Wedstrijdverslag acht kilometer TCS Marathon Amsterdam -

Ik trek mijn blauwe KLM 100-jaar shirt aan en speld mijn startnummer op. Nog steeds had ik liever de halve marathon gelopen vanmiddag net als Femke, maar ik weet dat het beter is zo. Na de halve marathon in Keulen vorige week en de halve in Nice over twee weken, moet ik luisteren naar mijn lijf. In de KLM-lounge wordt iedereen nog even in de watten gelegd en dan is het tijd voor de acht kilometer van de TCS Marathon Amsterdam.

Huppelend naar de start

Met een gezellig groepje van de KLM Curaçao Marathon van vorig jaar lopen en huppelen (ik) we naar de start. We proberen zo ver mogelijk vooraan in het startvak te komen. Vanaf nu is het ieder voor zich. “Tot straks bij de lekkere KLM-broodjes en succes”, zeggen we tegen elkaar.

De runners van Tata Steel

Ik passeer de blauwe startboog op de Stadionweg en druk mijn Garmin in. Ik verwacht niet veel van vandaag qua tempo, omdat het op de acht kilometer altijd erg druk is met wandelende Tata Steel-werknemers. En ja hoor, al na 300 meter zie je de eerste ‘atleten’ wandelen. Nu heb ik niks tegen wandelen en vind ik het sowieso tof als je meedoet, maar als je nu al gaat lopen… En het erge is, ze lopen niet rechts, maar links, beetje naar rechts, in het midden, oftewel overal dus.

Een oase van rust

De eerste kilometer loop ik in 5.14, dat valt me niet tegen. Vorig jaar liep ik samen met Femke de acht kilometer als voorbereiding op de Curaçao Marathon, dus de route weet ik nog een beetje. We lopen het Vondelpark in. Ik word altijd blij als ik in het Amsterdamse park loop. Het is een prachtige, groene oase van rust in de drukke stad. Hoewel, echt rustig is het vandaag niet, want er staan genoeg mensen om ons aan te moedigen en enthousiaste muzikanten trakteren ons op vrolijke muziek. Om alle wandelaars te mijden, ga ik helemaal links lopen op het zand naast het pad. Dit loopt lekker zacht en hier wandelt in elk geval niemand. Eigenlijk passeer ik alleen maar mensen, wat een prettig gevoel.

Hollands trots

Bij het Rijksmuseum is het een drukte van belang. “Jullie gaan lekker, ziet er soepeltjes uit”, roept uit het publiek iemand met dubbele tong. Het maakt allemaal niet uit, iedereen is blij. Onder het Rijksmuseum door rennen blijft bijzonder. 2019 is natuurlijk het jaar van Rembrandt. De graphics die op alle officiële TCS Amsterdam Marathon-kleding staan, zijn gemaakt door illustrator Sjoerd Verbeek. De kunstenaar liet zich inspireren door de stad Amsterdam en onze wereldberoemde Hollandse schilder.

Waterposten met Jenever

Ik kijk op mijn klokje en zie dat ik gemiddeld 5.04 per kilometer loop. “Dat gaat lekker, Es”, zeg ik tegen mezelf. Het is alweer een tijdje terug dat ik dit tempo vol kon houden, dus ik zie de toekomst weer zonnig tegemoet. Voor de verzorgingspost op de vijf kilometer is het asfalt nat van alle half opgedronken bekertjes water en sportdrank. “Water, Isostar”, roepen de vrijwilligers. “Jenever, gin”, roept een lachende meneer die er zin in heeft.

Het Olympisch Stadion

Over de Stadionweg ren ik soepel laatste kilometers richting het Olympisch Stadion. Vlak voordat ik het stadion in ga, hoor ik ineens mijn naam. Wat leuk! Het is Ferwin, onze trouwe Girls Run The World-fan en deelnemer aan de halve marathon later vandaag. Ik zwaai enthousiast terug en betreed het stadion. Het voelt echt als het betreden van een historisch stukje Amsterdam.

Een geslaagde acht kilometer tijdens de TCS Amsterdam Marathon

Het stadion is gebouwd in 1928 naar een ontwerp van architect Jan Wils voor de Olympische Spelen dat jaar in ons kikkerlandje. Die spelen werd voor de eerste keer in de Olympische geschiedenis het Olympisch vuur ontstoken in de veertig meter hoge marathontoren. Maar nu geen tijd om allemaal over na te denken, hup, naar die finish! Zoals altijd lach ik als de finishlijn passeer. Het waren maar acht kilometers, maar wel acht fijne en snelle kilometers. Dus weer een blij ei hier. Nu op naar de relay-marathon in Nice over twee weken samen met Femke. Wat is het toch heerlijk om runninggirl te zijn!