Om 01.00 uur ‘s nachts gaat mijn wekker. Het is nog steeds een beetje onwerkelijk dat ik over een paar uur mijn derde marathon ga starten en niet zomaar één, maar die op Curaçao. Een hele gave, maar ik denk ook erg zware uitdaging. Esmar en ik zijn op uitnodiging van de KLM en Curaçao Tourism Board op studiereis (met marathon!) met 28 reisgenoten uit de reisbranche. Tot nu toe een geweldige ervaring: veel gezien en een fantastische groep.

Nachtelijke voorbereiding

Alle spullen die ik nodig heb, heb ik in de badkamer gelegd zodat Esmar, die om 05.30 uur de halve marathon gaat starten, zo min mogelijk last van me heeft. Mislukt, want zodra ik opsta hoor ik vanuit bed: “Ja, er liggen muntjes en een bidon van KLM. Heb je alles? Hoe laat is het?” Moeder Esmar heeft gesproken. In het donker heb ik mijn ontbijt kunnen vinden. De yoghurt eet ik op en mijn broodjes smeer ik op ons terras, die kan ik onderweg naar de start goed gebruiken.

Geen Dixies, geen rijen bij de wc en andere bikkel Jackey

Om 02.00 uur staat de bus klaar. Vanuit onze reisgroep van KLM is er gelukkig nog iemand die de hele marathon gaat lopen. Jackey die al meerdere marathons op haar naam heeft staan, zal ook starten op de hele marathon. Na een vrij vlotte rit zijn we aangekomen bij het Hilton Curaçao. Hier zal de start en de finish plaatsvinden. We hebben nog genoeg tijd om een paar keer naar de wc te gaan en onze spullen in te leveren. Het is heel rustig, er doen ook maar vijfentwintig vrouwen mee aan de hele marathon. Heel fijn, gewoon geen rij bij de wc, geen gedoe met Dixies of in de bosjes plassen, zoals bij mijn marathons in Amsterdam en Berlijn. Toen ik hoorde dat er maar vijfentwintig vrouwen meededen was het wel even slikken. Zijn er echt maar vijfentwintig vrouwen die deze uitdaging aangaan? Ik zie de dames om me heen en zij zijn ongeveer de helft van mij. Ineens voel ik me weer een Barbapapa en ik moet er erg om lachen. Verder heb ik er veel zin in en ben ik benieuwd en vind ik het spannend om in de nacht te lopen en vooral in deze warmte. Het is nu al 28 graden. Echt zenuwachtig ben ik niet, meer gezonde spanning zo vlak voor de start en verder gaan we zien hoe het gaat verlopen.

De start, huilende wolven en blaffende honden

We worden gevraagd om in het startvak te gaan staan. Nog even op de foto, mijn knipperende lampje aan en dan tellen we af en zijn we van start. We lopen het terrein van het Hilton af en het is meteen al pikkedonker. De weg gaat ook direct omhoog. Jackey ben ik al snel kwijt, ze loopt een stuk voor me. Wat een geluiden allemaal, ik hoor huilende wolven. Ik weet niet eens of die hier leven. De 78 marathonlopers raken al snel verdeeld over het parcours. Na iets meer dan een kilometer slaan we een brede weg in. Ik hoor waakse honden blaffen en in de verte zie ik blauwe zwaailichten. Inmiddels loop ik vrijwel alleen, het voelt net alsof ik in een film zit. Het is nu al een hele gave ervaring.

Enthousiaste aanmoedigers en een speurtocht in donkere steegjes

Veel vrijwilligers zijn mega enthousiast en moedigen dan ook zeer vrolijk aan. We zijn inmiddels in Willemstad aangekomen. Er zitten een aantal Nederlanders op een stoeltje langs de weg die heel enthousiast aanmoedigen. Uit enthousiasme roep ik: ”Jullie zijn vroeg opgestaan!” We worden geleid naar pikdonkere en smalle steegjes. Vrijwilligers schijnen met zaklampen waar ik heen moet. Het lijkt wel een speurtocht. Nog steeds waan ik me in de film. Ineens schrik ik me rot, er zit een man heel stil in het donker. Het blijkt uiteindelijk een pop te zijn. Ik hou niet van spookhuizen en ook niet van zulk soort films. Het zijn wel schattige gezellige straatjes, maar diep in de nacht in het pikkedonker zijn ze wel heel spannend. Nu weet ik niet zo goed waar ik heen moet. Links of rechts of loopt dat dood? Ik zie in de verte links een meneer met een lampje staan. Yes, gevonden, denk ik.

56,4 meter de hoogte in op de Julianabrug

Inmiddels loop ik niet meer tussen de schattige straatjes, maar op een brede weg. En deze weg gaat, jawel, naar de uitdaging de Julianabrug. Over deze brug hebben alle halve en hele marathonners van onze groep zich alle dagen al zorgen gemaakt. Elke keer als we met de bus eroverheen gingen, werden we er weer aan herinnerd dat we over deze brug moeten gaan hardlopen. De brug is 56,4 meter hoog, zodat de meeste schepen er onderdoor kunnen. Vanwege de wind en de beweeglijkheid van de brug is deze verboden voor fietsers en voetgangers. Voor vandaag hebben ze een uitzondering gemaakt. Alhoewel een windje zeer welkom is, hoop ik niet dat ik van de brug afwaai. De brug werd vooral gebouwd ter ontlasting van de schattige wiebelende Pontjesbrug, oftewel de Koningin Emmabrug. Deze stond vrijwel alleen maar open en het autoverkeer moest soms wel 45 minuten wachten om naar de overkant te komen.

Klimmen, zweten en een prachtig uitzicht

Jemig, wat een klim. Ik zweet me kapot en dan ben ik nog niet eens op de brug. Na de hele tijd klimmen gaan we weer een stukje naar beneden, omdat we onder de weg door moeten waar het begin van de brug is. Ik baal wel een beetje, want dat stukje moet ik natuurlijk ook weer omhoog klimmen. Ik ben op de brug. Wat een heerlijk windje staat er. Maar jemig, ik moet nog een heel stuk klimmen voordat ik op het hoogste punt van de brug ben. In 1967 tijdens de bouw van de brug is deze grotendeels ingestort en kwam er 1600 ton staal naar beneden. Helaas zijn hierbij ook vijftien bruggenbouwers om het leven gekomen. Het windje is heerlijk, maar ik vind het vooral ook heel hoog. Wel heb ik een prachtig uitzicht over Curaçao. Als ik bijna op het hoogste punt ben, zie ik Jackey. Ze maakt een filmpje en plots kom ik door het beeld rennen.

Naar beneden rennen naar Pietermaai

Samen gaan we verder, we lopen heerlijk een paar kilometers naar beneden en komen al snel in Pietermaai, een gedeelte van Willemstad. Vroeger was dit een smalle reep land tussen de zee en het Waaigat (water). Later werd een deel van het Waaigat (het waaide hier altijd;-)) drooggelegd en werden er residenties gebouwd. Een hele lange periode was dit een echt een wijk waar je niet heen wilde. Tegenwoordig zijn de meeste gebouwen gerestaureerd en is het een erg levendige wijk geworden. Het levendige is wel iets minder zo rond 04.30 uur ’s morgens, maar ik kan me voorstellen dat het ’s avonds met de leuke restaurantjes erg gezellig kan zijn.

De pikkedonkere Penstraat met heerlijk koud water van Avila Beach

We komen weer bij een vrijwilliger met een zaklamp. Hij wijst naar een straat waar we heen moeten. Jackey en ik zijn blij dat we samen zijn. Moeten we echt daarin? Het is zo donker, we zien niet eens waar we lopen. Mijn knipperende blauwe lampje zet ik nu maar op de niet-knipper-stand. Het helpt iets. We zijn in de pikdonkere Penstraat. De Penstraat staat bekend als de straat waar je ‘s nachts beter niet kunt komen. Alhoewel dit in de afgelopen jaren waarschijnlijk wel wat verbeterd is. Ik moet er wel om lachen, want ik loop hier midden in de nacht.

Ik ben normaal niet van het heen en weer en/of rondes lopen. En nu ga ik twee rondes lopen en de Penstraat twee keer heen en weer. Jackey ben ik inmiddels kwijtgeraakt. Ik moest mijn tempo echt even naar beneden schroeven, want het is echt heel erg heet. Het leuke is dat ik nu snellere marathonlopers tegen kom en we elkaar allemaal aanmoedigen. Ik kom bij een drankpost bij het hotel Avila Beach. Hier zijn de flesjes water lekker koud. Normaal hou ik ook van lauw water, maar nu is het koude water meer dan welkom. De helft giet ik op mijn hoofd en de andere helft drink ik op.

Eindelijk dat keerpunt

Hoe lang is die Penstraat eigenlijk? Want voor mijn gevoel komt er geen eind aan. Onderweg zie ik een dame die voor haar huis op een stoeltje is gaan zitten en me luidruchtig aanmoedigt. Het geeft me weer wat energie. Ik vind de Penstraat er wel grappig uitzien. Allemaal andere huisjes, sommige echt aan elkaar geplakt en sommige weer heel verzorgd. Eindelijk komt het keerpunt in zicht! Yes, weer een drankpost! Het flesje wil ik bijna al over mijn hoofd gooien, maar net op tijd in het donker zie ik dat het AA is. Ik voel nu ook echt dat ik op de terugweg ben van ronde één. Ik ben benieuwd of ik überhaupt op mijn terugweg in de Penstraat nog andere deelnemers ga spotten of ben ik de laatste? Gelukkig niet! Ik kom nog aardig wat marathonlopers tegen die ik allemaal aanmoedig.

Nog steeds geen kip op straat

Eindelijk komen we weer in het centrum aan van Curaçao. Ik loop nog steeds alleen, er is geen kip op straat. Ik ben weer verder begonnen aan mijn speurtocht na het iets levendigere heen en weer loopje in de Penstraat. Zie ik al iemand? Mijn tempo ligt rond de zeven minuten per kilometer of iets erboven. Tijd maakt niet uit. Het is al een kunst als ik hem kan uitlopen. Genieten en finishen is het doel. Ik pak mijn telefoon en maak een kort filmpje. Het is warm en ik zit nog maar op iets meer dan vijftien kilometer.

Gekleurde huisjes en wat meer licht

Ik ben bijna bij de pontjesbrug waar wat meer verlichting is. Wat een mooie kleuren hebben die huizen. Het is haast niet voor te stellen dat deze huizen in de negentiende eeuw allemaal gewoon wit waren. Begin negentiende eeuw was er een arts die constateerde dat er teveel mensen waren met oogproblemen. Hij dacht dat dit kwam door de reflectie van de zon op de witte huizen. De huiseigenaren werden wettelijk verplicht om de huizen in een kleur te verven. De wet is maar 100 jaar van kracht geweest, maar nog steeds worden de huizen in allerlei kleuren geschilderd. Ik vind het allemaal wel vrolijk staan.

Pontjesbrug en uitzicht op de Julianabrug

Ik ben aangekomen bij de beetje wiebelige pontjesbrug. Deze heb ik gewoon helemaal voor mezelf. Het is een pontjesbrug, omdat de brug eigenlijk drijft op drijvers. Ik kijk naar rechts en zie daar de Julianabrug. Wat een hoogte, denk ik. En deze brug mag ik gewoon straks voor een tweede keer over. Ik denk aan Esmar en de anderen van de KLM-groep, die zo van start gaan voor de halve marathon. Over ongeveer een half uur heb ik mijn halve marathon erop zitten en ga ik voor deel twee. Dus helaas zal ik veel van hen niet zien. Misschien nog een paar bij het heen-en-weer-stuk in de Penstraat. Op de brug worden meerdere foto’s gemaakt, die fotografen zullen blij zijn dat er weer eens een hardloper voorbij komt.

Na de pontjesbrug loop ik richting Rif Fort. Dit fort is één van de acht forten op Curaçao en is gebouwd in 1829. Hier was ook de beweegbare ketting, om de haven af te sluiten tussen Rif Fort en het Waterfort te vinden (aan de andere kant van de pontjesbrug). Dit was onder andere tegen de Duitse onderzeeërs. In dit fort is nu het Renaissance Hotel en zijn vele winkels gevestigd. Hier waren we van de week nog voor een rondleiding.

Pad langs de zee

Inmiddels loop ik op een stuk brede weg, waar ik ook op de heenweg liep. Ik zie een hardloper die me tegemoet komt rennen. Aha, dit moet een snelle marathonloper zijn, want de deelnemers van een halve kunnen hier nog niet zijn. We groeten en wensen elkaar succes. Dan zie ik weer een drankpost en mag ik linksaf slaan, met luide aanmoediging van de vrijwilligers. Al snel loop ik op een pad langs de zee. Ik haal een wandelende marathonloper in. Een stukje lopen we samen. Maar al snel is ie afgehaakt. Eén rechte lange weg en er is niemand te zien. De halve marathonners zijn al even geleden van start gegaan.

Ronde één zit erop

Hoe zou het met Esmar gaan en met al haar blessures? Ik zie het bordje van 20 kilometer. Nog één kilometer en dan ben ik bijna bij het Hilton. Ik loop richting de finish en hoor daar een groep van KLM luid joelen. Ronde één zit erop. Nu is de tweede ronde aan de beurt. Vanuit het Hilton kom ik allemaal deelnemers tegen die nog moeten starten. Dit moeten de 5- en 10- kilometerwandelaars en -hardlopers zijn. Iedereen kijkt naar me, maar zegt niks. Ik besluit tegen iedereen zelf maar wat te zeggen.“Succes hè, zometeen.” Ik krijg mondjesmaat een “bedankt” terug of een verschrikte blik. Dit is toch wel heel wat anders dan de marathonners die ik eerder op de Penstraat tegenkwam. Dit zijn vast geen regelmatige hardlopers.

Schemering, palmbomen en nog steeds alleen

Het schemert en ik weet dat het nu hard gaat met de zon. Ik loop inmiddels weer op de brede weg met palmbomen en nog steeds is er niemand te bekennen. Het voelt nog steeds of ik in de film zit of dat ik alleen op de wereld ben. De wegen kennen wel langdurige heuvels omhoog. Vals plat kan ik het niet echt noemen, want daarvoor gaat het teveel omhoog.

Nederlandse fans en de schattige steegjes in het licht

Blij kom ik aan in het centrum van Willemstad. Ik kijk al uit naar de Nederlandse fans die daar op de stoeltjes langs de weg zitten. Ik kom er op de route meerdere keren langs en het geeft toch altijd weer even wat extra energie. Al snel kom ik in de leuke steegjes die nu niet meer pikkedonker zijn. De pop in het donker zie ik nu in het licht. Mijn route door de steegjes gaat verraderlijk omhoog, om uiteindelijk uit te komen op de weg naar de Julianabrug.

De brug op, zo langzaam dat ik beter kan gaan wandelen

Ik weet wat er komen gaat. De eerste ronde kon ik nog redelijk makkelijk de brug op rennen. Nu wist ik al dat ik dit niet ging redden. De temperatuur stijgt en de steile hellingen zijn echt verraderlijk. Ik ren zo langzaam dat mijn hardloopklokje op pauze gaat staan. Blijkbaar staat deze zo ingesteld. Ik ren zo langzaam dat wandelen bijna sneller gaat. Het laatste stukje omhoog op de brug doe ik ook in een wandelpas. Heerlijk dat windje. En wat je omhoog gaat, moet je ook weer naar beneden. Het is heerlijk om naar beneden te rennen. Even op adem komen.

De Penstraat, zon, hitte en nog meer hitte

Al snel ben ik weer in de Penstraat en het is een hele andere belevenis zo in het licht. De zon schijnt enorm fel. Het is nu wat drukker met tegemoetkomende hardlopers. Dit zijn de halvemarathonners die de Penweg al heen gelopen hebben. Ik denk dat ik Esmar al gemist heb en dat die al in het centrum van Willemstad is. Ik kijk vol de zon in en er is geen wind. Ik kom wel twee andere Anita-meisjes, Mirjam en Scarlet, tegen en nog een mede-KLM-er. Het is dat ze naar mij roepen, want ik ben totaal verblind door de zon. De warmte stijgt en de zon schijnt vol op mijn hoofd. Ik heb moeite om mijn koppie erbij te houden. Bij hotel Avila krijg ik weer heerlijk gekoeld water. Ik neem weer wat wandelpassen, gooi de helft van het water over mijn hoofd en drink de rest op. Voor mijn gevoel duurt het echt een eeuwigheid voordat ik bij het keerpunt ben. Rond de 33,5 kilometer ben ik er eindelijk. Nu nog deze slopende weg terug, vol in de zon en zonder wind. Een paar keer stop ik en wandel ik even door. Ik ben me ervan bewust dat ik goed op mijn lijf moet letten in deze hitte.

Ontploffend hoofd en slalommen

Met veel pijn en moeite kom ik in het centrum van Willemstad aan. De fotograaf staat nog steeds bij de Pontjesbrug. Ik geloof dat mijn hoofd bijna uit elkaar ploft. Ik zit bijna op 38 kilometer. Die hele marathon ga ik uitlopen, ook al moet ik nu af en toe een stuk wandelen. Op het stukje van de brede straat heb ik het ook erg moeilijk, volop zon en geen wind. Ik haal twee marathonners in. De route gaat gelukkig snel weer langs de zee. Ineens is het hier druk met wandelaars. Dus het is nogal slalommen. Ik roep af en toe keihard:  “Pardon!” Meer komt er ook niet meer uit. Ik moet nog één kilometer. Ik heb het zo zwaar en het enige wat ik wil is die finish.

Het Hilton-bord en een prachtfinish

Eindelijk zie ik het bord Hilton staan. Ik ben nog nooit in mijn leven zo blij geweest om die letters te zien. Ik loop het terrein op en ben weer aan het slalommen om alle mensen en kinderen heen. De hele laan naar de finish is het een aaneenschakeling van “Pardon!”, om er langs te mogen. En dan zie ik eindelijk de finish. Luidkeels word ik binnengehaald. De hele groep van KLM staat daar te joelen. Ik finish en word door iedereen gefeliciteerd. Esmar schiet helemaal vol. Waardoor ik ook helemaal emotioneel word. In 5 uur 17 minuten en 19 seconden ben ik gefinisht. Mijn pr qua lang lopen, maar dik tevreden.

Met een biertje afkoelen in de zee

Wat een reis, wat een belevenis. De Curaçao Marathon is het meest bijzondere en zwaarste wat ik ooit heb gedaan. En ik zou het zo weer doen. Deze marathon staat niet voor snelle tijden, maar wel voor de belevenis op zich. Al snel sta ik met een Amstel Bright in de zee! Wat een heerlijke dag verder, lekker kletsen met iedereen over zijn marathon-ervaringen. Zou ik hem weer willen lopen? Zeker weten. Alleen wil ik dan de eerste ronde sneller lopen, zodat ik minder lang in de brandende zon hoef te lopen. En ik zal ook een regenbui bestellen, het is nu regenseizoen, maar ik heb geen druppel gezien.

Wat een prachtige studiereis: ik heb gezwommen met schildpadden, een kus gekregen van een dolfijn, prachtig Curaçao gezien en als klap op de vuurpijl de hele Curaçao Marathon uitgelopen. (Dank ook aan Jackey, het is super leuk als je samen dezelfde uitdaging aangaat.) Bedankt KLM, KLM Curaçao Marathon en Curaçao Toeristen Bureau voor deze geweldige reis! En ook alle reisagenten super bedankt voor de gezelligheid en het mega onthaal bij de finish!