Ik word wakker van een hels kabaal buiten. De wind loeit en slaat dikke regendruppels tegen het hotelraam. Je zou niet denken dat ik in de Côte d’Azur ben, bekend om haar heerlijke zonovergoten klimaat met gemiddeld drieduizend zonuren per jaar. Het is half vier in de nacht en ik draai me weer om voor nog twee uurtjes slaap tot de wekker gaat. Weer of geen weer, om acht uur sta ik aan de start van de Marathon des Alpes-Maritimes Nice-Cannes voor een duomarathon met Femke.

Twee keer een halve is een hele Marathon Nice-Cannes

Na een ontbijt in een natte ontbijtzaal huppel ik samen met Yvonne, die de hele marathon gaat lopen, beschermd door een regenponcho naar de start op de Promenade des Anglais. Het is bijna droog en ik stroom over van de adrenaline, ik heb er zo’n zin in. Vandaag loop ik een halve marathon van Nice naar Antibes en draag in Antibes het startnummer over aan Femke. Zij loopt een halve marathon van Antibes naar Cannes, zodat we samen een hele marathon lopen.

Nice ademt marathon en sportiviteit op deze vroege zondagmorgen. Overal lopen atleten gehuld in regenponcho’s richting de start. Ik neem afscheid van Yvonne, omdat zij veel sneller loopt dan ik en we het toch zelf moeten doen. “Door de extreme weersomstandigheden wordt de start uitgesteld met twee uur”, hoor ik iemand naast me zeggen. Daar sta je dan zonder mobiel en geld klaar voor de start terwijl het gewoon droog is. De inktzwarte lucht boven de ruige zee belooft niet veel goeds, maar iedereen juicht als een kwartier later wordt omgeroepen dat de start slechts een half uur uitgesteld wordt.

Gebruinde en afgetrainde kuiten

Blij sta ik in het startvak bij het oudste park van Nice, Le Jardin Albert 1er en voer mijn ritueel aan warming-up-oefeningen uit. Ondertussen geniet ik van de atleten om mij heen. 70% van de deelnemers is mannen en iedereen ziet er sportief en goed getraind uit. Ik waan me bijna in Australië, zo getraind is iedereen hier. Later zal Nathalie van Palais des Festival de Cannes mij ook vertellen dat de mensen aan de Côte d’Azur zeer sportief zijn ingesteld en door het mooie weer altijd buiten sporten. Vandaar al die afgetrainde, zongebruinde mensen, heerlijk!

Wolkbreuk zonder einde

Om half negen klinkt het startschot van de twaalfde editie van de Marathon des Alpes-Maritimes Nice-Cannes en alsof het zo moet zijn begint het plots te stortregenen. En geen gewone stortregen, maar een wolkbreuk waar geen einde aan komt. In een minuut ben ik tot mijn onderbroek nat, echt bizar. De zeven kilometer lange Promenade des Anglais, waar in 2016 het noodlot toesloeg toen een vrachtwagen inreed op een mensenmassa, was al nat van het noodweer van vannacht, maar nu is het echt onmogelijk om plassen op het wegdek te ontwijken. Dit is weer eens wat anders dan flaneren op de beroemde boulevard.

De roze koepel van Hotel Negresco

Ik heb door het bizarre weer geen oog voor de prachtige gebouwen langs de boulevard, maar natuurlijk mis ik het beroemde hotel Negresco niet. Het hotel is in handen van een particuliere eigenaresse en staat zelfs in de regen te stralen als een luxe sprookjeskasteel met haar opvallende roze koepel. Het verhaal gaat dat Gustave Eiffel die de roze koepel maakte, geïnspireerd was door de buste van zijn geliefde…

Aanmoedigingen in het Frans

Links en rechts haal ik wat lopers in, zodat ik mijn eigen tempo kan lopen. Voor mij doet een loper hetzelfde, alleen hij gebruikt een stuk gras om in te halen. Dat had hij beter niet kunnen doen. Het gras is drijfnat en hij zakt weg en duikelt voorover in het gras. Gelukkig kan hij erom lachen en nat was hij toch al. Het publiek schuilt in bushokjes vanwaar ze de lopers enthousiast aanmoedigen. Leuk om een keer in een andere taal aangemoedigd te worden. “Bravo”, klinkt het van alle kanten.

Een schouwspel boven de zee

Boven de zee, gekleurd in duizend tinten grijsblauw, speelt zich een prachtig schouwspel af als de lucht dondert en een enorme lichtflits zich in het water boort. In de verte rechts probeert een fletse regenboog ons duidelijk te maken dat na regen zonneschijn komt. “Blauwe lucht”, roept een enthousiasteling als er een heel klein stukje blauw te zien is. Ik kan zoals altijd alleen maar smilen, wat een geweldige ervaring om hier in deze weersomstandigheden te mogen lopen. Na vier kilometer kom ik langs de luchthaven van Nice waar we de dag ervoor aangekomen zijn.

