Het Skadarmeer is het grootste meer van de Balkan. Als je een vakantievilla hebt geboekt op vier kilometer afstand van dit meer, weet je als hardloper al dat daarnaartoe gerend moet worden. Het enige dingetje is dat de villa op een berg ligt en het meer onderaan de berg. Dat wordt dalen en klimmen dus, want vandaag ga ik hardlopen naar het Skadarmeer!

Hardlopen naar het Skadarmeer, een vogelparadijs

Het Skadarmeer ligt in het zuiden van Montenegro op 30 kilometer afstand van de hoofdstad Podgorica. De oppervlakte van het meer, dat voor de helft Albanees is, varieert van 368 tot 540 vierkante kilometer afhankelijk van het seizoen en de stand van het water. Talloze vogels rusten en broeden bij het Skadarmeer dat niet voor niks het vogelparadijs heet. Je kunt meer dan 280 soorten vogels spotten in het natuurgebied tussen al het drijvende groen en de vele waterlelies, maar dan moet je wel een vogelkenner zijn. Samen met vrienden en mijn gezin heb ik gister een boottocht gemaakt op het meer, maar meer dan tien verschillende vogels spotten is ons niet gelukt.

Een bubbelend zwembad

Het zwembad van onze vakantievilla wordt automatisch gereinigd en heeft de hele nacht gebubbeld. Als ik me klaar maak om weg te gaan, komen er nog steeds rare geluiden uit het zwembad alsof het monster van Lochness zo aan de oppervlakte zal verschijnen. Voor de eerste keer deze vakantie is het onder de 20 graden, lekker loopweer dus. Een lange bochtige asfaltweg ligt voor me en helemaal beneden aan de berg bevindt zich het beroemde meer. Het wordt vandaag bergje af en bergje op, mooie uitzichten krijg je niet voor niets.

Verlicht door de ochtendzon

Een auto zoeft voorbij. Ik had gedacht dat het rustig zou zijn zo vroeg, maar er rijden toch al aardig wat auto’s. “Niet iedereen heeft natuurlijk vakantie, Esmar”, zeg ik hardop tegen mezelf. Omdat er geen fiets- of wandelpad is, loop ik gewoon op de weg. Netjes aan de linkerkant zodat ik het tegemoetkomende verkeer goed kan zien. Naar beneden lopen lijkt lekker, maar is toch best een aanslag op mijn bovenbenen en knietjes die weinig gewend zijn. Ik probeer een beetje naar voren te leunen en mijn onderbenen goed naar achter op te trekken zoals ik geleerd heb van trainer Petra. Dan gaat het namelijk bijna vanzelf!

Af en toe zitten er gaten in het Montegrijnse wegdek, dus ik moet wel blijven opletten en niet te hard naar beneden sjezen. Rechts van mij strekt een groene vallei zich uit met witte huisjes met oranje daken en op de achtergrond een indrukwekkende bergrug in allerlei grijs- en bruintinten. Ik geniet van de prachtige uitzichten en helemaal in de verte zie ik een klein stukje van het meer schitteren. Het wordt verlicht door de ochtendzon, wow!

Virpazar, dé plek aan het meer

Ik sla de afslag naar rechts over. Die weg gaat namelijk door een tunnel richting de Adriatische kust die hier heel dichtbij is. Het dalen is voorbij en ik moet helaas weer zelf vaart maken. Vier mannen in felgele pakken zijn bij de spoorlijn aan het werk en roepen me wat toe. Geen idee wat ze zeggen, maar ik beloon ze met mijn liefste glimlach.

Even later ren ik het dorpje Virpazar binnen. Het is voor onze begrippen een klein plaatsje, maar het is dé toeristenplaats rond het meer. Nu is het nog rustig en bijna verlaten. Over een paar uur zal het hier weer wat chaotisch zijn. In Montenegro is eigenlijk in de dorpjes alles krap en kneuterig en zijn vooral de straten smal. Er is weinig ruimte om te parkeren wat menigmaal in een wirwar van geparkeerde auto’s resulteert.

Kom maar in mijn bootje

De straat richting het water staat vol met kraampjes versierd met de mooiste foto’s en folders van het meer. De inwoners proberen toeristen voor een zo hoog mogelijke prijs in hun bootjes te krijgen. Nu zijn de kraampjes nog bijna leeg, maar straks arriveren de toeristen en zullen de booteigenaren hun slag slaan. Bij het water liggen naast een heleboel boten ook tientallen felgekleurde kajaks klaar voor actievelingen die liever zelf roeien dan zich met een bootje laten vervoeren. Ik ben actief, maar het meer is echt enorm groot en om wat te zien zul je echt flink wat meters moeten roeien. Mocht je ooit in Virpazar zijn en klaar zijn met je rondje hardlopen naar het Skadarmeer, raad ik je aan lekker een bootje te pakken.

Lopen over de autoweg

Ik sta uit te puffen bij het startpunt van de bootjes, maar echt goed kan ik het meer vanaf hier niet zien, het is een soort zij-arm met heel veel groen. Van de boottocht van gister weet ik hoe mooi het meer er uit ziet en ik besluit het dorp weer uit te gaan en een stukje langs de weg door te lopen om te kijken of ik dichter bij het meer kan komen voor een mooie foto. Dat dit geen goed plan is blijkt als ik even later op een heel smal stukje tussen de vangrail en de weg ren en auto’s met een snelheid van 80 km per uur langs mij heen suizen. Ik keer om en aan de overkant loop ik langs de treinrails terug naar het dorp waarna ik de berg op zal moeten.

Hardlopen naar het Skadarmeer en een flink bommetje

Vrolijk begin ik aan de klim. Het is zwaar, maar met de juiste houding gaat het eigenlijk best goed. Wel ben ik blij als ik een bordje langs de weg zie staan met ‘Whitehouse villa 2.5 km’, dat ga ik redden. Heel snel trek ik mijn hardloopschoenen uit en mijn bikini aan. Het zwembad bubbelt weer, maar nu omdat ik een flink bommetje maak.

Tijdens haar vakantie in Montenegro heeft Esmar meerdere plekken hardlopend verkend. Lees ook:

Hardlopen in Podgorica, verdwalen in de hoofdstad

Hardlopen in Montenegro, trailrunnen langs een sprookjesmeer

Voor meer informatie over Montenegro kun je ons altijd een berichtje sturen!

 

Esmar van Langen

Esmar is 40-plusser, moeder en verslaafd aan hardlopen en reizen. Ooit gaat ze de hele marathon lopen...

More Posts

Follow Me: