Wedstrijdverslag: Midzomeravondmarathon Diever 20 km

Het is zaterdagmiddag en ik ben op weg naar Diever. Twee uur rijden vanaf huis om 20 kilometer te gaan rennen, iedereen verklaart me voor gek. Ik kwam er van de week pas achter dat de Midzomeravondmarathon in Diever plaatsvindt en dit wel twee uur rijden is. Al mijn geplande loopevenementen staan in mijn marathonschema genoteerd. Maar ik heb ze niet allemaal zelf uitgezocht. Daardoor kom ik af en toe op loopevenementen of plaatsen waar ik zelf nooit aan zou denken.  Zo kom je nog eens ergens.

Gezelligheid in Diever

Het leuke is dat er vandaag weer een aantal bekenden meedoen. De meesten hiervan zijn ook zo gek om zo lang in de auto te zitten. Gelukkig, ik ben niet de enige die zo gemotiveerd is. Als ik om even over vieren in Diever aankom is het meteen gezellig. Ik zou bijna vergeten dat er nog gelopen moet worden. Gelukkig is het parcours vrij vlak, want van de heuvelachtige halve marathon in Apeldoorn  vorige week heb ik een linkerbilblessure overgehouden. Gelukkig voelt het nu weer helemaal goed. Toch ben ik een klein beetje nerveus of mijn linkerbil deze 20 kilometer wel aan kan.

Met loopmaatjes Michel, Ilja en Ruud (na het lopen)
Het plan van een rustig tempo

Ik start vandaag met mijn loopmaat ‘haas’ Ruud waarmee ik samen train voor mijn eerste marathon. Vanwege mijn blessure hebben we besloten het rustig aan te doen en tussen de zesenhalf en zeven minuten per kilometer te lopen. Voor de 20 kilometer bestaat de route uit twee dezelfde rondes. Loopmaatje Ilja loopt normaal veel sneller maar wil voor nu de eerste ronde met ons meelopen.

Bos en Drentse accenten

Meteen na de start lopen we door een uitgestrekt groen veld en met het zonnetje erbij ziet het er allemaal vrolijk uit. Ik krijg al snel de opmerking van Ilja: “Nou dat is ook ongezellig, loop ik een keer samen, heb je je koptelefoon op.” Ik besluit hem dan ook maar af te doen en gezellig mee te praten over aparte Drentse accenten.

Inmiddels lopen we door een prachtig bos met hoge bomen, welke uitmaakt van het Nationaal Park Drents-Friese Wold. De verharde en onverharde wegen wisselen elkaar af op de route. We komen op een pad waar de route zo smal is dat het lastig is voor mensen om in te halen. We lopen allemaal achter elkaar aan in een treintje. Ruud, die voor me loopt, wijst af en toe naar links of rechts. Dat betekent dat daar ergens een boomstronk in de weg zit of iets in die trant. Oppassen dus!

Ronde één en aanmoediging

Ilja is inmiddels al ver uit ons zicht. We komen een paar oude boerderijen en huizen tegen. De bewoners staan ons toe te juichen. Die aanmoediging geeft mij altijd veel positieve energie. Op dit parcours staan niet heel veel toeschouwers, de route gaat ook voornamelijk door het bos. Maar van één aanmoedigende toeschouwer word ik altijd al vrolijk.

Het eerste rondje zit er bijna op. Voordat ik aan de tweede ronde begin, lopen we langs een hunebed.  Jammer, ik mag niet stoppen van mezelf en van Ruud vast ook niet. Ik had het hunebed graag van wat dichterbij willen bekijken. Voor het eerst ben ik blij dat het parcours bestaat uit twee dezelfde rondes zodat ik tijdens het einde van ronde twee een poging kan doen om onder het rennen een foto te maken. We komen langs het 10-kilometerpunt en zitten op één uur en drie minuten. We gaan dus een stuk sneller dan we gepland hebben.

Ronde twee, zware benen en aanmoediging

In deze tweede ronde ben ik blij wanneer ik weer een drinkpost zie. Ik moet de organisatie een groot compliment geven over de aanwezigheid van de vele drinkposten. Vanaf 14 kilometer ga ik mijn benen wel aardig voelen en kijk ik ook wat minder om mij heen. Ik hoor een man achter me die al stampvoetend loopt te hijgen en de hele tijd zijn neus aan het snuiten is. Getsie, ik zet mijn muziek maar wat harder.

Op 17 kilometer staat mijn focus echt op volhouden. Ik merk dat ik wat minder aan het opletten ben en struikel bijna over een kuil. We komen weer langs de boerderij met de bewoners die nog steeds staan aan te moedigen. De laatste loodjes zijn echt begonnen.

Het hunebed en de finish

Bijna ben ik op de 19 kilometer. Dat betekent: het hunebed. Ik probeer mijn telefoon onder het lopen van de vergrendeling te krijgen. Dat lukt net op tijd. Snel maak ik een foto. Waarschijnlijk is de foto niet echt scherp maar het hunebed staat erop. Hunebedden zijn de oudste monumenten in Nederland. Ongeveer 5000 jaar geleden, in de Nieuwe Steentijd zijn deze monumenten gebouwd. Oorspronkelijk lagen de hunebedden in zandheuvels en deden dienst als grafkelders. Sommige keien wegen wel tot 20 ton.
Veel tijd om erover na te denken heb ik niet meer. Nog één bocht en daar is de finish alweer, onderweg word ik nog aangemoedigd. Dik tevreden kom ik in 2 uur 9 minuten 26 seconden over de finish. Mijn linkerbil voelt nog goed aan. Yes, I’m back!

We praten nog gezellig na en dan wordt het alweer snel tijd voor de wereldreis terug naar huis. Morgenochtend mag ik weer rennen, bij de 10 van Noordwijk. Gelukkig, dat is voor mij een thuiswedstrijd. Het was ver rijden, maar het was het zeker waard. Naast dat ik goed gelopen heb, was het een hele gezellige avond. De volgende keer maak ik er wel een weekendje Diever van, dan kan ik die hunebedden eens van dichtbij en in alle rust bekijken.

Femke de Jager

Enthousiast en ontdekken staat hoog in het woordenboekje van Femke (34). Naast gek op hardlopen is ze ook gek op Duitsland. Een kleine 3 jaar woonde ze in Berlijn en daarnaast heeft ze jarenlang vele plekjes in Duitsland mogen ontdekken, tijdens haar werk als inkoper Duitsland, Luxemburg, België en de Franse Elzas in de reisbranche. Soms hoef je helemaal niet ver te reizen om leuke plekken te ontdekken. Trek je schoenen aan en ga een keer linksaf in plaats van rechtsaf!

More Posts

Follow Me:
FacebookLinkedIn

Dit vind je vast ook leuk om te lezen

2 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *