Deel III van een driedelige serie over hardlopen in Transsylvanië
De kleine stad Alba Iulia heeft de grootste citadel van Roemenië. En de vestingmuren die de stad al eeuwen beschermen vormen een mooi decor om hard te lopen. Een ronde om de buitenkant van de citadel betekent bruidsparen, bastions en het beste streetfood van het land.
Een romantisch begin
De ene jurk is nog mooier dan de andere. Giechelende bruidsmeisjes en zenuwachtige fotografen lopen elkaar in de weg op zoek naar de meest fotogenieke plek van de citadel. Terwijl mijn voeten over het goed onderhouden wandelpad vliegen, word ik bijna omvergereden door een jongen en een meisje op een skelter. Zouden zij hier over een paar jaar ook hun trouwdag beleven? Want dat de citadel van Alba Iulia daar een geliefde plek voor is, bewijst deze hardlooproute wel. Het fort is in de 18de eeuw gebouwd als verdedigingswerk, maar tegenwoordig gebeuren er heel andere dingen. Nieuwsgierig? Ren maar mee.
De ster van de stad
Hardlopen kan overal in Albia Iulia. Maar als je op zoek bent naar een mooie route is er eigenlijk maar één logische keuze: een ronde om de citadel – officieel Alba Carolina genaamd – die middenin Alba Iulia ligt. De citadel is gebouwd in de vorm van een ster met zeven punten die omringd worden door een (voormalige) slotgracht. Dankzij een subsidie van de Europese Unie is deze veertig meter brede slotgracht omgetoverd tot een park met goed onderhouden paden, groene gazons met bloemen, bankjes en lantaarns. Een ronde om de citadel is een kleine drie kilometer lang en met een aanlooproute erbij leidt dat tot een mooie hardlooproute om kennis te maken met Alba Iulia.
Bruidsjurk versus hardlooptenue
Op een zonnige dag als deze ben ik niet de enige die de citadel wil ontdekken. Het is zaterdag en veel mensen uit steden in de buurt komen naar Alba Iulia omdat er altijd iets te beleven valt (in tegenstelling tot de omliggende dorpen). Ik volg het pad dat om de bastions – de punten van de ster – kronkelt en passeer wandelende gezinnen, fietsende vriendengroepen en bruidsparen. De witte jurken van de Roemeense bruiden maken dat ik mij in mijn bezwete hardloopkleren enigszins underdressed voel. Ik ren snel door en hoor het gelach van het bruidspaar en zijn gevolg tegen de dikke muren van de citadel weerkaatsen. Straks zullen zij elkaar in een van de kerken het ja-woord geven.
De plek van de Eenwording
Terwijl ik door de vele bochten om de bastions mijn richtingsgevoel begin te verliezen, zie ik meerdere kerktorens boven de stad uittorenen. Sinds de Middeleeuwen is Alba Iulia de zetel van het Aartsbisdom van Transsylvanië. De stad is echter vooral beroemd vanwege de eenwording van Transsylvanië en Roemenië in 1918. Op dat feit zijn de inwoners minstens zo trots als op de citadel. Het Museum van Nationale Eenwording bevindt zich op een prominente locatie vlakbij de plek waar ik mijn ronde om de citadel ben begonnen: de hoofdingang. Inmiddels ben ik echter al halverwege en verleiden smalle paden hardlopers en wandelaars om extra rondes om de bastions te lopen.
Een muur vol restaurants
De geschiedenis van de stad gaat terug tot de Romeinse tijd, maar het fort waar de stad haar naam en faam aan te danken heeft is gebouwd in de 13de eeuw. Ik bekijk de middeleeuwse verdedigingsmuren nog eens goed. Ze zien er niet uit alsof ze acht eeuwen hebben overleefd. Dat blijkt te kloppen. Ik stop even om een bord te lezen waarop staat dat de huidige citadel in de 18de eeuw is gebouwd: vandaar de goede staat. Op sommige plekken zijn in de brede muren restaurants en bars gevestigd. Dat moet ik onthouden voor vanavond. Ik zwaai naar de bezoekers op het terras en ren snel door want in de verte duiken kramen, parasols en foodtrucks op.
Culinaire wereldreis
Plotseling bevind ik mij op een festivalterrein met een podium en honderden kleine trucks waar burgers, Mexicaans taco’s en Aziatische noodles verkocht worden. De Roemeense keuken ontbreekt, maar verder kun je hier een culinaire wereldreis maken. Tussen de kleine gekleurde vrachtwagens met hun luifels ontdek ik zitplekken in allerlei vormen: van banken gemaakt van houten pallets tot zitzakken. Het is verleidelijk om hier even op neer te ploffen, maar ik besluit dat voor vanavond te bewaren. Nu is het nog rustig, maar dat verandert vast aan het einde van de dag. Ook hier is de slotgracht gelukkig breed genoeg en ik ren zo tussen de foodtrucks door.
Sporen van het communisme
Rennend om het laatste bastion, realiseer ik me dat het eigenlijk best bijzonder is dat een dergelijk foodtruckfestival ook in Roemenië te vinden is. De citadel met daarbinnen grote kerken, monumenten en musea verhult namelijk dat Alba Iulia – net als de rest van Roemenië – ook een hele arme kant heeft. Het land heeft een zware communistische periode achter de rug waarin aan alles gebrek was, ook aan voedsel. Wellicht zijn Roemenen daarom tegenwoordig dol op enorme porties. Ongemerkt ben ik weer aangekomen bij het begin van de route. Ik besluit snel nog even de grote houten brug over te steken om een glimp op te vangen van de wereld binnen de citadel.
Blik op de binnenkant
Wanneer ik onder de brede poort doorren die de hoofdingang vormt naar de citadel, heb ik het gevoel in een andere wereld terecht te komen. De wereld van grote crèmekleurige gebouwen met ronde bogen, pilaren en gedecoreerde façades. Dwars door het fort loopt een brede straat waar de belangrijkste gebouwen aan liggen. Overal in de citadel zijn restaurants en de straten zijn opvallend schoon. Een bruidspaar komt de kerk uit en poseert op het groene gazon. Om niet als figurant op de foto te komen glip ik snel de poort weer door. Dit is het domein van witte bruidsjurken, niet van felroze hardloopshirts. Maar hardlopen om de citadel kan ik elke bruid aanbevelen.
