denken bij Marokko eerder aan de woestijn, couscous en oude medina’s. Dat klopt ook, maar tegelijkertijd is het land zoveel diverser dan dat. Bovendien is een surfles hier stukken goedkoper dan in Frankrijk of Portugal.
Hippies die grenzen verleggen
We rennen verder langs de oceaan en in deze warmte ben ik toch erg blij met mijn korte broek. In Nederland zouden we dit een boulevard noemen, maar er wordt nog weinig geflaneerd door de lokale bevolking. Misschien omdat het nog geen zomer is, maar ik vermoed dat ook dan het strand van Rabat niet vol ligt met zonnebadende mensen.
Aan deze boulevard ligt ook de kiosk waar Nabil af en toe werkt, maar waar hij vooral muziek maakt. Hij zingt van die prachtige Arabische nummers en ook Amerikaanse top 40-hits. Wat hij verder precies doet om geld te verdienen is mij niet helemaal duidelijk. Eigenlijk is Nabil gewoon een hippie. Ik vroeg hem een foto van me te maken voor deze blog. Hij is gelijk enthousiast en filmt bijna de hele terugweg. “Natuurlijk mag je mij in je verhaal gebruiken. Ik wil graag dat mensen een beetje anders over het leven hier gaan denken. Dat er veel meer kan en mag en dat de mensen hier juist heel vrij zijn.” Rabat als hoofdstad aan zee is als ons Den Haag. Met een stukje Scheveningen waar de jongeren hun grenzen proberen te verleggen.
2 reacties
Wat gaaf dat je daar bent gaan hardlopen! Leuke blog ik ga snel jullie andere berichten lezen!
Hardlopen is zeker niet gebruikelijk in Rabat, maar kan gelukkig dus overal! Bedankt en veel leesplezier met de andere blogs 🙂