Vanuit mijn slaapkamerraam zie ik het plein voor het winkelcentrum Sarajevo City Center volstromen met hardlopers. Wat is het toch heerlijk om zo dicht bij de start van een hardloopevenement te wonen. Ik wacht nog even, want het is nog wat fris om in korte broek naar buiten te gaan. Maar als ik een appje krijg van mijn Nederlandse vrienden dat ze op me wachten, spring ik naar buiten. Ondanks mijn slechte voorbereiding, heb ik ineens heel veel zin in de Sarajevo Half Marathon!
Voor de vaste lezers van deze blog en voor de mensen die mij kennen is het geen nieuws dat ik graag en vaak in Sarajevo ben. Toen een goede vriendin van mij, Janneke, mij begin dit jaar vroeg of ik met een groepje mee wilde doen met deze race, hoefde ik dus ook niet lang na te denken. Janneke is overigens de fotograaf vandaag. Samen met Teus, Annemarie en Marcel sta ik aan de start. En het leuke aan rennen in deze stad die inmiddels een beetje mijn tweede thuis is, is dat er nog veel meer bekenden meedoen én langs de kant staan.
Hardloopvrienden
Het startschot klinkt en samen met zo’n 1000 anderen ren ik langs de rivier de Miljacka richting het oude centrum van Sarajevo. Deze route neem ik wel vaker, alleen moet ik dan vaak slalommen rond de mensen op het smalle stoepje. En dat is natuurlijk het leuke aan een hardloopwedstrijd. Voor heel even is de straat niet van de auto’s, maar van de hardlopers. Hoewel we samen gestart zijn, ben ik al mijn hardloopvrienden al ‘kwijt’.
Doordat Sarajevo in een dal ligt en eigenlijk alleen de hoofdstraat vlak en recht is, zijn de mogelijkheden voor een hardloopparcours beperkt. Toch heeft de organisatie een leuke route uitgezet. We gaan eerst de stad uit over een pad langs de rivier. Normaal gesproken hoor ik hier niets anders dan het ruisen van het water en mijn eigen voetstappen. Nu hoor ik gezellig geklets van medelopers vanaf het moment dat de eerste loper ons links alweer voorbij snelt klinkt ook het gejuich en ‘Bravo!’. Ook kom ik bekenden tegen en op deze manier kunnen we elkaar aanmoedigen.
Aanmoedigen
Ik heb helaas niet goed kunnen trainen voor deze halve marathon. Een paar weken geleden is mijn verstandskies verwijderd en ik heb daar veel last van gehad. Zelfs mijn rondjes van 5 kilometer lukten niet meer. De laatste twee weken heb ik toch nog wat kilometers kunnen maken en ik wilde het vandaag toch graag proberen. Gewoon rustig, niets overhaasten en het enige doel is de finish halen. De eerste kilometers gaan ook best goed. De sfeer is goed en als we weer terug de stad in komen staat er veel enthousiast publiek langs de kant. Een oude vrouw in het bushokje moedigt me aan en her en der staan groepjes met toeters en muziek.
Terwijl ik over de Marsala Tita en voorbij de oorlogsmonument de eternal flame ren, zie ik op het laatste moment Janneke klaarstaan met haar telefoon voor foto’s. Het levert een grappige reeks op.
Hellingproef
En dan komt het moeilijke gedeelte, want nu moet ik kilometerslang een helling op. Ik spreek met mezelf af dat ik zo lang mogelijk blijf rennen, maar als het écht niet meer gaat, mag ik wandelen. En dat doe ik dan ook een aantal keer. Terwijl ik omhoog ga, zie ik dat er op de terugweg een lus in het parcours zit. Ik vervloek de organisatie dat ze ons dat aandoen. Maar als ik eenmaal bezig ben met dit extra rondje, vind ik het niet meer zo erg. Ik ren namelijk dwars door het oude Olympische stadion! Veel van de sportfaciliteiten in Sarajevo en omgeving zijn gebouwd voor de Olympische Spelen van 1984, maar zijn in de oorlog in de jaren 90 beschadigd geraakt of ze zijn gewoon verwaarloosd. De atletiekbaan is er wel erg beroerd aan toe en ik denk dat hij nu niet meer gebruikt wordt.
Hoewel ik nu alleen nog maar bergafwaarts ga, krijg ik het toch erg zwaar. De temperatuur is inmiddels ook flink opgelopen. Ik merk dat mijn lichaam al heel lang niet meer dit soort afstanden heeft gemaakt. De route is vanaf nu ook psychologisch erg uitdagend. Ik kom namelijk langs de start, maar moet dan nog 5 kilometer rennen voordat ik ook echt finish. En in dat stuk zitten nog een paar kleine lusjes. Ik heb inmiddels vrienden gemaakt met een Bosnische man die in Slovenië woont. We lopen al een aantal kilometer bij elkaar in de buurt. De ene keer ren ik hem voorbij en even later haalt hij mij weer in. Op dit laatste stuk wandelen we beiden regelmatig, maar we blijven elkaar aanmoedigen.
Langzaamste halve ooit
En dan eindelijk zie ik het lelijke winkelcentrum weer opdoemen en weet ik dat ik nog maar een paar honderd meter hoef. Ik had tegen iedereen gezegd dat ik hoopte onder de 2:30 te finishen en zoals het er nu uitziet gaat dat net lukken. Op een of andere manier weet ik altijd nog wel lachend de finish over te komen, misschien ook omdat er een team klaarstaat dat me die laatste meters draagt.
We ploffen neer in het gras, ik gooi een plens water in mijn gezicht en we kijken naar de andere lopers die nog binnenkomen. Ik wil nog even op zoek naar Emina die ook mee rende en ik claim ook nog graag even een alcoholvrij biertje. En het handige is: ik ben binnen een minuut weer thuis!
1 reactie