Leuk is anders, maar aanstaande zaterdag sta ik niet aan de start van de Kustmarathon. De race die al zo lang op mijn verlanglijstje staat en waarvoor ik speciaal terug naar Nederland gevlogen ben. Maar mijn gezondheid laat het even niet toe en dan is afzeggen het meest verstandige wat je kunt doen.
Als Zeeuws meisje móet ik gewoon een keer de Kustmarathon lopen. En nadat ik tijdens de marathon in Iran zulke mooie verhalen hoorde van mijn nichtje Marianne en Erwin, schreef ik mezelf in. Twee marathons in een jaar, dat moet prima te doen zijn.
#teamonvoorbereid
Voordat ik uitleg wat de hoofdreden is van het afzeggen van de Kustmarathon, is het misschien goed om iets te weten over Marjolein en marathons. Ik ben soms nogal een warhoofd. Ik houd niet van trainen met schema’s en plan het liefst zo weinig mogelijk. Met als gevolg dat ik soms geconfronteerd wordt met de gedachte: die (halve) marathon is al over een maand! Met andere woorden: ik ben sowieso #teamonvoorbereid als het om hardlopen gaat.
De halve marathon van Sarajevo was zo’n drie maanden voor de Kustmarathon. Ik zou dus in ieder geval die 21 kilometer lopen als voorbereiding op de 42,195. Maar, heel eerlijk, ook voor deze race waren mijn voorbereidingen minimaal. Wat rondjes van 5k in de ochtend, af en toe een interval van 8 of 10 kilometer. Wel sport ik naast het hardlopen ook altijd twee a drie keer week, maar echte duurlopen? “Die komen nog wel,” bleef ik dan veel te lang tegen mezelf zeggen.
Aan de ibuprofen
En toen had ik een afspraak bij de kaakchirurg, een maand voor de halve marathon in Sarajevo. Als gezonde twintiger nam ik al die horrorverhalen niet al te serieus en ik had ook niet gedacht dat dit zoveel impact op mijn lijf zou hebben. Maar helaas bleef ik ongeveer twee weken pijn aan de wond houden en heb ik bijna vier weken met hoofdpijn rondgelopen. Ik kon het onderdrukken met pijnstillers, maar dat is natuurlijk alles behalve bevorderlijk voor een fitte gesteldheid. Daarnaast was ik dus ook nog bezig met de voorbereidingen om vier maanden in Sarajevo te gaan wonen. Kortom: weinig duurlopen, chaos in mijn hoofd en een lichaam dat uitgeput is door ibuprofen.
Na de halve in Sarajevo, die mij extreem zwaar viel, besloot ik dat het verstandiger was om dit jaar geen Kustmarathon te lopen. Mijn lijf wil nu gewoon even niet. Erg jammer, maar ik denk dat het uiteindelijk de beste keuze is. Er viel een enorme last van mijn schouders, want ik loop hard om te genieten, niet omdat het moet. En de enige aan wie ik iets moet bewijzen ben ikzelf.
Toch maar een schema?
Wat ik hiervan geleerd heb? Dat ik een marathon het beste kan plannen op een moment dat ik er fysiek en mentaal ruimte voor heb én hoewel ik waarschijnlijk nooit een schema strak zal volgen, is het misschien toch handig iets te hebben dat mij houvast biedt. En die Kustmarathon? Die komt ooit nog wel!
Heb jij wel eens een wedstrijd afgezegd? Met welke reden en hoe voelde je je daarbij?
1 reactie