In de verte zie ik het topje van de Eiffeltoren boven de hoge bomen uitsteken. De toren ligt niet op mijn looproute maar trekt mij als een magneet naar zich toe. Deze bijzondere aantrekkingskracht kan ik niet weerstaan. Routes zijn er om vanaf te wijken en ik ren tenslotte niet elke dag in Parijs. Ik sla links af, zet mijn verstand op nul en ren richting de magische stalen toren!