Wedstrijdverslag: Heerhugowaard Cityrun, een snelle 10! -

Het is druk en koud in het startvak voor de 10 kilometer op het Coolplein in Heerhugowaard. “Ik zie alleen maar mannen”, zegt een dame in felroze outfit tegen me. Ja, inderdaad, als ik om me heen kijk zie ik voornamelijk mannen, veel grote mannen. “Jullie zijn er toch”, zegt een vriend tegen me. Haha, zo is het, ik ga de eer van de dames hoog houden en 10 kilometer rennen tijdens de Heerhugowaard Cityrun by night in mijn eigen woonplaats.

Heerhugowaard Cityrun

De hele dag heb ik al kriebels in mijn buik. “Es, doe normaal”, zeg ik tegen mezelf. Maar ja, zenuwen kun je niet sturen. Om half 2 heb ik nog een afspraak bij de sportfysiotherapeut. Ik heb weer last van mijn onderrug en daardoor ontstaan verschillende pijntjes in mijn rechterbeen. Als hij me onder handen heeft genomen en zegt: “Gewoon lekker rennen vanavond en laat me even weten hoe snel je gelopen hebt”, denk ik: let’s go Essie!

Een drukke start

De sfeer zit er goed in in bij de Heerhugowaard Cityrun. Opzwepende muziek klinkt door de luidsprekers en nadat we allemaal onze handjes omhoog gedaan hebben tijdens de gezamenlijke warming-up klinkt het startschot. Het duurt door de drukte even voordat ik bij de start ben, maar eindelijk kan ik de startknop van mijn Garmin sporthorloge intikken. “Kom op Essie”, hoor ik mijn moeder roepen. Het eerste stukje langs het mooie Cool-theater en de bioscoop is druk en lukt het nog niet om snel te lopen. Daarna krijg ik meer ruimte, ik haal wat mensen in en loop lekker. Pliep, klinkt mijn horloge. De eerste kilometer in 5.06. Dat valt niet tegen ondanks die drukke start. De benen voelen goed en ik besluit het tempo vast te houden.

Wat een feestje

Wat staan er veel mensen langs de kant. Ik herken niet iedereen die mijn naam roept, want ik heb mijn bril niet op, maar ik word er heel blij van en het motiveert echt. Ik loop een heel stuk op de Middenweg totdat ik bij het Raadhuisplein aankom, het oude centrum van Heerhugowaard. Over het gezellige plein heen gaat de route via een zijstraatje weer verder naar de Middenweg. Nu lopen aan de ene kant lopers die nog op de heenweg zijn van het eerste rondje en aan de andere kant loop ik, op de terugweg van het eerste rondje. Bij mijn oude middelbare school Huygenscollege wordt muziek gemaakt door in groene shirts gehulde trommelaars. Wat een feestje is het.

De woorden van de coach

Ik kijk na elke kilometer op mijn horloge en ben echt verbaasd over de snelle tijden. 4.53, 4.47, 4.49, dat is wel heel snel, maar ja het gaat goed, dus ik zie wel. Als het het tweede rondje zwaar wordt kan ik altijd mijn tempo nog aanpassen. Maar dan klinken de woorden van trainster Petra in mijn hoofd: jij kunt veel meer dan je denkt, jij bent niet kapot, hup beetje gas erop!

En zo ren ik bijna aan het einde van het eerste rondje langs de knalrode bus van DJ Flyon waar ook weer heerlijke muziek gedraaid wordt. Nog een stukje door het stadspark en het eerste rondje zit er op. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik onder de 24 minuten zit. Zou ik gewoon mijn PR van de Lentemarathon in Amstelveen gaan verbeteren? “Essie topper”, hoor ik mijn man roepen en ook de aanmoedigingen van Monique, mijn ex-buurvrouw Pauline en mijn moeder waardeer ik enorm. Zo fijn om in je eigen woonplaats te lopen.

Het tweede rondje

Het tweede rondje gaat als een trein. Vlak voor me zie ik Esther lopen, wat leuk. Ze heeft zondag nog de marathon van Rotterdam gelopen en rent hier gewoon weer zonder problemen een toptempo in Heerhugowaard. We kletsen even gezellig en ik besluit dan door te lopen. Ik voel dat ik door kan in dit tempo en wil er nu ook voor gaan.

Weer slaan we af naar rechts over het Raadhuisplein en nog steeds staan overal enthousiaste mensen langs de kant. Als ik naar rechts kijk zie ik Bar Dancing Marlene waar ik ooit in een heel ver verleden tijdens de kermis van Heerhugowaard mijn Marco heb ontmoet, haha, jeugdsentiment. Mijn kilometertijden zijn vrij vlak en blijven nu onder de 4.50. Ik voel wel dat ik moe ben, maar ik ben echt niet kapot. Het is ook heerlijk loopweer vanavond, lekker koud en geen wind, zalig. “He Esmar”, klinkt het aan de andere kant van de weg. Daar loopt Marcel, die mee was op studiereis naar de Curaçao marathon afgelopen november. Zo leuk om hem even te zien!

De laatste snelle kilometers

“Nog 2.3 kilometer”, hoor ik een jongen voor me zeggen tegen zijn maatje. Inderdaad, dat is nog maar een klein stukje, denk ik bij mezelf. Ik besluit nog even aan te zetten, haal nog wat lopers in en dan komt de eindstreep in zicht. Twee jaar heb ik door blessures niet mee kunnen doen aan de Heerhugowaard City Run, maar dit is mijn comeback. Met twee handen in de lucht ren ik het laatste stukje naar de finish. 48.03, “yes, PR!”