Er heerst een oorverdovende stilte over Wadi Dana. We horen alleen het tsjirpen van de krekels. Met het gekraak van onze deur kondigen we onze hardloopronde aan. Het is nog vroeg in de ochtend, maar de warmte is de dag alweer ingeslopen. In Jordanië rond deze tijd van het jaar zit er niets anders op dit te negeren. Hetzelfde geldt voor alle heuvels. Ik kijk al een week uit naar hardlopen in dit land, maar nu het zo ver is weet ik niet meer zo zeker of dit een goed idee is.
Wadi Dana
Ik ben op bezoek bij Floortje in Jordanië. We hebben het drukke Amman even verruild voor een verblijf in Dana Tower Hotel. Bij aankomst wordt Floortje persoonlijk begroet door de eigenaar. Ze kennen elkaar inmiddels. “De laatste keer dat ik hier was noemde hij mij ‘The queen of Dana’, omdat ik hier zo vaak kom”, lacht Floor. Hij kan ons geen hand geven. Die zit namelijk onder het bloed van het schaap dat hij net geslacht heeft. We durven allebei eigenlijk niet te zeggen dat we niet zo van lamsvlees houden.
Dana is een klein dorpje op de rand van een spectaculaire kloof. Het dorp is vervallen, deels verlaten zelfs. Zonde, want dit natuurgebied is te mooi om links te laten liggen. Het woord Wadi wordt gebruikt voor allerlei soorten valleien. Deze wadi is meer een kloof tussen de gebergtes en strekt zo’n kleine twintig kilometer uit. Bij helder weer kun je achter de bergen Wadi Araba zien: een droge woestijnvlakte ten zuiden van de Dode Zee.
Hellingproef
Wadi Dana wordt gebruikt voor allerlei soorten hikes. Gisteren hebben we er al gewandeld en ook besloten dat het pad dat bij het dorp begint veel te steil is voor een hardlooprondje. Voor een trailrunner is het misschien een mooie uitdaging, maar wij kiezen de tegenovergestelde richting. Maar ook dat valt niet mee. Mijn spieren zijn nog stijf van de beperkte nachtrust en gelijk staat er een enorme helling op het programma. We proberen het, maar na drie stappen verkramp ik en is mijn ademhaling al flink aan het versnellen. Floortje en ik moeten beiden toegeven dat dit toch echt te zwaar is.
Na even stevig wandelen kunnen we dan toch een looppas inzetten. Terwijl we het dorp verlaten, hoor ik dat de honden weer blaffen. Hebben wij ze wakker gemaakt? Gisteravond hielden ze maar niet op, maar dat was eigenlijk nog niets vergeleken met het gezoem van de muggen in mijn oor. En dan was er ook nog die hagedis die in onze hotelkamer kwam buurten. Moet ik nu toegeven dat we eigenlijk gewoon stadsmeisjes zijn die beter gewend zijn aan het geluid van razend auto’s dan aan de stilte van de natuur?
Ecotoerisme
Het zweet gutst van mijn voorhoofd. We hebben al snel besloten dat dit rondje niet om snelheid gaat, maar om de ervaring en gelukkig worden we al snel beloond. Ik kijk naar links en zie die prachtige Wadi. Groene bosjes worden afgewisseld met rotspartijen in allerlei tinten bruin, geel en grijs. Sommigen lijken nu misschien zelfs blauwig. Gisteravond tijdens zonsondergang gaf de warme gloed een heel ander uitzicht.
We volgen de weg die dwars door een gebouw gaat. Het blijkt het eco-camp te zijn, wat op dit moment helemaal leeg staat. Sinds een aantal jaar zet Jordanië sterk in op ecotoerisme. Door het plaatsen van kleinschalige (luxe) kampen wordt het ontdekken van de natuur in dit land toegankelijker. Daarbij is aandacht voor behoud van die natuur én voor de lokale gemeenschap. Een paar meter na het eco-camp stopt de weg. We kunnen niet verder en nemen dezelfde route terug, maar niet zonder nog even te genieten van dit prachtige uitzicht.
Ontbijt
De weg naar beneden voelt hemels. We zweven langs de klif en denken even niet aan de brandende zon. Ondanks dat deze run behoorlijk zwaar was, ben ik toch erg blij dat we ervoor uit ons bed gekomen zijn. Voor de deur van onze kamer staat één van de honden van het dorp ons op te wachten. Na het douchen en omkleden lopen we via het doolhof van gangetjes en trapjes naar het dakterras voor een heerlijk ontbijt. We krijgen een schaal vol met abrikozen, perziken en watermeloen. Jordaans brood met humus, za’atar (een soort kruidenmix) en andere spreads van sesam of aubergine. En natuurlijk een kopje zoete thee. Wat een heerlijke start van de dag en ik ben er helemaal klaar voor om nieuwe wadi’s te ontdekken.
1 reactie