Ik heb het zwaar, heel zwaar. Het zweet gutst langs mijn lichaam en ik wil niets liever dan stoppen. Ik mag van mezelf niet wandelen. We zijn er bijna. Na de laatste bocht zie ik een politieagent staan die me indringend aankijkt. Heb ik iets misschien fout gedaan? Voordat ik uit het zicht verdwijn, zie ik hem snel zijn iPad pakken en me overduidelijk op de foto zetten. Het is typerend voor mijn eerste hardloopwedstrijd in Azië: de Chiang Rai Marathon in Thailand.

Eerste buitenlandse hardloopwedstrijd: Chiang Rai Marathon

Nog voordat ik op wereldreis ging, wist ik: ik moet een hardloopwedstrijd lopen tijdens mijn reis. Dat leek me fantastisch. Urenlang zocht ik het internet af op zoek naar leuke hardloopwedstrijden op onze route, maar helaas kwam ik weinig tegen. Geen Sydney Marathon als wij in Sydney zijn, geen toffe hardloopwedstrijd op Bali tijdens onze maand op dit mooie eiland en geen vette race in Nieuw-Zeeland in december of januari. Tot we spontaan besloten om Laos over te slaan en twee weekjes werken en relaxen te combineren in Noord-Thailand. Et voilà: daar was de Chiang Rai Marathon!

De inschrijving was al gesloten, maar via Couchsurfing kwam ik in contact met een meisje dat voor ons weer contact opnam met de organisatie. “Kom gewoon en schrijf je 15 september, de dag voor de race, ter plekke in”, luidde het advies. En zo geschiedde. Met een startnummer voor de halve marathon (de startnummers voor 5 kilometer waren echt op) verschenen wij op 16 september om 06.15 uur ’s ochtends aan de start.

Enorm evenement

Om 04.00 uur  ’s ochtends gaat de wekker. Bij het afhalen van het startnummer de vorige dag kreeg iedere deelnemer een speciaal Chiang Rai-marathonshirt. Omdat ik altijd heb geleerd dat je nooit hardloopkleding voor de allereerste keer moet dragen tijdens een wedstrijd, doe ik mijn vertrouwde oranje Nike-shirt, korte Adidas-broek en urenlang ingelopen Adidas Ultraboost ST aan. De schoenen lopen heerlijk. Door de vering voelt het net alsof ik zweef in de Thaise lucht (bijna dan, want de lucht is echt warm). Mijn oranje shirt valt op, maar de kleur van mijn schoenen is lekker neutraal. Ideaal omdat ze zo met alle outfits te combineren zijn.

Het is nog donker en toch al flink warm. Met 24°C gaan we op weg naar de start bij het gemeentehuis in Chiang Rai. Het is een drukte van jewelste. Wat een groot evenement! De hele marathon is al om 03.30 uur van start gegaan. De halve marathon volgde om 05.30 uur. Alleen de 10 en 5 kilometerdeelnemers lopen hier rond. Ik kijk om me heen en zie dat David en ik de enigen zijn met het idee om in onze vertrouwde hardloopkleding te gaan rennen. Werkelijk iedereen draagt braaf het blauwe shirt van dit evenement. Als ik al niet opviel met mijn blonde haren en bleke huidje tussen alle Aziaten, dan nu zeker wel.

Citroen afhalen?

“Wat staat hier op ons startbewijs?” vraag ik David. Er staan rechts onderin drie vakjes, waarvan de eerste is afgestreept. Dat is namelijk het t-shirt dat we de vorige dag hebben opgehaald. Het icoontje daarnaast is ook duidelijk. Dat is de medaille die we na afloop zullen ontvangen. Maar het derde icoontje begrijp ik niet. Het lijkt op een citroen. Waarom zouden we een citroen krijgen bij een hardloopwedstrijd? Tot David in lachen uitbarst en zich omdraait. “Kijk daar!” Hij wijst naar een enorme berg kokosnoten. In Thailand ontvang je na de finish geen bekertje water, en geen citroen, maar een verse kokosnoot!

Moeite met 5 kilometer

Het startschot klinkt en daar gaan we! David is superfit, maar besluit vandaag toch op mijn tempo mee te lopen. Samen lopen is toch gezelliger. Hoewel het pas 06.15 uur ’s ochtends is, is het toch erg warm. De luchtvochtigheid is super hoog en dat ben ik niet gewend. Nog voor het 2,5-kilometerpunt waar we omkeren en dezelfde route teruglopen, krijg ik het al zwaar. Natuurlijk ging ik hier niet voor een PR, maar toch baal ik van mezelf dat ik niet eens meer 5 kilometer zonder te wandelen kan uitrennen.  Al die camera’s die op me gericht zijn, helpen ook niet mee. We zijn de enige twee Europeanen die meedoen en worden dan ook veelvuldig op de foto gezet. En het grappige: niet alleen door de officiële fotografen, ook deelnemers zien we “stiekem” foto’s van ons maken. Het moet ook een gek gezicht zijn: David die een halve meter boven iedereen uitsteekt en ik als enige zonder zwart haar.

Monniken langs het parcours

Ik ben lang niet de enige die het zwaar heeft. Tientallen mensen wandelen flinke stukken. Ik vraag me dan ook af hoe het mogelijk is om een hele marathon op deze locatie te rennen. Hoewel ik het moeilijk heb, blijf ik genieten tijdens deze wedstrijd. Hoe tof is het dat ik tijdens mijn wereldreis in Chiang Rai meedoe aan een hardloopwedstrijd? Met nog een kilometer te gaan, zie ik links van de weg drie monniken wandelen in hun herkenbare oranje gewaad en met kaalgeschoren hoofd. Thailand kent zo’n 200.000 monniken: mannen die uit naam van religie afzien van het stichten van een gezin en die dagelijks alleen bezig zijn met het uitoefenen van hun religie. In Thailand dragen monniken een oranje gewaad, maar bijvoorbeeld in Myanmar is het gewaad knalroze. Omdat monniken geen bezittingen mogen hebben en niet mogen werken, zijn zij afhankelijk van giften van lokale bewoners. Ook deze monniken langs het parcours lopen hier om een aalmoes, een gift, te ontvangen. Ik kan helaas geen bijdrage doen en ren verder op het laatste stukje van het parcours.

Dé medaille

Langzaam loop ik de steile witte brug met prachtige gouden pilaren op. Ik herken de brug van de heenweg en dat betekent dat na de bocht de finish moet zijn. Iets sneller loop ik de brug weer af en daar staat de politieagent die zich niet druk bezig lijkt te houden met zijn werk, maar wel met het fotograferen van ons. Ik laat mijn mooiste glimlach zien en de laatste meters lijk ik te vliegen. Hand in hand komen we na zo’n 32 minuten over de finish en nemen we een prachtige medaille in ontvangst. Wat is ie groot! Uiteraard halen we ook de kokosnoot op, zodat ook het derde vakje op ons startbewijs, die rare citroen, doorgestreept kan worden.

Deze blog is tot stand gekomen middels een samenwerking met sportshowroom.nl. 

Eleni Hoefsloot

Na een baan als redacteur bij een reisvakblad en een wereldreis van zeven maanden kan je wel zeggen dat Eleni (28) graag de wereld ontdekt. Het liefst op hardloopschoenen natuurlijk. Haar grote droom: de New York Marathon samen met haar zusje uitlopen.

More Posts

Follow Me: