Hoeseltrun, ooit van gehoord?, ik ook niet tot vandaag. Ik ben op inkoopreis en mijn laatste afspraak is in Hasselt. Niet ver van deze Belgische stad ligt het plaatsje Hoeselt waar vandaag de derde editie van de Hoeseltrun plaats gaat vinden. Ik heb me opgegeven voor de tien kilometer, want die gaat om 16.00 uur van start. Met dit weer, 33 graden, ben ik enorm blij dat ik mezelf niet heb opgegeven voor de ten miles.

Glooiende landschappen en hellingen

Toen ik richting Hoeselt reed werd ik wel een beetje bang. Prachtige glooiende landschappen om doorheen te rijden, maar om te rennen? Dat zijn gewoon enorme hellingen. Helaas kan ik de afstand niet meer omzetten naar de vijf kilometer, want die gaat al bijna van start wanneer ik aankom.

Gezellige drukte, opblaasobstakels en “You never walk alone”?

Het is een gezellige drukte en ook aan het warme weer is er bij de Hoeseltrun gedacht. Het zwembad is voor iedereen gratis geopend. Buiten staan er opblaasobstakels met ook veel watertaferelen. Het voelt echt als een dorpsfeest. Wat hoor ik nu: “You never walk alone”? Meteen krijg ik het Marathon Rotterdam-gevoel weer. Helaas is dit keer het lied gerelateerd aan brandweerman Kevin die een week geleden een ongeluk heeft gehad op de fiets en in coma ligt. Iedereen van de brandweer loopt met een shirt “Stay strong, Kevin, keep fighting”.  Ik krijg er kippenvel van.

Liter water en spreuken

Al snel moet ik me klaar maken voor de tien kilometer die tegelijk van start gaat met de tien miles. In een uur heb ik al een liter water gedronken. Hoeselt lijkt een klein stil dorp, maar dat is het absoluut niet in de laatste minuten voor de start. Een klein dorp, een derde editie van een loop maar wel gewoon even 1300 deelnemers aan de start hebben staan. Er wordt afgeteld en dan zijn we los. Bij de eerste bocht hangt een spreuk en daar schiet ik echt van in de lach.

Heuveltje op, brandende zon en weinig conditie

We gaan snel heuveltje op, in de brandende zon, zonder wind. Nu denk ik al: waar ben ik aan begonnen? Deze gaat heavy worden.  Ik heb me voorgenomen om deze loop rustig uit te lopen en het te zien als start van de training naar mijn marathon nummer vijf toe. Mijn conditie is niet wat het geweest is. Rustig aan en op naar de finish.

Na de heuvel gaan we gelukkig snel weer naar beneden en verdwijnen we al snel tussen de appel- en de perenbomen. “Yes, drankpost nummer één is in zicht!”, schreeuw ik bijna tegen mezelf. Ik heb nog maar een paar kilometer gelopen, maar het voelt alsof ik een marathon aan het lopen ben.

Hoekje om naar beneden

Op tweeënhalve kilometer moet ik een hoekje om, over van die leuke keien waarbij ik bijna onderuit ga,  maar daarna ga ik wel heel fijn een stuk naar beneden. Wat een landschappen. Na een kilometer ga ik een hoekje om en loop ik in een bosachtig gebied. Ik zie in mijn ooghoek dat ik voorbij een bord loop met daarop veel informatie. Aangezien ik geen tijd heb om stil te staan, is het enige dat ik in het voorbij rennen kan opmaken dat ik op een oude trambedding loop. Dit soort dingen vind ik altijd interessant.

Kletsnat door de fruitgaarden

Aan het eind van deze bomen mag ik weer een bocht om waar weer aanmoedigende mensen staan. Ik denk aan de loopjes in Nederland die dit weekend zijn afgelast vanwege de warmte. Ik snap het als organisatie dat besluiten. Hier is het wel een paar graden warmer, maar gelukkig hebben ze extra maatregelen getroffen qua water en brandslangen. Ik loop dan ook kletsnat door de fruitgaarden. Inmiddels zit ik dik over de zes kilometer en ga ik heuveltje op. Langzaam haal ik af en toe ook weer wat mensen in. Ik heb de hele tijd het idee dat er weer een laatste loper-fiets achter me zit. Dat is helemaal niet zo, dit zijn gewoon fietsers die netjes wachten totdat het ruim genoeg is om me in te halen.

