Het volkslied van het machtige Rusland schalt door de speakers. De organisatie van de Siberian International Marathon maakt haar lopers nog even extra trots op het land waar zij zich in begeven. We snellen onszelf naar het startvak voor de 10 kilometer. Daar aangekomen sta ik ineens tussen een groep dames van pensioengerechtigde leeftijd. Wat geweldig dat zij deze race ook gaan lopen. Rechts van me staat de Oespenski-kathedraal, het stadsgezicht van Omsk. Het is vandaag zo’n 25 graden, opvallend warm voor een Siberische zomer. We tellen af, het startschot klinkt en de wedstrijd begint.

De Dodenrit naar Omsk

“Omsk, hoe komt ze daar nu weer terecht?”, hoor ik de lezers van deze blog zich afvragen. Ik ben bezig met het leren van de Russische taal en deze zomer wilde ik graag naar Rusland om dat verder te oefenen. Mijn lerares in Nederland hamert er op: “Als je het echte Rusland wilt zien, moet je verder kijken dan Moskou en Sint-Petersburg.” Toen ik een taalcursus in Omsk tegenkwam, met de kans op een beurs om deze te volgen, leek me deze voor mij totaal onbekende bestemming een goed idee. Misschien associëren jullie deze stad met het gedicht en lied van Drs. P – De Dodenrit. In dit nummer probeert een gezin in Omsk te komen, maar onderweg worden de wolven de zanger en zijn familie fataal. De conclusie: Omsk is een mooie stad, maar net iets te ver weg.

Puskin en metrostations

De mooie kathedraal van de stad laten we al snel achter ons. We rennen langs de Pushkin-bibliotheek, waar we een aantal dagen geleden een excursie hadden. Bijna elke middag na onze taalles staat er een uitje op het programma en elke keer is het me weer een raadsel wat er verteld wordt, aangezien alles zich in het Russisch afspeelt. Uit de context begreep ik wel dat we instructies kregen hoe we hier een boek kunnen huren. Erg belangrijk natuurlijk voor studenten die hier slechts twee weken zijn.. Overigens heeft deze bibliotheek niets met Pushkin zelf te maken. Het leek de bestuurders van Omsk gewoon een mooie, prestigieuze naam.

Voor de bibliotheek ligt ook een metrostation. Omsk is een van de grootste steden van Rusland met ruim een miljoen inwoners. Van tevoren had ik op de kaart de rode M al gespot. Het is voor mij vaak een teken van een grote, moderne stad. Het opvallende geval is echter dat er nog nooit een metro door deze stations gereden heeft. Ze zijn namelijk nooit helemaal afgebouwd. Ik heb meerdere mensen gevraagd naar de reden hiervan, maar meer dan “het geld was op” krijg ik niet te horen. Het is een mysterie dat ik misschien nog eens verder ga onderzoeken.

Fitnessen langs de Irtysh

Ik heb mijn vier medecursisten die ook meedoen aan deze wedstrijd los moeten laten. Ze zijn sneller dan dat ik ben. Wat de route betreft hebben we de bezienswaardigheden nu al gehad. Er is niets anders meer dan grijze gebouwen en een verpauperd busstation, waar een oudere man tevergeefs op de bus staat te wachten. Dit is Omsk.

(Onderweg nemen mensen hun eigen muziek mee en aan het einde van het filmpje zie je de aantrekkelijke cheerleaders dansen op een Russische versie van ‘Simply the Best’)

Gelukkig mag ik nog een stuk langs de rivier de Irtysch hardlopen. Eerder deze week heb ik hier ook al een rondje gedaan. Omsk doet sterk haar best iets moois te maken van deze plek. Langs het water staan op verschillende plekken fitnesstoestellen. Simpele, waar vooral kinderen zich vermaken, maar ook ‘echte’, waar zelfs gewichten aan zitten. Elke keer als ik hier langskom zijn de gespierde Russen hier bezig hun spieren nóg groter te maken. Er wordt goed gebruik gemaakt van deze plekken en het motiveert anderen om ook te gaan sporten. Verderop is een strand aangelegd. Zwemmen is helaas niet toegestaan, maar dat moet je ook niet willen in deze vervuilde rivier.

MARIA!

Nog een klein stukje en dan kom ik vlak langs mijn ‘woning’ van deze weken. Hoewel, die benaming geeft misschien te veel eer aan de studentenflat waar ik verblijf. De treurige, tl-verlichte kamer die ik deel met twee anderen, die beschimmelde douche en het smakeloze kantinevoedsel zorgen weliswaar voor een echte Russische ervaring, ik ben nu al blij dat ik over een week weer weg mag. Ik vind het oprecht onmenselijk dat er studenten zijn die hier permanent wonen.

Ik had al gehoopt dat mijn supporters hier ergens te vinden zouden zijn en er staat inderdaad een hele groep van de organisatie van de cursus langs de kant. Ze scanderen mijn naam: “Maria, Maria, Maria.” Want dat is hoe ik hier heet. Stukken makkelijker dan het ingewikkelde Marjolein. Een naam die letters en klanken heeft, die in het Russisch niet bestaan.

Persoonlijke overwinning

Als ik richting de finish ga, bekruipt mij dat heerlijke gevoel dat hardloopwedstrijden me kunnen geven. Sinds meer dan een jaar voltooi ik weer een keer een ronde van 10 kilometer. Sinds de marathon van Rotterdam vorig jaar ben ik geblesseerd en daar probeer ik al maandenlang van te herstellen. Vandaag voltooi ik de race in 57 minuten en 57 seconden. Dat is absoluut geen PR, maar wel een enorme persoonlijke overwinning hier in Siberië.

Een paar dagen later loop ik weer hard langs de rivier. Ik zie een bord staan met een tekst die ik ondanks mijn vele uren Russische les nog niet begrijp. Het lijkt alsof het bord wil zeggen: Pas op voor hardlopers! Bij navraag blijkt er te staan: “Hoe dan ook, ga sporten!” (vrije vertaling). Hoe dan ook.. Ik denk terug aan de foto’s die ik zag van de wintereditie van de Siberian International Marathon. De temperatuurmeter geeft dan -35 graden aan. Een leuke nieuwe uitdaging voor op mijn bucketlist? De Dodenrit van Drs. P zal dan zeker te weten toepasselijk zijn.

Marjolein Koster

Marjolein (28) is een enthousiaste hardloper en reiziger. Nog maar een paar jaar geleden begon ze met hardlopen en inmiddels gaat ze nooit meer zonder hardloopschoenen op pad. De vrijheid en het avontuur van nieuwe plekken ontdekken zorgen ervoor dat ze elke keer weer op bijzondere bestemmingen terechtkomt.

More Posts - Website