Op 7 april 2019 was het zo ver. Ik liep de 1/4 Marathon Rotterdam met mijn vader. Mijn langzaamste wedstrijd ooit, maar absoluut een om nooit te vergeten. Ik heb nog nooit zo enorm genoten van een run.
Mijn vader is zo’n anderhalf jaar geleden begonnen met hardlopen. Hij kon uiteraard niet achterblijven met twee marathonlopende dochters. Al twee keer eerder liep hij een 5-kilometerwedstrijd, maar een 10-kilometerwedstrijd stond er nog nooit op het programma. Tot vandaag!
Thuiswedstrijd in Rotterdam
Net als twee jaar terug tijdens de hele Rotterdam Marathon is ook nu weer een groot deel van de familie in Rotterdam om ons aan te moedigen. Mijn moeder en zusje en vriend zijn al bij de start aanwezig, oma en mijn schoonouders sluiten straks aan bij de finish. Wat een gezelligheid en extra motivatie. De afleiding hebben we – lees: mijn vader – ook wel nodig. Hij is zenuwachtig, al mag ik dat natuurlijk niet zeggen. Ik heb er alle vertrouwen dat hij het gewoon gaat halen vandaag. Van mij mag het startschot nu al klinken, maar we moeten nog twintig minuutjes overbruggen in het startvak. Wat is het druk!
Constant tempo
Mijn conditie is niet je-van-het op het moment en daarom ben ik blij dat we op een voor mij rustig tempo starten. Het doel is om binnen het limiet te finishen (1 uur 20), maar liever nog iets sneller (binnen de 1 uur 15). We starten met een pace van 7:00. Dat is prima te doen, want het is erg druk, dus veel sneller had niet gegaan. Dit tempo kunnen we makkelijk volhouden tot we in het Kralingse Bos aankomen. Wij zijn pas net op weg, maar veel marathonners zullen hier vanmiddag de bekende man met de hamer tegenkomen, net als ik twee jaar terug. In het Kralingse Bos is het iets rustiger dan de eerste kilometers. “Eleni, we gaan te hard”, zegt mijn vader na vijf kilometer tegen me. Ik kijk op mijn horloge en hij heeft gelijk. We renden de laatste kilometers met een pace van 6:45. We laat het tempo iets zakken en rennen rustig door. Hoewel het mijn vaders eerste keer tien kilometer is, gaat het hem hartstikke goed af.
Felle zon
De kilometers gaan snel voorbij. We rennen heel vlak en hoeven geen enkele keer te wandelen. Voordat we het weten is het einde van het Kralingse Bos in zicht en lopen we alweer terug richting het centrum. De zon schijnt fel en hier na het bos zijn geen bomen meer om de ergste zon tegen te houden. Hoe kan het toch? Elk jaar weer is de dag van de Rotterdam Marathon een ontzettend warme dag. Al een aantal kilometer zeggen we weinig tegen elkaar. Blik op oneindig en gaan. Ik wil mijn vader niet uit zijn ritme brengen. Het gaat juist zo lekker. De stilte wordt doorbroken als mijn vader de zon vervloekt: “K*tzon!” Van binnen lach ik me rot, maar dat laat ik op dat moment uiteraard niet blijken.
Laatste meters op de Coolsingel
Als we de hoek omgaan en de Coolsingel oplopen, weet ik het zeker: wij gaan het samen halen. Van begin tot eind. Exact twee jaar geleden liep ik hier ook, toen de laatste meters van de hele marathon. Net als die laatste momenten toen, zal ik ook dit moment niet vergeten. Weer kippenvel, weer zwaaien naar familie, weer keihard genieten. Hand in hand gaan we over de finish. Wat enorm bijzonder om dit samen met mijn vader te kunnen doen.
Dankjewel, lieve pa, voor deze gezellige run! Heb je maar mooi geflikt!
Eleni Hoefsloot
Na een baan als redacteur bij een reisvakblad en een wereldreis van zeven maanden kan je wel zeggen dat Eleni (28) graag de wereld ontdekt. Het liefst op hardloopschoenen natuurlijk. Haar grote droom: de New York Marathon samen met haar zusje uitlopen.
Follow Me:
