Een half uur later dan gepland, sta ik met mijn bosje zonnebloemen voor Janneke’s huis in Hilversum. De deur zwaait open en daar staat een stralende vrouw met een brede glimlach en sprankelende ogen. We beginnen met kletsen en stoppen niet meer tot ik anderhalf uur later weer in de auto naar huis zit, onder de indruk van het inspirerende verhaal van deze sportvrouw.

Even voorstellen

Janneke Poort (42) is geboren in Blaricum en woont met haar ‘lot uit de loterij’, Ray, in Hilversum. Naast enthousiast hardloopster, fotografe en lid van Running Rebels Rotterdam is ze drie dagen in de week werkzaam in het speciaal onderwijs. De meeste van ons kennen haar als @sjansarazzi. Een verbastering van haar bijnaam Sjans en de fotografie (paparazzi).

Wanneer ben je begonnen met hardlopen?

“Als kind liep ik al hard en zo rond mijn twaalfde was ik echt een goede loopster. Ik deed zelfs mee aan NK’s. Ik ben nooit op het podium beland hoor, maar ik deed wel mee. In die tijd was ik echt een klein, snel opdondertje”, glimt Janneke. “Toen zei ik al tegen mezelf: ‘Voor mijn 25^e wil ik een hele marathon lopen.’”

Maar het loopt anders. Janneke krijgt rond haar veertiende allerlei onverklaarbare pijnklachten en besluit uiteindelijk te stoppen met sporten. Na haar studie komt ze terecht in het speciaal onderwijs. Janneke werkt jaren als groepsleerkracht, ambulant begeleider en remedial teacher. Ik snap dat ze echt iemand is die het verschil kan maken  in het onderwijs voor kinderen met leer- en gedragsproblemen. Ze straalt zoveel positiviteit uit, daar word iedereen blij en gemotiveerd van.

Wanneer heb je het hardlopen weer opgepakt?

“De pijnklachten die ik had, bleken reuma te zijn. Op mijn 36^e kreeg ik nieuwe medicatie en die sloeg goed aan. Ik kreeg weer de kriebels. Goh, zou ik dan toch weer kunnen sporten? Door alle medicatie en het niet sporten, was ik inmiddels flink aangekomen. Maar in mijn hoofd had ik nog altijd die droom van een hele marathon.”

In haar woonplaats Hilversum doet Janneke mee aan een hardloopevenement van vijf kilometer. Ze is helemaal gelukkig als ze binnen 28 minuten de eindstreep haalt. In die tijd maakt Janneke kennis met Sportrusten van Koen de Jong. Janneke: “Sportrusten zegt dat je als je geen overgewicht hebt en de tien kilometer onder de 1.05 rent, je de hele marathon kunt lopen. Dat triggerde mij en ik dacht daar moet ik wat mee gaan doen.” Enthousiast als ze is, loopt ze een week later tien kilometer met haar vriend. Die rent ze in 1.04. “Toen dacht ik: Dat is onder de 1.05, dus die marathon gaat me gewoon lukken”, straalt Janneke.

En toen ging je je voorbereiden op de hele marathon?

“Eerst moest ik wat gewicht kwijt raken. Ik besloot me samen met Ray op te geven voor de halve marathon van Amsterdam, vier maanden later. Ik heb een loopcursus gedaan via Sportrusten voor blessurevrij hardlopen, deed chirunning en ademhalingsoefeningen. In oktober 2016 liep ik, met een glimlach van oor tot oor, mijn eerste halve marathon. Na tien kilometer wist ik dat ik het makkelijk ging redden. Tijdens oud en nieuw met onze vriendengroep dat jaar, sprak ik mijn goede voornemen uit. Ik ga de hele marathon lopen, jongens, en dan meteen die in New York. Iedereen zei: ‘Jans, je bent gek. Dat kan niet met jouw lijf.’ Maar ik dacht: Echt wel, dat ga ik gewoon doen. Een week later had ik tickets geboekt naar New York voor elf maanden later.

Janneke en de marathon van New York

Haar reumatoloog vindt het prachtig, maar haar revalidatiearts is echt boos dat ze de marathon gaat lopen met reuma. “Hij zei: ‘Met jouw voeten en jouw medische achtergrond is het echt niet verantwoord.’ Maar ik dacht: Fuck it met die reuma.” Samen met Ray reist ze af naar New York. Ter plaatse vinden ze twee dagen voor de race, nog een startbewijs voor Ray. “Hij had één keer 23 kilometer gelopen, maar ik zei tegen hem: ‘Dat kun jij.’ We begonnen samen, maar ik was beter getraind en natuurlijk helemaal hieperdepiep. Bij de eerste brug omhoog liepen de tranen al over mijn wangen. Ik dacht: Wow, ik loop hier echt. Tegen Ray zei ik: ‘Ik zie je bij de finish.’ Allebei hebben we de finish gehaald. Het was een droom.”

