Ik kijk op mijn sporthorloge en schrik. ‘300 meter’ geeft mijn Garmin aan. Ik heb pas 300 meter hardgelopen en sta nu al erger te hijgen dan na mijn eerste marathon. Fez ligt in een heuvelachtig gebied tussen het Atlas- en het Rifgebergte in en mijn Nederlandse kuiten zijn niet gewend aan hoogteverschil. “Dit gaan we anders doen”, besluit ik. Tempo omlaag, rondje inkorten en genieten van de omgeving.
Chaos
Van mijn vorige bezoek aan Marokko heb ik geleerd dat je het best vroeg in de ochtend je hardloopschoenen aan kunt trekken. Overdag struikel je over de verkopers die elke toerist aanspreken om zijn winkeltje in te lokken. Als ik om acht uur ’s ochtends de deur van de riad waar ik verblijf (Dar Naima) achter me dichttrek, is het nog rustig op straat. De eerste winkeltjes openen de luiken, de inwoners van de medina halen versgebakken brood en verse eitjes op de markt en er is nog geen toerist te bekennen.
Leerlooierijen
Omdat mijn ademhaling het hardlopen niet toelaat, besluit ik even op een stoepje te gaan zitten. Een van de vele straatkatten vergezelt me en krult zich naast me op. Ik probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen en adem een paar keer diep in en uit. Echt fris is de lucht die ik binnenkrijg niet.
In Fez wordt leer bewerkt in enorme leerlooierijen. Eerder deze week heb ik de allergrootste van de stad bezocht. Het is een indrukwekkend spektakel om te zien. Eerst worden de dierenhuiden tien dagen in een wit bad met onder andere duivenpoep gelegd. Hierdoor wordt de huid ontdaan van haar. Vervolgens gaat de huid nog tien dagen in een bad om zijn uiteindelijke kleur te krijgen. Werknemers staan tot hun heupen in de vloeistof om de huiden op hun plek te krijgen. Vroeger bestonden de kleurstoffen uit natuurlijke ingrediënten, zoals henna en kurkuma. Aan de geur te ruiken zijn er aan de verfbaden tegenwoordig ook een hoop chemische goedjes toegevoegd, al wordt door de werkgevers anders beweerd. Leer is Fez’ specialiteit, maar dat moeten de inwoners bekopen met een constante, indringende en naar mijn mening vieze lucht. Ach, wie weet went het wel als je er woont.
Afdingen
Ik ren weer verder en een oudere man lacht me vriendelijk toe. Gisteren heeft hij mij een prachtige leren Marokkaanse poef verkocht. Het is mijn beste aankoop in Marokko tot nu toe. Ik ben er helemaal verliefd op. Na flink afdingen legde de oude man mij uit: “Er zijn twee soorten Marokkanen: Berbers en Arabieren. Jij bent overduidelijk een Berber. Je ziet er lief uit, maar bent enorm volhardend. Dat kan ik wel waarderen.” Ik moet lachen als ik eraan terugdenk.
Hoogteverschil
Na ruim zeshonderd meter vind ik het klimmend hardlopen niet zo leuk meer. Niet alleen mijn kuiten doen pijn, ook mijn bovenbenen hebben het te verduren. Bij de Blauwe Poort Bab Bouljoud kijk ik nog even snel op mijn horloge. Een hoogtestijging van 35 meter, poeh. Ik keer om. Het is tijd om zeshonderd meter naar beneden te lopen. Dat is meer aan mij besteed. Want hoewel 1,2 kilometer hardlopen in Fez voor mijn benen geen pretje is, kan ik niet wachten om vanmiddag nog veel meer meters te maken tijdens het snuffelen tussen de mooiste leren tassen, riemen en sandalen, kleurrijkste tajines en geurigste kruiden die de leerlucht overstemmen.
Heb jij wel eens hardgelopen in Marokko? Zou je jouw ervaring in de reacties onder dit bericht willen delen? Dat zouden wij erg leuk vinden!
Eleni Hoefsloot
Na een baan als redacteur bij een reisvakblad en een wereldreis van zeven maanden kan je wel zeggen dat Eleni (28) graag de wereld ontdekt. Het liefst op hardloopschoenen natuurlijk. Haar grote droom: de New York Marathon samen met haar zusje uitlopen.
Follow Me:
