“Zullen we maar teruggaan?” Ik kijk twijfelend om me heen. Er lijkt geen einde te komen aan de grote hoeveelheid toeterende scootertjes die langsscheuren. Zij dragen een helm, ik niet. “Dit is toch hartstikke gevaarlijk?” Ik keer al bijna om als mijn vriend me overhaalt om toch te gaan hardlopen in Hoi An in Vietnam.
De kleurrijkste stad van Vietnam
Al vanaf mijn eerste kennismaking met Hoi An weet ik dat dit mijn lievelingsstad is van Vietnam. De havenstad ligt halverwege het langgerekte land aan de kust. Het oude centrum hangt vol met lampionnetjes. Groen, geel, oranje, roze, blauw, alle kleuren van de regenboog komen aan bod. Honderden scooters scheuren onder die lampionnetjes door. Officieel wordt er in Vietnam links gereden, maar net zoals in de meeste Aziatische steden, bestaat ook hier het woord ‘verkeersregels’ niet. Ik vind het eigenlijk maar knap dat het goed gaat. Iedereen rijdt kriskras langs elkaar.
Scootervrije uren in het centrum van Hoi An
Het oude centrum van Hoi An is autovrij, maar niet altijd scootervrij en dat maakt het alsnog een chaos op straat. Gisteren merkten we dat het centrum aan het einde van de dag ook werd afgesloten voor scooters. Een snelle blik online vertelt ons dat de straten tussen 08.00 en 11.00 uur en tussen 18.30 en 21.00 uur alleen toegankelijk zijn voor wandelaars. En daarom staan wij stipt om 08.00 uur klaar voor een hardlooprondje door de stad. Voor een Frans bakkerijtje blijf ik staan en kijk ik op mijn horloge. Het is exact 08.00 uur. Ik kijk om me heen en denk: Heb ik het na twee maanden in Azië nou nog niet geleerd? 08.00 uur betekent in Azië eerder 08.30 uur of 09.00 uur. Of zoals in dit geval: helemaal niet. De scooters blijven voorbijkomen. Er wordt getoeterd en gas gegeven. Ik wacht vijf minuten, tien minuten en na ruim een kwartier wachten, besluiten we toch maar aan ons hardlooprondje te beginnen. Tussen de scooters en onder de lampionnetjes door.
Kleermakers en tassenverkopers
Links van me zijn de schoonmakers bezig met het boenen van de straat. Alle papiertjes, etensresten en ander afval van de vorige dag worden van de straat gehaald. De straten van Hoi An zijn inderdaad, in tegenstelling tot andere Aziatische steden, brandschoon. We slaan de hoek om en rennen langs het winkeltje waar ik gisteren een mooie leren tas heb gekocht. Het winkeltje is net als de meeste toeristenwinkels op deze vroege morgen nog dicht. Een enkele winkelier opent rustig zijn deuren en stalt zijn souvenirs uit. Want ook hier geldt: een openingstijd van 08.00 uur kan ook makkelijk 09.00 uur zijn. In deze straat zitten wel tien kleermakers en tassenwinkels op een rij. Wil je een goedkoop maatpak of een leren tas voor een schijntje, dan ben je in Hoi An aan het juiste adres.
Gekleurde bootjes in de haven
Ik zigzag tussen de scooters door en ben blij dat ik heelhuids aankom aan het einde van de straat. Hier slaan we linksaf de haven in. Door deze haven is het oude centrum Hoi An in 1999 terechtgekomen op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. De stad was tussen 15e en 19e eeuw een echte handelsstad. Onder andere Nederlanders zetten hier voet aan wal in die tijd. Vandaar dat de gebouwen in Hoi An zowel Vietnamese als onder andere Japanse en Franse kenmerken vertonen. In het water liggen acht boten op een rij. Ze zijn net zo kleurrijk als de lampionnen boven de straat. De haven is vandaag de dag niet meer in gebruik voor handel. De rivier werd in de loop der jaren te ondiep en Hoi An raakte moest zijn status als handelsstad afstaan aan Da Nang. Achteraf gezien voor Hoi An niet heel vervelend, want hierdoor kwam de stad bijna ongeschonden uit de Vietnamoorlog.
Dagelijkse markt
Zo snel als de bootjes opdoemen, zo snel ren ik de kleine haven uit. De drukte in. Dagelijks worden hier verse groente, fruit, vlees en vis verkocht. Locals met hun typisch Vietnamese puntige rieten hoedjes staat klaar met een plastic tasje in hun hand. Het avondmaal wordt hier bij elkaar gesprokkeld. Voor hun familie of voor hun restaurant. Kilo’s rijst worden ingeslagen, stapels vellen voor de loempia’s liggen klaar om gerold te worden. Mijn hardlooprondje zit erop. Verlekkerd loop ik langs een kraam met exotisch fruit. “Buy something?”, vliegt er elke paar meter naar mijn oren. Vandaag niet. Die lekkere loempia’s maak ik niet zelf. Dat laat ik gewoon over aan de experts.
Eleni Hoefsloot
Na een baan als redacteur bij een reisvakblad en een wereldreis van zeven maanden kan je wel zeggen dat Eleni (28) graag de wereld ontdekt. Het liefst op hardloopschoenen natuurlijk. Haar grote droom: de New York Marathon samen met haar zusje uitlopen.
Follow Me:
2 reacties