Daar staat ze in de stationshal. Ik herken Ilona aan haar sportschoenen. “Ja, ik heb net nog even 6 kilometer hardgelopen. Bij de Amersfoortse Berg. Het is er echt heerlijk weer voor! Ik ging met een groep van de 033 Running Crew. Deze mensen heb ik via Instagram ontmoet, zo leuk!”
Ilona Joesten (23) woont in Amersfoort, werkt als verpleegkundige in het ziekenhuis van Harderwijk. Ze doet daarnaast ook nog een oncologieopleiding en ze leert Spaans. Ik sta ervan versteld dat ze toch ook nog zoveel tijd over heeft om hard te lopen. “Vorige maand liep ik zelfs elke dag”, voegt Ilona toe en hiermee tilt ze zichzelf nog een paar treden hoger op mijn ladder van aanzien. “Nu loop ik zo’n vier dagen per week. Omdat ik het zo leuk vind, gaat het eigenlijk wel makkelijk. En als ik echt geen zin heb wil mijn tweelingzus Valerie me nog wel eens meetrekken. Dat helpt ook. En na het hardlopen voel je je altijd beter dan daarvoor!”
Wanneer ben je begonnen met hardlopen?
“Eigenlijk ben ik vorig jaar weer opnieuw begonnen. Vroeger liep ik altijd al door de bossen bij Odoorn, vlakbij Emmen, waar ik opgegroeid ben. Ik ging dan vaak alleen of soms samen met mijn tweelingzus. Elk jaar was er de Schippersrun en daar deden we dan met iedereen van de turnvereniging aan mee. Pas geleden was ik er weer, maar ik raakte gewoon de weg kwijt. Dat ene doorsteekje dat we altijd namen is blijkbaar dichtgegroeid..”
“Ik loop nog steeds graag in de natuur. Hier in de buurt van Amersfoort heb je ook de Vlasakker. Ik was daar aan het lopen en ineens zag ik een meertje. Je kunt dan een klein heuveltje oplopen en dan heb je echt een prachtig uitzicht! Daar geniet ik enorm van, maar ik loop nu wel vooral op de weg.”
De aanleiding dat Ilona vorig jaar het hardlopen weer heeft opgepakt, is het overlijden van haar vader. Hij had een melanoom en is zo’n vier maanden ziek geweest voordat hij op 55-jarige leeftijd overleed. “Het was echt een gekke tijd, want ik verhuisde samen net met mijn zus naar Amersfoort. Hij heeft ons nieuwe huis nog wel gezien. Een paar weken na zijn begrafenis zaten we met de verhuisdozen.”
Had je het hardlopen nodig op dat moment?
“Ik was net afgestudeerd, werkte als verpleegkundige op een nieuwe afdeling. Ik viel wel een beetje in een zwart gat. Als ik even thuis zat en niets deed, dan voelde ik me schuldig en dus besloot ik mijn hardloopschoenen weer aan te trekken. Dat gaf voor mij echt het gevoel dat ik die negatieve energie kwijt kon. Dat ik niet bij de pakken neer ging zitten, maar dat ik iets nuttigs deed met mijn tijd. Het was een moeilijke tijd, maar mijn tweelingzus en ik hadden veel steun aan elkaar en nu willen we juist weer alles gaan zien en beleven.
Zelfs mijn moeder is gaan hardlopen! Ze doet dat omdat we tijdens de 4 mijl van Emmen geld willen ophalen voor Stichting MS research. We doen dat voor de buurvrouw van mijn oma die deze ziekte heeft. We zijn al met een groep van een man of 30.”
Doe je dat ook deels vanuit je medische achtergrond? Maakt dit hardlopen voor jou nog bijzonderder?
“Ja, maar vooral als het een persoonlijk verhaal betreft. Dan heb ik iemand in gedachten waarvoor ik ren en dat vind ik een mooie motivatie. De tijd die je rent is dan minder belangrijk. Ik vind het ook mooi om dit soort dingen samen te doen. Een ander voorbeeld is de Hondsrug Forest Run door de Emmerdennen. Mijn oma volgt ons vaak via social media, maar kan niet meer zomaar naar ons toe komen. Daarom kozen we deze run, dichtbij haar huis. Zodat ze ons een keer in actie kon zien. Het was een heel karwei hoor met die rolstoel door het bos. Overal zat modder! Maar doordat zij langs de kant stond was deze run wel erg speciaal voor mij.”
Loop je ook weleens in het buitenland?
“Ik sportte altijd wel tijdens vakanties, maar echt doelgericht hardlopen in het buitenland doe ik nog maar sinds afgelopen jaar. Ik heb bijvoorbeeld meegegaan aan de halve marathon in Disneyland Parijs! Dat was mijn eerste halve marathon ooit, ja je kan het maar beter gelijk goed aanpakken. Zo’n wedstrijd doe je wel echt voor de ervaring. Zo leuk was dat, staat ineens Mickey daar om je een high five te geven! Ik heb ook meegedaan aan de Antwerpen Night Run. Dat is wel anders dan in Nederland. We gingen door een parkje en alle lampen waren daar uit. Er was iemand met vuur, iemand op stelten en neonlampen in de bomen. Alsof ik in een soort andere wereld terechtgekomen was. En tijdens onze citytrip naar Oslo heb ik ook veel hardgelopen. Er zat een leuk parkje naast ons hotel, daar kon ik goede heuveltrainingen doen.”
Wat staat er nog op je hardloopbucketlist?
“Ik wil graag de halve marathon van Utrecht in maart onder de twee uur lopen. In april ga ik de halve marathon in Madrid lopen en daarna wil ik graag naar IJsland. Of Budapest, of Bled in Slovenië. Maar voor mij is het vaak wel lastig om vrij te krijgen van mijn werk.”
We ontdekken een gezamenlijke liefde voor Slovenië. Voor mij is die liefde vooral ontstaan omdat ik er als exchange student zes maanden woonde. Ilona kwam in aanraking met dit land, omdat ze als gastgezin tijdens het jaarlijks folklorisch dansfestival een hele groep muzikale Slovenen over de vloer kregen.
“Ze waren nog maar half binnen of de muziekinstrumenten kwamen al uit de tassen. Geweldig was dat! We hebben ze ook weer een aantal keer opgezocht in Slovenië en dan kom je toch sneller op de verborgen plekjes, zoals dat ene prachtige bergmeertje achter een wegrestaurant. Zo ben ik ook in Bolivia bij een familie thuis geweest en ben ik bijvoorbeeld bij een begrafenis geweest daar. Dat is een hele andere beleving, want je zit dan middenin die cultuur. Vroeger gingen we vanwege omstandigheden niet zo vaak ver op reis. Ik merk dat ik nu weer erg gemotiveerd ben er op uit te gaan en de wereld te ontdekken!”
3 reacties