Inhalen op de heuvel

De klim is best lang. Gek genoeg kan ik de heuvel aardig aan, aangezien ik al meerdere hardlopers heb ingehaald. Ik loop een hoekje om, ik ben weer uit de fruitbomen en ik loop heerlijk een heuveltje naar beneden. In de verte zie ik een drankpost. Ik kijk er naar uit want ik heb uiteraard weer dorst. Het valt me op dat er zoveel fotografen langs de kant staan. Altijd leuk, er zal toch wel één goed toonbaar zijn?, denk ik bij mezelf.

Bewoonde wereld

Inmiddels kom ik weer richting de bewoonde wereld en krijg ik weer veel aanmoediging van bewoners. Ik moet wat straten omhoog, maar gelukkig het meeste weer naar beneden. Op een heuvel omhoog komt er ineens iemand voorbij stieren. Dat is gewoon de eerste deelnemer van de zestien kilometer die voorbij komt. Wat gaat die toch hard.

De laatste straat naar beneden

Heerlijk de laatste straat naar beneden, ik zie een spandoek hangen met daarop een zin in het dialect vanuit de regio. Deze spandoeken hangen allemaal verspreid over het parcours van de Hoeseltrun. En ik kan je vertellen: Het is een leuke afleiding als je uit Nederland komt. Af en toe lag ik gevouwen en soms kon ik er ook niks van maken.

De finish en het verdwenen nummertje

De finish is in zicht. Ik kom over de finish en denk bij mezelf: dit is geen gewone tien kilometer geweest.  Na een liter water ben ik weer een beetje bijgekomen en zoek ik naar het nummertje van mijn tas. Door al het water van de sproeiers is er van mijn nummertje niks meer over. Gelukkig wist ik mijn nummer nog en kreeg ik ook mijn tas weer terug.

Slapen bij de fruitbomen

Snel ga ik naar mijn spontaan geboekte B&B De Fruithoeve in Hoeselt. Dit ligt op een fruitteeltbedrijf. Ik krijg een mooie kamer bij deze kleine B&B en uiteraard een welkomstsapje van eigen land. Jan en An, eigenaren van de B&B, vertellen me over hun bedrijf en het ontstaan van de B&B. Ik kom erachter dat ze ook rondleidingen geven. Ik krijg te horen dat dit jaar het oogsten eerder van start zal gaan i.v.m met het vroege warme weer. Dit is het leukste van mijn werk; je komt soms spontaan op plekken waar je het liefst nog wat langer zou willen verblijven. De B&B ligt direct aan het fietsroutenetwerk en ik mag dan ook gewoon een fiets (gelukkig een met goede versnellingen!) pakken om op zoek te gaan naar een restaurantje om te gaan eten.  Moe na het eten kruip ik daarna nog even achter mijn laptop voor wat mails. En al snel ga ik slapen. Soms kan je zo blij worden van verrassende dingen.

Hoeseltrun, je was geweldig! Ik zal je bij iedereen in Nederland aanraden. Een mooi loopje door een prachtige omgeving voor prijzen (ik betaalde €7,-!) die je bijna nooit meer vindt, zeker met prachtige medaille en dan ook nog zoveel foto’s! Hoeselt, ik kom terug zeker ook nog voor de rondleiding bij Jan en An op de Fruithoeve!

Femke de Jager

Enthousiast en ontdekken staat hoog in het woordenboekje van Femke (39). Naast gek op hardlopen is ze ook gek op Duitsland. Een kleine 3 jaar woonde ze in Berlijn en daarnaast heeft ze jarenlang vele plekjes in Duitsland mogen ontdekken, tijdens haar werk als inkoper Duitsland, Luxemburg, België, Nederland en de Franse Elzas in de reisbranche. Soms hoef je helemaal niet ver te reizen om leuke plekken te ontdekken. Trek je schoenen aan en ga een keer linksaf in plaats van rechtsaf!

More Posts

Follow Me: