Het is 9.10 uur,  ik sta op het veld in het Olympisch Stadion in Amsterdam. Vandaag is de dag waar loopmaat Ruud en ik een half jaar voor hebben getraind, namelijk de TCS Amsterdam Marathon. Voor mij is het de eerste en voor Ruud zijn 62^e  marathon. Ik voel de spanning wel opkomen. De weersvoorspelling is 23 graden met volop zon. Ik ben geen warmweerloper. Gelukkig denk ik er nu niet meer al te lang over na. Ik ben meer bezig met mijn omgeving. Er staan hier rond de 12.000 hardlopers te wachten op de start van de hele marathon.

Ineens hoor ik mijn naam en staat er een bekende naaste me die ook zijn eerste marathon gaat lopen. Dat is wel heel frappant, want diegene heeft een ander startvak. Hij staat ook aan de andere kant van het hek, maar ondanks de 12.000 deelnemers staan we toch per toeval naast elkaar. Na wat bijgekletst te hebben moet hij al richting de start. Dan klinkt het startschot,  ik krijg meteen kippenvel. Op de grote schermen in het Olympisch Stadion kan ik de toppers volgen. Na tien minuten mogen wij ook langzaam richting de start.

We zijn begonnen aan een van mijn grootste uitdagingen ooit

Mijn doel was om de marathon onder de vijf uur te lopen. Nu heb ik mij doel bijgesteld vanwege de warmte en volop zonneschijn. Gewoon samen heel de finish halen. Een kwartier na het startschot komt de start in zicht. Langzaam schuifelen we met zijn allen richting de startlijn. Ik zet een stap over de startlijn. We zijn nu echt begonnen, aan de TCS Amsterdam Marathon. Eerst lopen we nog een half rondje stadion en dan komen we al snel in het Vondelpark. Het is prachtig weer voor de supporters. Ze zijn dan ook in grote getallen aanwezig.

Voorbij vliegende kilometers en irritante Fransen

De kilometers vliegen voorbij, voordat ik het weet ben ik alweer onder het Rijksmuseum doorgelopen. Om me heen hoor ik allerlei talen. Er schijnen deelnemers te zijn uit 127 verschillende landen.  Ik besef me steeds meer dat dit niet zomaar een loopje is.
Ondertussen worden we afgesneden door Fransen met een kar, een soort rolstoel die wordt voortgetrokken door een hardloper en een andere hardloper duwt de kar. Het vervelende is dat deze Fransen het voortduwen elke keer afwisselen en dat resulteert dat we wel elf keer aan de kant moeten gaan voor ze. Erg vervelend en de manier waarop ook. Ik bedenk me dat ik me er maar niet aan moet irriteren, ik kan mijn energie wel ergens anders voor gebruiken.

Door de stad sjezende supporters en een heerlijk windje bij de Amstel

Ik heb supporters die door de hele stad aan het sjezen zijn om me op meerdere punten aan te moedigen. Ik weet ongeveer waar ze staan,  maar soms is het toch weer een verrassing. Inmiddels lopen we langs de Amstel. Het windje is heerlijk. De zon brandt inmiddels wel aardig op mijn huid dus dat windje is van harte welkom. Op de Amstel zijn meerdere mensen aan het flyboarden. Wat een knappe kunstjes kunnen ze toch allemaal. Rondjes, salto’s en nog meer acrobatische figuren zie ik voorbij komen.  Inmiddels zijn we op de 16 kilometer en daar staan mijn moeder en mijn buurman. Ze hebben het goed bekeken en staan lekker in het zonnetje. We volgen de Amstel verder via de Amsteldijk met zijn prachtige optrekjes.

Op de helft en een knellende sok

Bij negentien kilometer mogen we de Amstel over, om weer via de Oudekerkerdijk terug te gaan. Voordat ik het weet zijn we alweer op de helft. Jeetje, die 21 kilometers zijn voorbij gevlogen. Ik weet dat de marathon pas echt begint vanaf de 30 kilometer. Maar ik ben blij dat ik deze 21 kilometer zo makkelijk heb gelopen. Rond de 24 kilometer geeft Ruud aan dat zijn schoen knelt en dat hij zijn sok uit gaat doen. Ik loop in een rustige dribbelpas verder zodat Ruud mij zo weer in kan halen.  ‘Samen uit, samen thuis’ is de afspraak en ik zal hem nog hard nodig hebben na de 30 kilometer.

Dj’s en dringende plaspauze

Al snel zijn we bij het Amstel Business Park. Ik herken de route weer van vorig jaar,  toen liep ik hier mijn eerste halve marathon. Velen zeggen dat ze dit zo’n saai stuk vinden. Het duurt maar ongeveer 3 kilometer. Onderweg kom je meerdere dj’s tegen en hier is het parcours lekker ruim. Nee, ik heb geen moeite met dit stuk. We naderen het 30-kilometerpunt, de maximale afstand die ik heb getraind. Ik raak een beetje in paniek: volgens mij moet ik plassen! Dit kan ik nu echt niet gebruiken. Er zit niks anders op. Rond het 32-kilometerpunt staan er drie dixies aan de kant. Ik zeg tegen Ruud dat ik echt moet plassen en vlieg een dixie in. Gelukkig is deze niet echt heel vies, alleen die vieze geur kan ik nu niet verdragen. Ik kan daar echt zo slecht tegen. Ik sta alleen maar te kokhalzen. Binnen dertig seconden ben ik klaar en vlieg ik die deur uit,  mijn broek doe ik buiten wel goed.

Waar is Ruud?

Waar is Ruud? Ik zie hem niet. Zou hij rustig doorgelopen zijn? Misschien is hij verderop? Er zijn maar drie dixies dus hij kan dat toch niet gemist hebben? Ik besluit verder te lopen. Maar na een kilometer is nog geen Ruud te bekennen. Op 31,5 kilometer staan loopmaatjes om me aan te moedigen. Ze vragen waar Ruud is. Maar ik weet het niet, ik ben hem kwijt. Er zou toch niks aan de hand zijn? Bellen kan ik niet want hij heeft geen telefoon bij zich.

De marathon begint nu pas echt

De marathon is nu echt begonnen en dat zonder loopmaat Ruud. De zon brandt steeds erger op mijn hoofd. Mijn gedachten vliegen echt alle kanten op. Ik besluit van de komende waterposten echt goed gebruik te maken. Tijd kan me niet zo heel veel interesseren op dit moment. Tussen de 32 kilometer en de 35 kilometer heb ik het zwaar,  mijn tempo is ook een stuk langzamer. Ik krijg een brok in mijn keel. Ik wil geen tranen, want dan is er helemaal niks meer van mijn ademhaling over. Nu moet ik gewoon rustig doorlopen. Maar toch blijft door mijn hoofd spoken: “Waar is Ruud?” Onderweg zie ik veel uitvallers. Inmiddels voel ik me weer een stuk beter. Op 36 kilometer staan mijn loopmaatjes mij weer enthousiast aan te moedigen. Ze vertellen me dat Ruud twee of drie minuten achter me zit. Gelukkig, Ruud is in ieder geval terecht. Ik begrijp het nog steeds niet. Waar heeft hij dan gezeten?

Inhaalslag

Bijna ben ik op de 37 kilometer. Die marathon ga ik gewoon uitlopen. Ik kijk op mijn klok, ik moet het redden onder die 5 uur. Het Rijksmuseum is in zicht en ik duik daarna al snel het Vondelpark in. Ik ben gewoon begonnen aan de laatste loodjes.. Waar het vandaan komt weet niet, maar ik ben aardig aan het versnellen en ik ben bezig met een inhaalslag. Ik lach en neem alle aanmoediging in mij op.

Laatste loodjes

Vanaf het Vondelpark is het nog maar twee kilometer naar de finish. De terrassen zitten vol  met mensen en zij moedigen me enthousiast aan. Ik voel mijn benen branden, maar ik voel nog meer de trots!  Ik loop echt iedereen voorbij en hoor iemand naar me roepen: ‘Ja hoor die Femke, haalt ze nog allemaal even in.’

Nog net voordat ik het stadion binnen ren staat mijn buurmeisje me nog aan te moedigen en meteen op de hoek hoor ik ook mijn naam!

De finish in het Olympisch Stadion

Ik kom het stadion binnen, het lijkt wel magisch. Kippenvel. Mijn naam hoor ik uit de speakers. Ik heb het gewoon geflikt! Ik kom in 4.55.19 uur over de finish en zie familie en vrienden op de tribune zitten. Wat een emotie, ik ben zo blij. Het is waar wat ze zeggen, die laatste tien kilometer is voornamelijk een mentale strijd, er gaat van alles door je heen.

Finish van de 62e marathon van Ruud

Nu is het wachten op Ruud. Hij finisht zijn 62^e marathon net een paar seconden onder de vijf uur. Missie geslaagd, allebei onder de vijf! Het liep dan niet helemaal zoals gepland, maar anders is het ook zo saai denk ik maar. Wat ben ik trots op deze man. Een jaar geleden zijn we begonnen om samen te lopen en nu heeft hij mij zo ver gekregen om gewoon een hele marathon uitgelopen.

Familie en vrienden zijn de beste supporters

Buiten het stadion zie ik mijn familie en vrienden. Wat ben ik blij met alle vrienden, familie en loopmaatjes die er waren. Die support doet zoveel met je. Natuurlijk ook alle volgers bedankt! De reacties waren overweldigend, mijn telefoon was echt ontploft.

Ga ik ooit nog een marathon lopen? Ik denk het wel. Alleen hoop ik dan wel op wat koeler weer.

Dit was de warmste editie van de TCS Amsterdam Marathon ooit. Heb ik jullie overtuigd om ook te gaan trainen voor een marathon?

Meer zien? Bekijk hieronder het filmpje van mijn marathon.