Mijn voeten zakken weg in het mulle zand. Even sta ik stil, wat is het duinlandschap toch wonderschoon. “Oh Bas, kijk, daar achter is de zee! Wow, de route gaat gewoon naar het strand!” “Ja mam, dat zie ik ook hoor”, is het nuchtere antwoord van mijn 14-jarige zoon. En ik? Ik ben als een kind zo blij en vrolijk ploeg ik verder door het zand.
Hardlopen in Schoorl
Schoorl ligt in de kop van Noord-Holland en heeft een duingebied met een breedte van 5 kilometer. Het is een prachtig stukje natuur waar door de bijzondere manier van duinbeheer (er is een inham in de duinenrij gegraven) afwisselende flora en fauna is ontstaan. Jaarlijks vormt het indrukwekkende natuurschoon in februari het decor van de Groet uit Schoorl Run. Buitencentrum Schoorlse Duinen is het startpunt voor diverse wandelingen met een totale lengte van 65 kilometer en hier kun je ook je auto parkeren. Ik kies voor de blauwe route van tien kilometer om te gaan hardlopen in Schoorl.
Het hoogste duin van Nederland
“High five man, let’s do it”, zeg ik tegen mijn zoon die vrolijk met me mee rent op deze grijze vrijdagmorgen. Vrijwel direct beginnen we aan de eerste beklimming. Een steile trap van 95 treden en dan nog een keer 155 treden, leidt ons naar de top van het hoogste duin van Nederland, 55,4 meter hoog. Het uitzicht over het bos en de achterliggende polder is prachtig, maar we moeten door, want we zijn net begonnen.
Wennen aan de boomstronken
De blauwe pijl wijst rechtdoor en we rennen over het zachte witte zand de eerste kleine zandvlakte over. Door een haag van dennenbomen lopen we over een zanderig bospad met veel boomstronken en ongelijke stukken. Ik moet echt uitkijken waar ik mijn voeten neerzet en vind het even wennen, maar wel een uitdaging, om een keer niet op asfalt te lopen. Bas heeft hier duidelijk minder last van en loopt als een jong veulen moeiteloos over alle natuurlijke obstakels heen. Al snel heb ik door dat ik niet zo voorzichtig moet doen en gewoon lekker ongeremd moet genieten van dit mooie bos.
Het Vogelmeer
We komen aan bij de grote diepe zandvlakte waar je heerlijk kunt ravotten en in bomen kunt klimmen met de kinderen. Deze keer gaan we niet de grote ‘zandbak’ in, maar lopen we om de vlakte heen richting de duinen. De combinatie van mijn Hoka One One-schoenen met superdemping en het zachte bospad geven me het gevoel dat ik zweef. We lopen inmiddels in de open duinen en voor ons ligt het Vogelmeer. Een groot wateroppervlak in het duinlandschap waar veel verschillende vogels te vinden zijn en zelfs zandhagedissen. Op deze sombere ochtend is er echter geen fluitende vogel of andere levend wezen te bekennen.
Zoek het juiste zandpad
We zoeken onze weg over de zandpaden langs het helmgras en de heide die nu donker ziet maar in de zomer prachtig paars kleurt. De duinbranden uit 2010 hebben hun sporen nagelaten, maar je ziet dat de natuur met behulp van Staatsbosbeheer nu zelf weer herstelt. Omhoog en omlaag rennen we door het zachte zand en we proberen zoveel mogelijk de hardere ondergrond te vinden omdat dat een stuk makkelijker loopt en minder vermoeiend is.
Wagyu’s
Dan staan we oog in oog met de enige echte Wagyu’s. De grote stoere beesten lopen in het begrazingsgebied en zorgen ervoor dat het duingebied niet dichtgroeit. Natuurlijk moet ik even stoppen voor een foto. Het donkerharige rund kijkt me aan alsof hij denkt: maak die foto maar en dan weer wegwezen, ik ben hier aan het werk.
Vliegen over het strand
Ik hoor de zee al even, maar na vierenhalve kilometer zijn we dan toch echt bij het strand. Je kunt hier alleen lopend of met de fiets komen. De fietsenrekken zien er echter verlaten uit. Op zich niet raar met deze gure, koude wind. Als een groot en een klein kind rennen we uitgelaten naar beneden het strand op. Het strand is breed met prachtige patronen in het zand door de wind en het water. Er loopt geen kip, alleen wij. De wind waait, maar is nu gunstig voor ons en we vliegen 250 meter over het strand voordat we bij de palen, waarop in de zomer een strandpaviljoen staat, weer het duin ingaan zoals de blauwe pijl ons zegt.
Een aardige klim op het einde
Eerst weer een stukje door de open duinen voordat de begroeiing hoger wordt en het duinlandschap overgaat in bos. We kruisen meerdere keren het vijftien kilometer lange mountainbikepad wat een ware uitdaging is voor mountainbikers. “Poeh, het begint weer aardig te stijgen”, zeg ik meer tegen mezelf dan tegen Bas die een stuk voor me rent. Tussen kilometer 8 en 9 gaat het pad eigenlijk alleen maar omhoog en ik vind het best zwaar zo bijna op het einde. Gelukkig worden mijn gebeden verhoord en rennen we het laatste stukje lekker naar beneden.
Rode wangen en stralende ogen
Mijn wangen zijn rood van de inspanning. Ik heb een bos met wilde krullen van het strand en de wind en mijn ogen stralen. Ik kijk op mijn TomTom, tien kilometer op de teller, tijd voor koffie en warme chocomel! Wat een heerlijke run en bijna geheel op onverhard pad. Dit ga ik vaker doen!
Ik voeg de daad bij het woord, want twee dagen later loop ik dezelfde route weer, dit keer met mijn man. Zo fijn om samen te genieten van sporten in de natuur. Ren jij volgende keer de blauwe route met me mee?
Onlangs liep Esmar de paarse route ter voorbereiding op de Groet uit Schoorl Run:Voorbereiding Groet uit Schoorl Run
Esmar van Langen
Esmar is 40-plusser, moeder en verslaafd aan hardlopen en reizen. Ooit gaat ze de hele marathon lopen...
Follow Me:
