Wedstrijdverslag van een hele warme halve marathon van Curaçao -

Het is donker als we de avond voor de grote race het terrein van het Hilton oplopen voor de pastaparty. Er klinkt opzwepende muziek en degene die nog niet zenuwachtig was, is het nu. Precies als ik onder de boog doorloop waar morgen het startschot zal klinken, hoor ik mijn favoriete nummer. ‘Wild Wild Son’ van Armin van Buren. Als jongensmama en Armin-fan is dit echt ‘mijn’ nummer. Ik slik even van ontroering, dit kan geen toeval zijn, maar is een steuntje van boven.

Geen tijd voor zenuwen

Met dertig reisagenten ben ik op uitnodiging van KLM en Curaçao Toeristen Bureau zes dagen op Curaçao. Op zich al een feestje, maar de absolute kers op de taart is deelname aan de KLM Curaçao Marathon aan het einde van de reis. We bezoeken de mooiste hotels, genieten van heerlijk eten, snorkelen met schildpadden en nemen als het even kan een duikje in het zwembad of de zee. Geen tijd om zenuwachtig te worden, alleen die brug baart ons zorgen…

De Koningin Julianabrug

De eerste keer dat we de 56 meter hoge brug zien, beginnen we allemaal te gillen. Wow, wat is ie hoog en hoe gaan we dat in vredesnaam rennend doen? Meerdere keren passeren we de dagen voor de race de brug met de bus en het respect voor deze enorme klim blijft. Toch voelt het op een gegeven moment vertrouwd en heb ik echt het gevoel dat ik uitgedaagd word en dat ik er klaar voor ben.

Het startschot

Het is 05.30 uur en het startschot klinkt. “Go Essie”, zeg ik tegen mezelf. “This is it.” Samen met 297 deelnemers begin ik in het pikdonker aan de halve marathon van Curaçao. De eerste kilometers speelt er van alles door mijn hoofd: mijn lange blessureleed, toen dat gedoe met die knie waardoor ik de laatste weken weinig heb kunnen rennen en natuurlijk mijn mannen thuis. Wat zouden ze trots zijn als ze me hier zien rennen. Ik denk dat ze ook zouden lachen, want wie loopt er nu met een sportzonnebril op in het donker?

Enthousiaste aanmoedigingen

Het deelnemersveld valt snel uiteen en het is heel bijzonder om hier in het donker te lopen. Ik ben snel één met mijn muziek en dat voelt fijn. We rennen over de snelweg en her en der staan vrijwilligers met hesjes en lampjes om de weg te wijzen. Er staan niet veel mensen langs de kant, maar degene die er staan, klappen en moedigen iedereen enthousiast aan. Het voelt alsof ze er speciaal voor mij staan. “Dank”, zeg ik elke keer blij.

De hitte onderschat

Het is meteen al erg warm en benauwd en ik heb echt onderschat wat die hitte met je lijf doet. Het is een ware afmatpartij. Hoe moet dat als de zon straks opkomt? Ik houd een rustig tempo aan en neem bij elke waterpost een slok en gooi de rest van het water over mij heen. Natuurlijk gaat dat mis als ik een verkeerd flesje pak en sportdrank over mijn rug gooi. Bleh!

De Koningin Julianabrug

In het donker zie ik niks van de omgeving. “Gewoon lekker doorlopen Es”, zeg ik tegen mezelf. “Zoveel mogelijk kilometers maken voordat de zon gaat branden.” Als ik de vijf kilometer gepasseerd ben, weet ik dat de brug eraan komt. Bij zes kilometer maken we een lus en beginnen we aan de steile klim. “Just keep breathing and breathing”, zingt Ariana Grande en ik besluit dat dat het enige is dat ik moet doen. De benen gaan eigenlijk wel en voor ik het weet ben ik boven. Het uitzicht is fantastisch met allemaal lichtjes, maar ik ga door en ren steil naar beneden. Het is een aanslag op mijn knieën en bovenbenen, maar wonder boven wonder blijft alles het doen. Ik ren door de wijk Scharloo die we in Alkmaar ook hebben en het voelt een beetje als thuis. Over de oude blauwe ophaalbrug ren ik de wijk Punda binnen. De oudste wijk van Willemstad met de bekende gekleurde panden met de prachtige gevels.

Afzien in de zinderende hitte

Dan volgt een heel lang stuk wat echt killing is. Het vervelende is dat je heen en terug moet, want aan de andere kant van de straat zie ik al lopers terug gaan. Wat duurt die straat lang. Een stemmetje in mijn hoofd zegt: “Ga even een stukje lopen” en een ander stemmetje zegt: “Es, loser, blijf toch rennen”. Maar in de zinderende hitte kan ik geen weerstand bieden aan het vervelende stemmetje. Mijn hoofd voelt draaierig en mijn handen worden dik, ik ga lopen. Ik denk dat iedereen hier zijn moeilijkste momenten heeft gehad en minimaal één keer een stukje heeft gewandeld.

Koud water bij Avila Beach Hotel

Op de terugweg krijg ik bij het Avila Beach Hotel een ijskoud flesje water aangereikt. Het is bijna te koud om te drinken, maar heerlijk om over je heen te gieten. “Service van de zaak”, zegt een vriendelijk lachende manager als we de dag na de race heerlijk lunchen in het prachtige Avila Beach Hotel dat dit jaar haar zeventigste verjaardag viert.

Als ik op mijn TomTom kijk zie ik dat ik op ongeveer 16 kilometer zit als ik de Breedestraat in ren. “Je bent er bijna”, roept een man me enthousiast toe. Als het niet zo warm was zou ik dat inderdaad ook denken met nog vijf kilometer voor de boeg, maar nu… De Breedestraat was vroeger veel breder, maar is steeds smaller geworden. De huizen zijn groter gemaakt en de nieuwe gevels zijn een stukje voor de oude gevels geplaatst. Na de Breedestraat gaat de route weer over het water naar de wijk Otrobanda (letterlijk: de andere kant), deze keer over de pontonbrug.

De Koningin Emma-pontonbrug

De Koningin Emma-brug is met haar 170 meter de langste pontonbrug ter wereld. Tijdens de Tweede Wereldoorlog wilde Hitler Curaçao opblazen omdat de geallieerden hier kerosine vandaan haalden. Hij stuurde onderzeeërs (door de lokale bevolking ijzeren vissen genoemd) maar die konden niet onder de pontonbrug door omdat daar een ijzeren gordijn voor was gehangen. Een leuk weetje over de beroemde brug is dat je vroeger moest betalen om over de brug te lopen. Om de arme bevolking te helpen hoefde je alleen te betalen als je met schoenen aan de brug over ging. Het gevolg was dat de rijken hun schoenen uit deden om gratis over te mogen en de armen niet als arm gezien wilde worden en juist hun oude afgetrapte schoeisel aanhielden. De pontonbrug is prachtig versierd met KLM-vlaggen en ik lach als er een foto wordt gemaakt.

Zon, zee en strand

Nog een kleine drie kilometer hoef ik maar als ik op een pad langs het strand loop. Ik ruik de zoute zee en hoor de golven aanspoelen. Normaal gesproken vind ik het heerlijk, maar ik kan alleen maar denken: wat is het heet en waar is nog een waterpost?

Bijna de tijdmeting gemist

“Kom op Es”, zegt reisgenote Saskia die me inhaalt. We gaan samen bijna de bocht om naar het Hilton als we een piep horen. “Terug, we zijn niet over de mat geweest!” Krakkemikkig keren we om, zodat we zeker weten dat ook de laatste tijdsmeting gedaan wordt. Het zal toch wat zijn als we dat hele eind voor niks gelopen hebben omdat we een tijdmat gemist hebben.

Juichend ga ik over de finish. Trots, trots, trots en vooral heel blij dat ik het geflikt heb. Eén voor één komen de lopers binnen en iedereen is even kapot en blij. We drinken wat en wachten op Jacky en Femke, de bikkels die als enige uit onze groep de hele marathon lopen en het rondje van 21 kilometer gewoon twee keer moeten lopen. Als ik Femke aan zie komen, kan ik mijn tranen niet meer tegen houden, wat een topper.

Een heerlijke massage bij het Hilton

Na de nodige Amstel Brights en veel gezelligheid bij het Hilton op het terras en het strand, ga ik toch maar richting de massagetafel. “Jij bent de laatste, schatje”, zegt de masseur en hij lacht zijn witte tanden bloot. ”Jij krijgt wat extra tijd, zacht of hard?” “Doe maar hard”, zeg ik lachend terug. Op de massagebank doe ik mijn ogen dicht en voel me helemaal gelukkig. Curaçao, wat ben je mooi en wat was deze halve marathon onvergetelijk. Als het even kan kom ik snel terug voor een herkansing, want dat stemmetje in mijn hoofd zegt dat die eindtijd van 2.15.20 toch sneller moet kunnen!

Wil je weten hoe Femke dit rondje twee keer heeft gelopen? Lees snel haar blog: 42,2 hete kilometers tijdens de Curaçao marathon.