Inmiddels heb je drie hele marathons gelopen. Welke was de mooiste?

“Ze waren alle drie heel speciaal. New York was overweldigend, omdat ik dol ben op die stad en het mijn eerste was. En gewoon omdat ik het kon. Ik voelde me toen zo sterk. De tweede was dit jaar in Rotterdam. Ik wilde heel graag dat mijn vader langs de kant zou staan. Ik had gedroomd dat hij daar stond en zei: ’Hup Jans, ga je lekker?’ En daar stond hij dan ook op 26 kilometer. Ik had een brok in mijn keel, dat moment vergeet ik nooit. Ik liep de stoepstenen eruit en haalde een half uur van mijn New York-tijd af met twee vingers in mijn neus. Echt bizar! De derde was in Athene. Daar zijn we met hardloopvrienden naar toe gegaan. Zo mooi dat we dat samen gedaan hebben en natuurlijk is Athene bijzonder door de geschiedenis van de marathon en die geweldige finish in het stadion. Het was zo zwaar. Pas achteraf besefte ik dat ik geen loser was dat ik ging wandelen. Dat deed iedereen”, vertelt Janneke trots.

Wat betekent hardlopen voor jou?

“Ik ben zo dankbaar dat ik kan hardlopen. Jaren kon ik niet rennen, niet wandelen en geen pen vasthouden. Elk jaar begon ik al in juni met mijn kerstkaarten, omdat ik niet meer dan één kaart op een avond kon schrijven. Elke training, elk loopje zeg ik hardop tegen mezelf: ‘Wat ben ik blij dat ik kan hardlopen.’ Het betekent zoveel voor mij. Ik ben het laatste jaar flink sneller geworden. Eén minuut per kilometer sneller, ook op de lange afstanden. Maar dat interesseert me geen fluit. Ik kan lopen en dat is wat telt”, zegt Janneke vastberaden.

Hardlopen in het buitenland

Janneke heeft met haar Ray de laatste tijd veel loopreizen gemaakt. Ze lopen de halve marathon in Tromsø, in het topje van Noorwegen en kort geleden de halve marathon in Tokyo. “Overal waar je loopt in het buitenland is het anders, de lucht is anders en je wordt anders aangemoedigd. De cultuur van een land wordt zichtbaar als je aan het hardlopen bent. Dat vind ik denk ik het mooist. In Japan hardlopen bijvoorbeeld is zo geniaal. Er deden maar dertig buitenlanders mee op 12000 lopers.  Het startschot hoor je bijna niet, er is geen muziek en mensen langs de kant klappen, maar zeggen niks. Ook alle lopers zijn stil. Je hoort alleen hijgen en voetstappen.” Janneke lacht. “Japan is super auti-proof, ideaal voor autistische mensen, want het land is zo voorspelbaar. De prikkels worden zoveel mogelijk beperkt. Haha, ik bekijk het natuurlijk ook vanuit mijn werk. Oh ja, en niemand kwat op straat, ook geen gelletjes ofzo. Na veertien kilometer spuugde ik per ongeluk en dacht: Oh nee wat doe je nu Janneke!”

Waar zou je ooit nog weleens willen hardlopen. Wat is je droom?

Jannekes ogen gaan nog meer twinkelen dan ze al deden. Het is een beetje onzeker nu, omdat mijn voeten weer erg pijnlijk zijn door de reuma. Maar mocht het mij gegeven zijn… We gaan volgend jaar drie maanden naar Amerika. Daar wil ik heel graag gaan trailen. Ik zie de foto’s al helemaal voor me in mooie landschappen, haha. En dan ooit ergens een trailmarathon, de Jungfrau ofzo… Maar mijn grootste droom is dat het me gegund is om te blijven hardlopen. Rennend mooie plekken ontdekken waar ik nog nooit ben geweest. De wereld letterlijk aan mijn voeten. Ja, dat hoop ik.”

Lieve Janneke, dat hoop ik ook echt. Ik vind je een geweldige positieve, enthousiaste vrouw en wens je veel gezondheid en mooie kilometers toe samen met jouw Ray.

Esmar van Langen

Esmar is 40-plusser, moeder en verslaafd aan hardlopen en reizen. Ooit gaat ze de hele marathon lopen...

More Posts

Follow Me: