Terwijl ik al in het vliegtuig zit, check ik of ik nog een berichtje heb van mijn host. “Zondag is hier trouwens de marathon, dus dan is er van 10 tot 4 uur geen openbaar vervoer in het centrum.” Wat?! De marathon? Precies in het weekend dat ik in Belgrado ben? Wat een mazzel dat ik áltijd mijn hardloopspullen bij me heb. Ik weet een paar uur later een startnummer te bemachtigen en pak dus geheel onverwacht een halve marathon in Belgrado mee!
Van tevoren maken we grapjes in onze Girls Run The World-app. Femke en ik horen tot #teamonvoorbereid als het om wedstrijden gaat. Esmar stelt allemaal vragen, zoals hoe laat ik moet starten, maar ik heb geen idee. De route? Dat zie ik onderweg wel.
Maar dat niet-voorbereid-zijn komt me deze keer wel duur te staan. Als ik iets meer dan een half uur van te voren richting de start wil gaan, kom ik erachter dat de bussen niet rijden vanwege deze race en moet ik halsoverkop een taxi nemen. Gelukkig is te laat komen op de Balkan minder erg dan bijvoorbeeld in Nederland en ben ik zeker niet de enige die een beetje moet haasten. Nadat ik mijn spullen heb ingeleverd loop ik richting de start. Ik zie veel mensen die er onvoorbereid uitzien. Een aantal mannen in gewone korte broeken. Ze hebben geen sportkleding aan. Ik zie zelfs iemand nog een sigaret opsteken!
Protest of hardloopwedstrijd
We gaan van start! We verlaten de weg voor het Parlementsgebouw. Gisteravond stond het hier vol met mensen die protesteren tegen zaken als de daling van de persvrijheid en oneerlijke verkiezingen. Achteraf lees ik dat de menigte bestond uit zo’n 40.000 demonstranten! De sfeer is nu vanzelfsprekend heel anders. Ik druk me voorzichtig uit als ik zeg dat het nu wat gezelliger is ;).
What goes down, must go up
Het begin van de route is door de binnenstad. Belgrado heeft veel brede straten en is ook qua gebouwen groots opgezet. De weg gaat wel behoorlijk stijl naar beneden. Ik stond maar weer eens verkeerd in het startvak (namelijk achteraan) en ben dus vooral bezig met mensen inhalen. Naast me zie ik dat sommigen langs het parcours over de trambaan rennen en ik volg hun voorbeeld. Ik ga best snel, maar realiseer me ook dat dit betekent dat ik aan het einde omhoog zal moeten.
Het grootste deel van de (halve) marathon is aan de overkant van de rivier de Sava en dus steken we al snel de brug Brankov most over. Vlak daarvoor staat een heerlijke brassband/trommelgroep en de muziek weerkaatst onder het viaduct. Op een of andere manier voel ik me ineens zo gelukkig. De sfeer is hier zo geweldig en ik word altijd een beetje emotioneel voor al die mensen die op een dag als vandaag op de been zijn. Tegelijkertijd moet ik om mezelf lachen, want wie pinkt er nu een traantje weg vanwege wat trommels?
Een natuurlijke wc
Na de brug zie ik een bordje met daarop ‘WC’. Wat fijn dat sommige dingen in veel talen hetzelfde zijn. Een wc zie ik niet, maar een paar meter verder creëren de mannen dat zelf. Rechts van ons ligt namelijk een park en op een rijtje staan tientallen mannen tegen een boom te plassen. Gelukkig hoef ik nu zelf niet, anders was ik wel geïrriteerd geweest. Het blijft oneerlijk dat mannen zo makkelijk hun behoefte kunnen doen en dat dit voor vrouwen wat lastiger is.
Marjolein, Maria, Marjon, ik luister er allemaal naar
De hosts van de AirBnB waar ik verblijf zouden ergens bij het 7-kilometerpunt moeten staan, vlakbij hun appartement waar ik verblijf. Ik speur het publiek rond, maar zie ze niet. Dan ineens hoor ik iemand iets roepen wat klinkt als ‘Marjon’ en inderdaad ze hebben het tegen mij! Ik zwaai vrolijk naar ze. Het is toch altijd erg leuk als er mensen speciaal voor jou langs het parcours staan.
Omdat ik dus de route niet echt bekeken heb, ben ik op den duur mijn oriëntatie kwijt. Op den duur gaan we weer een brug over, maar rennen dan langs de andere kant weer terug. De brug lijkt een beetje op de Erasmusbrug in mijn geliefde Rotterdam en het is ook voor Belgrado een herkenbare vorm in de skyline. Hoewel ik een maand geleden nog een hele marathon in Iran liep, heb ik daarna niet meer dan 10k gelopen en dus vind ik dit ook wel redelijk pittig. Ik deed gisteren nog zo stoer: “Halve marathon? Dat doe ik wel ff”, maar dit soort afstanden blijven voor mij elke keer weer een uitdaging.
Flinke heuvel op tijdens de halve marathon in Belgrado
Op een of andere manier krijg ik vaak richting de finish mijn energie weer terug. Misschien ook omdat er dan weer meer supporters langs de kant staan. En ik had het kunnen verwachten: vlak voor het einde moeten we nog een flinke heuvel op en moet ik toch weer even op snelheid inleveren. Als de finish dan in zicht is kan ik gelukkig nog een sprintje trekken. Het publiek staat hier rijen dik en de toeschouwers juichen me toe. Ik weet dat ze niet specifiek naar mij roepen, maar zo voelt het even wel. Hardlopen in een andere stad voelt dan toch ineens alsof ik er thuishoor.
1 reactie