Het lijkt iets minder hard te gaan regenen, maar eigenlijk heb ik geen last van de regen. Op verschillende punten staan, ondanks de regen, positief gestemde bandjes muziek te maken. Eigenlijk is dat net als hardlopen, denk ik bij mezelf. Ze zijn blij dat ze muziek mogen maken en of dat nu in de regen is of niet, maakt hen niet uit.

Een boekje over de Middellandse Zeekust

Het decor in Cros-de-Cagnes is er een uit een boekje over de Middellandse Zeekust. Op het met schelpen bezaaide strand liggen witte houten met azuurblauw beschilderde bootjes. Rechts valt mijn oog direct op de opvallende gele toren met oranje puntdak, die lijkt op een heksenmuts, van de Chapelle Saint Pierre.

Bij Ville Neuve-Loubet verlaten we de zee en slaan we rechtsaf het stadje in. Overal staan enthousiaste mensen die ons aanmoedigen. Volgens mij denken ze echt dat we gek zijn om in dit weer te rennen. Bij dertien kilometer heb ik net als in Keulen weer een zwak momentje in mijn hoofd. Tijd om even te wandelen krijg ik niet, want de hemel breekt weer open. Dat is gewoon hulp van boven, want ik moet natuurlijk niet gaan wandelen als ik niet moe ben en er niks aan de hand is. Het leuke is dat we nu heen en weer lopen in een soort lussen en daardoor veel andere lopers zien.

Eet- en drinkpauze

Ik voel dat ik wat zoets nodig heb en mijn gelletje heb ik al bij acht kilometer genomen. Bij zestien kilometer pak ik bij de verzorgingspost wat stukjes sinaasappel en met een bekertje water in mijn hand wandel ik even een klein stukje. Met frisse energie maak ik mij op voor de laatste vijf kilometer. Ik kijk mijn ogen uit als we langs de haven van Marina Baie des Anges lopen. Enorme jachten liggen te wachten tot ze weer mogen varen of liggen gewoon mooi te zijn. De cafés en restaurants zijn nu gesloten, maar ik kan me voorstellen dat het hier in de zon heerlijk vertoeven is. Nu is alles donker en verlaten.

ZEN van de zee

De route voert weer langs het water en het is heerlijk om steeds de zee te zien. Als ik even afleiding nodig heb, kijk ik naar het water, luister naar het geluid van de aanspoelende golven en voel me helemaal ZEN (voor zover dat kan tijdens een halve marathon). Ik ren alsmaar rechtdoor en langzaam maar zeker kom ik in de buurt van Antibes waar Femke met smart op mij staat te wachten. Een paar honderd meter voor het wisselpunt staat duidelijk aangegeven dat de wissels aan de linkerkant plaats vinden. Ik maak mijn startnummer los en houd het in mijn hand zodat ik het direct aan Femke kan geven. Daar zie ik haar staan, ik lach nog meer dan ik al deed en juich in mezelf als ik op mijn Garmin kijk: 1:57:54. Yes!

Ik kijk Femke na en haal mijn tas op om een droog shirt aan te doen. Na vijf glazen vocht en een heleboel stukjes sinaasappel wandel ik naar het treinstation van Antibes. In een overvolle trein reis ik intens gelukkig naar Cannes. Op naar de finish om Femke binnen te halen, onze mooie medailles te innen en ons daarna onder dompelen in luxe in Hotel Martinez ! En inderdaad Marathon des Alpes-Maritimes Nice-Cannes: ‘Het was Nice in Nice en Yes we Cannes!’

Benieuwd naar het twee deel van deze Marathon Nice-Cannes waarin Femke van Antibes naar Cannes rent? Lees hier verder: wedstrijdverslag marathon Nice-Cannes Femke.

Bedankt Martine Nobar en Visit Côte d’Azur voor de uitnodiging voor deze geweldige reis en deelname aan de Marathon des Alpes Maritimes Nice-Cannes. En natuurlijk dank aan onze reisgenoten uit Kroatië, Rusland en Italië. Het was een bijzondere reis met elkaar.

Officiële marathonfoto’s copyright Benjamin Becker.

Esmar van Langen

Esmar is 40-plusser, moeder en verslaafd aan hardlopen en reizen. Ooit gaat ze de hele marathon lopen...

More Posts

Follow Me: