Ren mee met Merel door Roemenië: de slotgracht van Sibiu

Deel II van een driedelige serie over hardlopen in Transsylvanië

Kinderkopjes, ramen die knipogen en een elegante bouwstijl. Dat is Sibiu in een notendop. De stad grenst aan de Transsylvanische Alpen: hardlopen betekent hier klimmen en dalen. Maar Europa’s Culturele Hoofdstad van 2007 biedt ook een inkijk in het middeleeuwse verleden en hoe Roemenen daar tegenwoordig van genieten. Lekker lopen dus.

Concert op de trap

Met een grote sprong neem ik de laatste treden van de steile middeleeuwse trap in één keer. Het is alsof ik rechtstreeks een schets van Escher binnenspring, in plaats van het historische centrum van Sibiu. Overal om mij heen zijn smalle straatjes, trappetjes en bogen die leiden naar nog smallere straatjes. Gisteravond stond ik hier ook: in een zomerjurk in plaats van in de hardloopkleren die ik nu draag. Op de steile trappen speelde een populaire Roemeense band en op elke tree zaten bezoekers te luisteren. De gitaarmuziek en het gezang weerkaatsten tegen de crèmekleurige muren van de grote kerk achter de trap en bovenaan stonden kleine rijdende proseccobarretjes.

Kijk uit voor de kinderkopjes

Maar dat was gisteravond. Nu ren ik door de stille ochtend in de richting van de grote kerk, die 73 meter boven het historische centrum van Sibiu uittorent. De stad is gesticht in de 12e eeuw en dat is te merken: de oneffen straten met kinderkopjes zijn prachtig, maar vragen van hardlopers wel enige oplettendheid. Natuurlijk behoort hardlopen door de brede straten buiten het centrum tot de mogelijkheden. De kans om in de vroege ochtend door een Roemeense middeleeuwse stad te rennen wil ik echter niet missen. En als ik op het plein voor de 14e-eeuwse Evangelische Kerk sta, heb ik daar zeker geen spijt van.

De Lutherse kathedraal van de Heilige Maria

Om de kerk te bewonderen doe ik snel een paar rek- en strekoefeningen. De tegeltjes op het dak van het middenschip en de toren zijn bruin en felgeel en -blauw en vormen een ruitjespatroon. De toren is te beklimmen. Natuurlijk zou ik graag het snelheidsrecord – welke bezoeker is het eerste boven – breken, maar of de Heilige Maria mijn blote armen en benen waardeert, dat weet ik niet. Daarom zwaai ik naar het bruidspaar voor de kerk en ren door naar het grote plein: het hart van Sibiu. Gisteravond werd het Piaţa Mare verlicht door de lampen op de terrassen en gebouwen en kwam heel Sibiu hier samen om te eten, te drinken en te kletsen.

Sibiu, Piata Mare
Oude tijden herleven met ambachtslieden op Piata Mare
De glorietijd van de ambachten

Nu is het plein vol marktkramen en witte parasols. Hotelmanager Simona had me al aangeraden om naar de markt van ambachtslieden te gaan en zo te zien hoef ik niet ver te zoeken. De inwoners zijn trots op de ondernemingsgeest die de stad al eeuwen kenmerkt en die leidde tot economische bedrijvigheid en negentien sterke gilden die elk een eigen ambacht vertegenwoordigden. Een deel van die ambachten zie ik hier ook: rennend baan ik mij een weg langs stallen met aardewerk, servies, klederdracht en pottenbakkers. Gelukkig is het nog rustig en bereik ik zonder een pot of vaas te breken de andere kant van het plein.

Sibiu, een pottenbakker in de 21e eeuw
Een pottenbakker in de 21e eeuw
Shoppen in Sibiu

Daar begint de winkelstraat van Sibiu. Bomen en kleurige façades met hier en daar wat afgebladderde verf flitsen langs me heen. Maar de elegante bouwstijl – Art Nouveau met een ‘Bohemien flair’ zoals de Lonely Planet mij later vertelt – overheerst en geeft de straat een statige maar gezellige uitstraling. Die gezelligheid heeft ook te maken met de ijscokramen die hier om de meter staan. Roemenen zijn dol op ijs – zelfs ’s ochtends vroeg – en dat is te merken. Het einde van de winkelstraat betekent het begin van het modernere deel van Sibiu. Maar ik ren liever door het verleden en ga naar links: op naar de stadsmuren en de slotgracht.

Blik op het verleden

De zuidkant van het historisch centrum verklapt hoe Sibiu er in de 16de eeuw uitzag. De stad werd versterkt met 39 torens met daaromheen een slotgracht. Vijf eeuwen later is de gracht verdwenen maar zijn de versterkte muren en torens nog steeds zichtbaar in de vorm van een groene strook die om de stad loopt: een prachtige plek om hard te lopen. De vroegere slotgracht vormt een geul – het wandelpad – met aan beide zijden wallen en stadsmuren. Links staan twee torens nog trots overeind. Elk gilde beschermde vroeger een aantal torens en dat blijkt nog uit de namen: De Pottenbakkerstoren en de Timmermanstoren.

Sibiu, de Pottenbakkerstoren
De Pottenbakkerstoren
Verkenning door de slotgracht

De zon wordt steeds warmer, maar de bomen zorgen voor schaduw. Ondertussen passeer ik het ene bruidspaar na het andere: bruidsfoto’s maken in de voormalige slotgracht is hier traditie. Oude mannen roken een sigaar op een bankje en overal zingen vogels. Ik klim op een van de wallen en gluur over de oude stadsmuur. Daar ligt het nieuwe deel van Sibiu waar het grootste deel van de ongeveer 150.000 inwoners woont. Maar de aantrekkingskracht van de slotgracht is groter en ik daal snel weer af naar het pad. Ik zwaai naar de bewakers van het Natural History Museum en ren langs het bastion waar in tijden van de pest de lichamen de stad uit werden gegooid. Geen prettige gedachte en ik trek snel een sprintje.

Sibiu, de moderne slotgracht
De moderne slotgracht
Plein in zicht

Op de terugweg naar het grote plein pak ik nog een klein park en een stukje ringweg mee voor ik via een smal straatje het historisch centrum weer induik. De wirwar van straatjes begint meteen en ik moet toegeven: een beetje richtingsgevoel is hier wel handig. De straten zijn vals plat en net als ik vrees verdwaald te zijn in een schets van Escher, duikt het grote plein op. Omdat het Piaţa Mare vanaf een terras nog mooier is, neem ik plaats op een van de stoelen onder de parasol en bestel een jus d’orange. De markt is in volle gang en sommige ambachtslieden lopen nog harder dan ik.

Sibiu, het oog van Sibiu is overal
Het oog van Sibiu is overal
Sibiu’s ogen zijn overal

Pas nu ik zit, valt mijn oog op de kleine ramen in de dakkapellen van de gebouwen om mij heen. Hotelmanager Simona vertelde dat de ramen op ogen lijken, vanwege de dakpannen die er als oogleden omheen gevouwen zijn. Terwijl de ogen in de gaten houden wat er op het plein gebeurt, kijk ik terug op de route: hardlopen in Sibiu is dankzij de vele kinderkopjes en hoogteverschillen soms een obstakelrun, maar wie houdt van hardlopen en historie kan in Sibiu zijn hart ophalen. En als je geluk hebt, zie je misschien een raam knipogen.

 

Merel Diemont

Merel is gastblogger op Girls Run The World. Dat ze over hardlopen in Bologna schrijft is niet toevallig. Merel woonde een jaar in deze Italiaanse stad, schreef daar haar eigen reisgids en heeft een website: www.thebestofbologna.com

More Posts - Website

Dit vind je vast ook leuk om te lezen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *