In het noordwesten van Roemenië ligt Cluj. Een stad met een middeleeuwse geschiedenis en veel kerken en monumenten. In het centrum vind je goed onderhouden parken en meren die zeker in de zomer heel aantrekkelijk om te…. Juist, hardlopen.
Een grijze aanlooproute
De ondergaande zon verdwijnt bijna achter de groene heuvels en dompelt de stad Cluj onder in een gouden gloed. Het ideale moment om mijn hardloopschoenen aan te trekken en te genieten van het briesje dat de strijd aangaat met de zomerse temperaturen. Met ruim 300.000 inwoners is Cluj de op één na grootste stad van Roemenië. Gelukkig merk ik daar op de lange recht weg die naar het centrum leidt nog weinig van. Maar dat Roemenië jarenlang een communistisch land was, is niet te missen. Beide kanten van de weg worden geflankeerd door grote grijze flatgebouwen in niet al te beste staat. Ik ren snel door naar het centrum.
Intervaltraining tussen de monumenten
Als ik stilsta voor een van de vele stoplichten trekt een grote fontein met een veertig meter hoog standbeeld mijn aandacht. Het standbeeld is opgericht voor de Roemeense jurist en revolutionair Avram Lancu. Zijn heldenstatus blijkt ook uit het gelijknamige plein (Avram Lancu Square) waar de belangrijkste wegen van Cluj samenkomen. Vandaar dat ik hier van het ene stoplicht naar het andere sprint. Maar een kleine intervaltraining kan nooit kwaad, zeker niet als je ondertussen de omgeving kunt bewonderen. Achter het standbeeld rijst namelijk de 14de-eeuwse kathedraal van Cluj op. Zodra het stoplicht op groen springt, ren ik een rondje om de witte kerk met haar zuilen en grijze torens.
Een biertje op de promenade
Wanneer ik ook op het nationaal theater stuit, krijg ik de indruk dat alle bezienswaardigheden van Cluj zich op deze paar honderd vierkante meter hebben verzameld. Alle gebouwen zijn goed onderhouden en heel fotogeniek. Ondanks het drukke verkeer is er echter weinig leven op en om het plein: winkels en restaurants zie je hier niet. Ik ren een willekeurige straat in en vervolgens nog een. Plotseling sta ik op een promenade met een lange rij terrassen en – eindelijk – een brede autovrije straat. Inwoners genieten hier van een biertje – spotgoedkoop – of twee. Aan beide kanten zijn smalle straatjes met koffiebars, reisbureaus en interessante winkels die ik echter niet meteen kan duiden.
De heuvel op
Stoplichten zijn hier niet, dus dat rent lekker door. Na een paar slalomrondes door dit deel van het centrum ontdek ik een bord met de tekst Fortress Hill (Dealul Cetatuia). Laat ik daar nu net naar op zoek zijn. Via rustige straten zigzag ik aan de achterkant de heuvel op. De grijze flats maken plaats voor grote villa’s met bloembakken aan het balkon. Bij vlagen vang ik een glimp op van de stad die zich steeds lager onder mij uitstrekt en de heuvels die zichtbaar worden nu hoge gebouwen niet meer zo hoog zijn. Hijgend kom ik boven. Maar in plaats van bij het fort, bevind ik mij in een kinderspeelparadijs.
Op zoek naar vestingmuren
Plotseling ben ik niet de enige die rent: kinderen snellen van het ene klimtoestel naar het andere en daarachter spelen jongens basketbal. Om de speeltuin heen staan bankjes waar ouders graag gebruik van maken. Bij een overdekte picknickplek zijn twintig vrienden aan het barbecueën. Inmiddels ben ik aardig bezweet van de klim en het koude bier ziet er aantrekkelijk uit. Maar eerst op zoek naar het fort. Ik ren naar de andere kant van de heuvel waar ik een wirwar van 18de-eeuwse vestingmuren en kantelen tegenkom: het fort.
Studeren met de stad aan je voeten
Veel is er niet meer van over, maar met het uitzicht over de stad als achtergrond brengen de ruïnes je wel even terug naar de 18de-eeuw toen de eerste stenen van dit militaire complex werden gelegd met de bedoeling de stad onder de duim te houden. Van de gevangenissen is niets meer te zien. Verliefde stelletjes en studenten die huiswerk maken zijn er des te meer. Cluj is een bekende universiteitsstad met veel bibliotheken, maar deze openluchtstudieruimte is duidelijk ook populair. De geluiden van opstijgende vliegtuigen van de nabijgelegen internationale luchthaven en de toeterende auto’s in het dal smelten samen tot een zachte achtergrondmuziek.
Ongebaande wegen
De ondergaande zon werpt gouden stralen op het centrum van Cluj en ik kan het niet laten om net als de inwoners even op de muren te zitten en in de verte te staren. Maar ik ben nog lang niet thuis, dus spring ik op en ren verder om via de andere kant van de heuvel af te dalen. Dat blijkt een avontuurlijke keus te zijn, want plotseling lijkt mijn hardlooproute meer op trailrunnen: het pad is verdwenen en overal liggen glasscherven en sigarettenpeuken. Ik kan echter de rivier die dwars door Cluj stroomt al horen en even later loop ik weer op de goed onderhouden treden van de brede stenen trap van het gebaande pad.
Gouden blokkendozen
Hoe mooi de kerken en monumenten in het centrum ook zijn: op de terugweg laat ik ze letterlijk links liggen. Via een smal kanaaltje kom ik uiteindelijk weer op de lange weg met grijze blokkendozen uit. Op dit uur van de dag hebben zelfs deze gebouwen een gouden glans. Maar dat kan ook komen door het bier op de terrassen van de Roemeense biergartens. Hoe dan ook: aan het einde van een warme zomerdag nodigt het gouden uurtje van Cluj je uit de stad beter te leren kennen. Met je hardloopschoenen.
2 reacties
Sportief sportief! Laat die locals maar zien hoe je fit blijft!
Bedankt Thomas! Rennen houdt je fit!